Πέντε χρόνια, κοινώς μισή δεκαετία. Αρκετά για κάποιους, λίγα για άλλους, ανάλογα το ποιον θα ρωτήσεις. Τόσα όμως χρειάστηκαν οι DISHARMONY για να “στήσουν” τούτο το οικοδόμημα που ακούει στο όνομα Gods Made Of Flesh. Γιατί πράγματι, περί οικοδομήματος πρόκειται. Θα τολμήσω να πω πως, κατά την δική μου οπτική και αίσθηση του χρόνου, τα πέντε χρόνια δεν είναι δα και κανένα φοβερό διάστημα. Εντούτοις, αναλογιζόμενος το τι μεσολάβησε μέσα στα συγκεκριμένα πέντε χρόνια, το βιωματικό τους αντίκτυπο σε όλους μας, συνεπώς και στην ίδια την μπάντα, το ζοφερό, χαοτικό και εξ ολοκλήρου καθηλωτικό συναισθηματικά και μουσικά φορτίο του τρίτου δίσκου των DISHARMONY, πέραν του ότι άξιζε κάθε λεπτό αναμονής, βγάζει απόλυτο νόημα. Ένας τέτοιος δίσκος είναι το Gods Made Of Flesh. Ένας δίσκος υπερβολής, υπέρβασης και θαρρώ πως και κάθαρσης συνάμα. Για τα “τυπικά” του θέματος, το άλμπουμ περιλαμβάνει έντεκα κομμάτια, όλα τους με βαρύ φορτίο, ήδη από τους τίτλους που το κάθε ένα φέρει. Από το εναρκτήριο The Cynic And The Beggar η μπάντα δείχνει ξεκάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας πως δεν θα είναι “ευχάριστη” η διαδρομή. Τρομακτικό συνονθύλευμα εξαιρετικών και άκρως επιθετικών riff, η τεχνική απαίτηση των οποίων μαζί με την αψεγάδιαστη απόδοση τους, μαρτυρούν πέρα από έναν καταπληκτικό κιθαρίστα ως προς την τεχνική κατάρτιση, έναν εξίσου ικανό και άρτιο συνθέτη. Δεν υπάρχει περιθώριο ανάσας μέχρι και το τέλος, μέχρι και τις τελευταίες νότες του L.I.F.E. Ασφυκτιείς, όπως ακριβώς σε ανάγκασαν να νιώσεις οι καταστάσεις των τελευταίων χρόνων.
Μιλώντας για ασφυξία, θερμά συγχαρητήρια πρέπει να δοθούν και για την επίδοση, απόδοση και εν γένη σύνθεση στον τομέα των τυμπάνων. Καταπληκτικός παίκτης, με εμφανείς γνώσεις όλου του φάσματος του ήχου της σκηνής, δεξιοτέχνης ως προς την διαχείριση και την κατανομή τεχνικής και ουσίας με διαρκείς “καλούδια” και “δωράκια” για όσους συγκεντρώνονται και εστιάζουν κατά την ακρόαση. Μηχανές, καλολαδωμένες μηχανές θα περιέγραφα τους DISHARMONY τόσο μεμονομένα όσο και σαν σύνολο. Όπως σε όλες τις μπάντες, έτσι και εδώ, η προσοχή και τα φώτα πέφτουν πάντοτε στην “ηγετική” παρουσία, αυτή της φωνής. Δεν είναι άγνωστο σε όσους έχουν επαφή με την εγχώρια σκηνή το επίπεδο και η ποιότητα φωνής του Χρήστου Κουνέλη. Αυτό που ίσως να ήταν άγνωστο, πιθανόν και στον ίδιο ακόμα, είναι το περιθώριο για ακόμα μεγαλύτερες κορυφές. Από τις βαθύτερες, ενδόμυχες φωνητικές πτώσεις, στις υψηλότερες οργισμένες κραυγές. Άβολες ερμηνείες, άβολα συναισθήματα, ξεδίπλωμα προσωπικών σκέψεων και γιατί όχι εμπειριών. Μίλησα για κάθαρση προ ολίγου.
