Πρέπει να προσπαθήσω να περιγράψω ότι διαδραματίστηκε το βράδυ της Δευτέρας, 9 Οκτωβρίου στην επίσκεψη του τόσο αγαπημένου μου Devon Graves. Και με το να προσπαθήσω στην παραπάνω πρόταση, σημαίνει πως δεν είναι κάτι που μπορώ να προσεγγίσω με την ίδια ευκολία λεκτικά ή περιγραφικά όπως σε άλλες περιπτώσεις. Γιατί όσο ιδιαίτερος είναι ο καλλιτέχνης, άλλο τόσο ιδιαίτερη ήταν και η βραδιά και στο σύνολο η εμπειρία.
Κάτι ακόμα που απαιτεί λίγη προσπάθεια από μεριάς μου είναι το να αφήσω για λίγο στην άκρη την αγάπη μου για τον frontman των PSYCHOTIC WALTZ και να αποδώσω την βραδιά όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά. Πρώτη φορά προσωπικά βλέπω ακουστικό set στον χώρο του Κυττάρου, κάτι που έκανε την εικόνα που αντίκρισα εισερχόμενος στο club ξεχωριστή. Καρέκλες είχαν στηθεί η μία δίπλα στην άλλη κατά μήκος της σκηνής, τόσο στον βασικό χώρο, όσο και περιμετρικά σε αυτόν του εξώστη. Μία και μοναδική βαλίτσα κιθάρας υπήρχε, ανοιχτή, επάνω στο stage, συνοδευόμενη από 2 μικρά πετάλια κιθάρας. Τόσο απλό, τόσο λιτό, τόσο ξεκάθαρο ως προς το τι ήρθαμε να δούμε. Ένα καθαρά ακουστικό show ενός εκ των ιδιαιτερότερων φωνών και ταυτόχρονα μπαντών του χώρου μας. Και πραγματικά αυτό ακριβώς βιώσαμε, αλλά λίγο διαφορετικό, μάλλον σε διαφορετικούς τομείς, από ότι περίμενα και εγώ ο ίδιος.
Πιστός στο χρονοδιάγραμμα, λίγο μετά της 21.30, ο Devon Graves ανέβηκε στην σκηνή κρατώντας μια ακουστική κιθάρα, υπό τους ήχους χειροκροτημάτων. Από τις πρώτες του κιόλας κινήσεις, αντιλήφθηκα κάτι το οποίο με συνόδεψε μέχρι και το τέλος της βραδιάς. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να έχει τόσο τρακ. Σπάζοντας τον πάγο αστειευόμενος με το κουρδιστήρι του, δεν έχασε χρόνο, ξεκινώντας με το εναρκτήριο κομμάτι του Bleeding, φυσικά το Faded. Μέχρι την στιγμή που μπήκαν οι στίχοι, κανένας μας δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς ακούμε. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε, το να τολμήσεις να παίξεις ακουστικά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας αυτής της μπάντας είναι άθλος μεγάλος, πόσο μάλλον ένα τόσο χαρακτηριστικό κομμάτι. Και παρόλα αυτά, δουλεύει η προσέγγιση, μια εντελώς άλλη διάσταση σε ένα τόσο αγαπημένο κομμάτι. Μέχρι να τελειώσει το κομμάτι αντιλαμβάνομαι επίσης μια κάποια κόπωση στην φωνή του Devon, κάτι καθόλου παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως είναι οι πρώτες στάσεις της περιοδείας, συνήθως αυτές είναι και οι δυσκολότερες μέχρι να βρεις τα πατήματά σου, της ηλικίας του αλλά και τον προβλημάτων που αντιμετώπιζε πριν χρόνια με την φωνή του γενικά. Ακολουθούν τα επόμενα κομμάτια του tracklist του Bleeding σχεδόν με απόλυτη σειρά, όλα, μα όλα τόσο διαφορετικά, τόσο γνώριμα και ταυτόχρονα τόσο καινούργια. Με τους στίχους τους να αποκτούν εντελώς άλλη οπτική υπό αυτή τους την απόδοση, κάτι που έχω την εντύπωση ότι το ένιωσε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των παρεβρισκομένων.
Και η φωνή, μαζί με αρκετά λαθάκια στα ακόρδα και τις συγχορδίες, εξακολουθεί να παρουσιάζει αρκετές και συχνές αστοχίες. Και εδώ είναι που ξεκινάει το πραγματικά ιδιαίτερο της βραδιάς. Ο άνθρωπος συχνά πυκνά γελούσε με τα παραπάνω κατά την διάρκεια των κομματιών. Δεν προσπάθησε να τα κρύψει, δεν προσπάθησε να τα κουκουλώσει, ούτε να διατηρήσει μια “ατσαλάκωτη” εικόνα. Γελούσε με τα ίδια του τα “λάθη”, αυτοσαρκαζόταν τόσο κατά την διάρκεια, όσο και ενδιάμεσα στο κάθε κομμάτι με έναν τρόπο τόσο ανθρώπινο, τόσο anti star, προσιτό και θα τολμήσω να πω, εύθραυστο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μας ζήτησε συγνώμη και να ξανά ξεκινήσει από την αρχή προκειμένου να το κάνει σωστά. Αν κάτι με “χτύπησε” περισσότερο από όλα ήταν αυτό. Παρακολουθούσαμε ένα απλό άνθρωπο, με αρκετό άγχος, να προσπαθεί να παρουσιάσει μερικά από τα δυσκολότερα και ομορφότερα κομμάτια της καριέρας του με ένα άλλο τρόπο, πιο αληθινό, γήινο,πιο ποιητικό, πιο δικό του. Ανάθεμα με, τα κατάφερε. Όχι αψεγάδιαστα, όχι με τον εξωγήινο τρόπο που πολύ από εμάς τον έχουμε στο μυαλό μας, ούτε με το “άπιαστο” και “ονειρικό” τρόπο άλλων παραπλήσιων μουσικών, αλλά με ειλικρίνεια και απλότητα.
