Απομεσήμερο Πέμπτης, στη δουλειά και ακούω Δημήτρη Παπασπυρόπουλο στο Best 92,6. Κάπου ανάμεσα στις υπέροχες μουσικές του, ακούω Ulver & A Perfect Circle σε δύο τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει. Πως με πετσόκοψε έτσι εμένα το metalο; Τι ήταν αυτό; Απο ποιό δίσκο; Να το ψάξω! Και κάπου ανάμεσα σε αυτή τη σκέψη και το Shazam με έπιασε το παράπονο για το πόσο όμορφο είναι αυτό το ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο που σου δίνει ερεθίσματα να μοιράζεσαι και να μαθαίνεις μουσικές.
Αλλά τελικά θέλεις να μαθαίνεις μουσικές; Ακούς ραδιόφωνο; Ακούς μουσική, αλλά πως την ακούς; Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να ψάχνεις μουσική; Να ανακαλύπτεις και να εκφράζεσαι μέσα από τα ακούσματα που προκύπτουν;
Η τελευταία δεκαετία έχει αλλάξει σίγουρα τον τρόπο που οι ακροατές ακούν μουσική, ανακαλύπτουν μουσική και επιλέγουν τα ακούσματά τους. Αμφιβάλω αν υπάρχουν πλέον σπίτια που υπάρχει μέσα ένα ανοιχτό ραδιόφωνο και αν υπάρχει δεν ξέρω κατά πόσο ακούγεται ή είναι απλά back ground noise. Σε αυτό έχουν συμβάλει πολύ τα social media που υποτίθεται ότι μοιραζόμαστε μουσικές και κοινά ενδιαφέροντα αν και δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος που βλέπει ένα άγνωστο τραγούδι στο newsfeed του μπαίνει στη διαδικασία να το ακούσει, ενώ αντίθετα αν είναι κάποια γνωστή επιτυχία, επιβραβεύει με like χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι όμως αυτός τρόπος να ακούς και να ανακαλύπτεις μουσική;
Βέβαια θα μου πεις εξαρτάται τι θέση έχει η μουσική για σένα στην καθημερινότητά σου. Είναι απλά ένα μουρμουρητό που γεμίζει το χώρο; Είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις για να τα σπάσεις; Είναι αφορμή για να χορέψεις; Είναι το soundtrack της ζωής σου ή είναι αυτό που δίνει καύσιμο στην ύπαρξη σου για να συνεχίσεις;
Βαρύ λίγο το τελευταίο το ξέρω αλλά εντάξει για να διαβάζεις αυτό το άρθρο έχεις ακούσει και βαρύτερα riff από αυτή τη δήλωση!
Έχοντας συμπληρώσει πολλές ώρες στον ραδιοφωνικό αέρα αλλά και έχοντας επιλέξει μουσική σε club του χώρου μας δεν είμαι σίγουρη ότι αυτή η χαρά της ανακάλυψης που έχω εγώ, διακατέχει και τους υπόλοιπους. Ειδικά στα club είναι ζήτημα αν θα παίξεις ένα τραγούδι που να μην έχει παιχτεί 666 φορές προκειμένου να φέρεις την πλειοψηφία του κόσμου σε κέφι και να δημιουργήσεις «μια ωραία ατμόσφαιρα». Στο ραδιόφωνο από την άλλη, είναι άλλη η φιλοσοφία. Για μένα ο παραγωγός είναι αυτός που πρέπει να ψάξει τις καινούριες κυκλοφορίες, να αξιολογήσει αυτές που έχουν κάτι να μεταφέρουν και να τις μεταδώσει. Ουσιαστικά με το δικό του κριτήριο γίνεται το πρώτο φίλτρο για την καλή κυκλοφορία. Λίγο το γεγονός ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν τα οικονομικά συμφέροντα έκαναν τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς, «προαγωγούς» των κυκλοφοριών που ήθελαν να σπρώξουν οι δισκογραφικές, λίγο οι playlists που «σκότωσαν» τις επιλογές των παραγωγών αλλά κυρίως η εξαφάνιση των αληθινών παραγωγών από το ραδιόφωνο μας έχει οδηγήσει σε ένα άχρωμο και άοσμο, παντός καιρού ραδιόφωνο, χωρίς αιχμές, χωρίς νέες κυκλοφορίες, χωρίς πληροφορία. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που έχει χάσει την παλιά αίγλη του.
Εξακολουθεί να μου προκαλεί τεράστια εντύπωση όταν μεταδίδω νέες κυκλοφορίες και θα βρεθεί κάποιος ακροατής να ζητήσει το Number Of The Beast. Ειδικά εφόσον τα τελευταία χρόνια εγώ κάνω διαδικτυακό ραδιόφωνο και οι ακροατές είναι μπροστά σε ένα υπολογιστή, οπότε αν θέλουν να ακούσουν το Number Of The Beast την ώρα που εγώ μεταδίδω κάτι εντελώς άλλης διάθεσης, μπορούν απλά να ανοίξουν ένα δεύτερο tab και να το βάζουν να παίζει στο Youtube.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις που γίνονται και δημοσιεύονται τα ψηφιακά μέσα αναπαραγωγής μουσικής κερδίζουν τη μάχη και σώνουν τη δισκογραφία ωστόσο αν κοιτάξουμε ποιοτικά στοιχεία διαπιστώνουμε ότι μπορεί, ας πούμε τα τεράστια νούμερα των Metallica στο Spotify να είναι επειδή έπαιξε εκατομμύρια φορές το Nothing Else Matters, όχι όλη η δισκογραφία τους. Άσε που ακούγοντας μουσική μέσω spotify δεν ξέρω κατά πόσο λαμβάνεις υπόψιν σου τα suggestions.
Τελικά ακούμε μουσική ή καταναλώνουμε μουσική; Στα clubs όταν ο DJ θα παίξει ένα τραγούδι που δεν ξέρουμε, του δίνουμε μια ευκαιρία ή απλά περιμένουμε να τελειώσει για να πάει στο επόμενο γνωστό; Τελικά είμαστε ψαγμένοι στη μουσική ή απλά «τσιμπάμε» στα καινούρια που πλασάρονται έξυπνα και κατα βάθος ακούμε τα ίδια 10 άλμπουμ;