Οι DISHARMONY δεν κρύβουν τις επιρροές τους σε αυτόν τον δίσκο, δεν ήταν ποτέ κρυφές βέβαια, αλλά αντιθέτως τις βροντοφωνάζουν περίτρανα. Δεν προσπαθούν να αποποιηθούν της γένεσης των ιδεών τους καθώς και των “πατέρων” αυτών. Βρίσκουν ελευθερία μπορώντας να απαγκιστρωθούν από αυτές τους τις επιρροές και αναφορές επεκτείνοντάς τες, κάνοντας τες δικές τους, δηλώνοντας τες, έτσι ώστε από εκεί και έπειτα να μπορούν να είναι οι εαυτοί τους. Δεν θα ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, δεν θα κάνω ιδιαίτερη μνεία σε κανένα από τα έντεκα κομμάτια του δίσκου. Όχι γιατί δεν ξεχώρισα όντως για τον εαυτό μου, αλλά γιατί δεν είναι δίσκος για ανθρώπους που ψάχνουν “κομμάτια” ή εν δυνάμη single. Αν ακούς με αυτόν τον τρόπο μουσική, το Gods Made Of Flesh δεν είναι για σένα. Χρειάζεται αφοσίωση, δέσμευση και κουράγιο για να “κερδίσεις” το τελικό έπαθλο. Δεν φτιάχτηκε για πασάλιμα, μην το αντιμετωπίσεις σαν ένα. Κατ εμέ και την ταπεινή μου γνώμη, μέσα στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς που διανύουμε. Συγχαρητήρια.
Gods Made Of Flesh tracklist:
- The Cynic And The Beggar
- Nogard
- Cruel And Bitter
- The Cry Of The Gods
- Dreamers Lost
- Of Flesh
- Trigger Of Pleasure
- Desertion
- The Shores Of Our Destiny
- Under The Waves
- L.I.F.E
9/10
Reviewed by: Nomad
English Version Below
Five years, or more commonly half a decade. Quite some time for some, not that much for others, depending on who you ask. But that’s what it took for DISHARMONY to “set up” this edifice called Gods Made Of Flesh. Because indeed, this is a massive album to make.
I dare say that, from my point of view and personal sense of time, five years is not such a long period of time. However, considering what occurred in these five years, their impact on all of us and our lives, and therefore on the band itself, the gloomy, chaotic and utterly riveting emotional and musical load of DISHARMONYs third album makes perfect sense, in addition to being worth every minute of the wait. Gods Made Of Flesh is that kind of an album. An album of exaggeration, transcendence and self purification at the same time I might add. For the “reference”, the album includes eleven tracks, all of them with a heavy load, already from the titles that each one has. From the opening track The Cynic And The Beggar the band shows clearly and beyond any doubt that the journey will not be “pleasant”. A breathtaking ensemble of exceptional and highly aggressive riffs, the technical requirement of which, together with their impeccable performance, shows not only an amazing guitarist in terms of technical training, but also an equally capable and evenly high leveled composer. There is no time to breathe until the end, until the last notes of L.I.F.E. You suffocate, just as the situations of the recent years have also forced you too.
Speaking of suffocation, congratulations should also be given for the performance and overall composition in the field of drums. Amazing player, with obvious knowledge of the whole spectrum of the genre soundwise, skilled in the amount and distribution between technique and meaningful playing with constant “goodies” and “chops” for those who like to focus during the listening session. Machines, well-oiled machines, that’s how I would describe DISHARMONY both individually and as a band. As in all bands, here too, the attention and the lights always fall on the “leading” member, the vocalist. The level and quality of Christos Kounelis’s voice is not unknown to those who have been “in touch” with the local scene. What may have been unknown, probably even to him, is the margin for even greater heights. From the deepest, innermost vocal dives, to the heaviest and angry screams. Uncomfortable performances, uncomfortable feelings, quite an unfolding of personal thoughts and why not even personal experiences. I referenced something about cleansing earlier, right?
DISHARMONY do not hide or run from their influences on this album, they never hidden them of course, but instead they shout their names out loud. They do not try to deny the roots of their musical ideas or the “fathers” of those. They find freedom by being able to detach themselves from those influences and references, extending them even more, making them their own, declaring them with pride, so that from there on they can be themselves. I will not try to point out any track, I will not make any special mention of any of the eleven tracks on the album. Not because I didn’t really have picked out some for myself, but because it is not an album for people that are looking for “tracks” or singles. If you are listening to music this way, Gods Made Of Flesh is not an album for you. It takes dedication, commitment and courage to “win” the final prize in this one. It was not made for joyrides, do not treat it as one. In my humble opinion, Gods Made Of Flesh is already among the best albums of the year. Congrats.
9/10
Reviewed by: Nomad