Παραλείποντας κάποια κομμάτια, τα οποία όπως είπε και ο ίδιος, δεν κατάφερε να “μεταφράσει” σε ακουστική έκδοση (το Skeleton παίχτηκε κατά το ήμισυ εξαιρετικά, γιατί τόσο μας είπε ότι κατάφερε να μεταφέρει αλλά πληροί την υποχρέωση του συμβολαίου ), έκλεισε την παρουσίαση του Bleeding με το λατρεμένο My Grave. Η επαφή του με τον κόσμο όλη αυτή την ώρα ήταν συνεχής και άμεση, μας διηγήθηκε γεγονότα τόσο από το παρελθόν των PSYCHOTIC WALTZ όσο και των DEAD SOUL TRIBE ρίχνοντας φως στα backstory των κομματιών. Η φωνή του όλο και καλυτέρευε, πρέπει να έπαιξε ρόλο και το Jack with Honey που ήρθε σε αντικατάσταση του Jagermeister που δεν είχε το μαγαζί (απίστευτο 3λεπτο γέλιου που δεν μπορεί να περιγραφεί) και κάπου εκεί μας φιλάει έκπληξη. Καλεί στην σκηνή την Μαντώ, ναι ναι την Μαντώ, για να πούνε μαζί την πρώτη διασκευή της βραδιάς. Και πόσο όμορφα έδεσαν οι φωνές τους στο Space Oddity του David Bowie. Για την Μαντώ δεν θα μιλήσω, είμαι πολύ “μικρός” για να μιλήσω, μικρός μπροστά στο τεράστιο ταλέντο της και την τρομακτική φωνή της. Στην συνέχεια τίμησε την πορεία του τόσο με τους DEAD SOUL TRIBE όσο και τον προσωπικό του δίσκο, μόνο και μόνο για να μας χαρίσει μία πραγματικά μοναδική στιγμή που ακούει στον τίτλο Hanging On A String.
Τίμησε και την τελευταία δισκογραφική δουλειά των PSYCHOTIC WALTZ με το Demistyfied πριν τιμήσει τα γενέθλια του John Lennon και του αφιερώσει τα Imagine και Let It Be. Η βραδιά έκλεισε με το κομμάτι που περιμέναμε όλοι, το I Remember που όπως μας είπε, στο παρελθόν όλοι τον ρωτούσαν γιατί έγραψε ένα αντιπολεμικό κομμάτι εν καιρώ ειρήνης, με τον ίδιο να απαντάει, “για παν ενδεχόμενο”. Μας παρακάλεσε να μην φύγουμε, να του επιτρέψουμε να πάει για λίγο μέσα, και στην συνέχεια να επιστρέψει για να μιλήσει με όλους μας. Και όντως αυτό έκανε. Όχι απλά αφιέρωσε άπλετο χρόνο στον κάθε έναν που ήρθε να τον τιμήσει, μιλώντας μαζί του για ότι μπορεί να βάλει ο νους, αλλά αυτός ήταν που αγκάλιαζε σφιχτά τον κάθε έναν πριν τον καληνυχτίσει. Έναν προς έναν, μηδενός εξαιρουμένου.
Έφυγα από το Κύτταρο στις 1.30 την νύχτα. Ήμουν από τους τελευταίους που είχε μείνει να του δώσει το χέρι. Αντί αυτού, μου έδωσε πίσω μια αγκαλιά και εμένα, από αυτές τις αληθινές, όχι τις τυπικές, τις “επαγγελματικές”. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα που ανέφερα ξεκινώντας. Αυτό είδα την Δευτέρα το βράδυ, ένα ευάλωτο, αληθινό και καθημερινό άνθρωπο. Ένα καλλιτέχνη που μετράει δεκαετίες ζωής (57 παρακαλώ) και καριέρας και παρόλα αυτά δείχνει να νιώθει άβολα πάνω στην σκηνή, δίνοντας πραγματικά από τον εαυτό του, με όσα λάθη ή αστοχίες αυτό περιλαμβάνει. Απομυθοποίηση. Ευχαριστούμε πολύ Devon.
Setlist
The Bleeding Album Section:
Faded
Locust
Morbid
Bleeding
Need
Drift
Northern Lights
Freedom?
Skeleton
My Grave
Space Oddity
Cry For Tomorrow
Regret
Windsong
Hanging On A String
Demystified
Imagine
Let It Be
I Remember
Live Report, Constantine Maris
