Πρωινό Κυριακής και η διαδικτυακή πρόσκληση των Illusory για να ακούσουμε το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ τους και όπως αποδείχθηκε μετά την ολοκλήρωση της ακρόασης, το καλύτερο!
Με μια άψογη διαδικτυακή διοργάνωση που δείχνει την σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει η μπάντα τη δουλειά της βρεθήκαμε οι εκπρόσωποι σχεδόν όλων των μεταλλικών ΜΜΕ της Ελλάδας για να ακούσουμε το Crimson Wreath που κυκλοφορεί 21 Μάη από την νέα δισκογραφική στέγη της μπάντας RockShots Records. Με μια πρώτη γεύση ήδη στα αυτιά μας από τα 3 πρώτα single η αρχή ήταν χαλαρή αφού το άκουσμα ήταν οικείο. Το πρώτο άγνωστο μέχρι εκείνη την ώρα Immortal No ήταν μια πολύ ωραία έκπληξη στην ακρόαση. Ένα μικρό διάλειμμα για τις απορίες μας και αμέσως μετά το Ashes to Dust. Ένα τραγούδι που σε πιάνει από την πρώτη νότα και περιέχει και την αφήγηση του Γρηγόρη Βαλτινού στα Ελληνικά της εποχής του Ομήρου. Όπως μας εξηγήσαν και αργότερα τα παιδιά υπήρξε η σκέψη για μετάφραση στα Αγγλικά και η απαγγελία από άλλο ηθοποιό όμως κατά τη γνώμη μου η απαγγελία του αυθεντικού κειμένου από τον καταξιωμένο ηθοποιό είναι ιδανική και δίνει το απόλυτο δραματουργικό στοιχεία στο τραγούδι.
Επόμενο σημείο που θα σταθώ είναι τα τρία τραγούδια που αναφέρονται στην απώλεια και ειδικά το πρώτο Past Forever Last, από την τριλογία με ένα υπέροχο μέρος με βιολί αλλά και το μαγικό πιάνο. Σε αυτό το σημείο να κάνουμε μια ιδιαίτερη αναφορά στο απίστευτα γοητευτικό κλασσικό πιάνο που έχει παίξει σε όλο το άλμπουμ ο Αλέξανδρος Ρουμελιώτης που δίνει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα στο συνολικό αποτέλεσμα.
Μοναδικό σημείο προς συζήτηση είναι η μεγάλη διάρκεια του άλμπουμ ωστόσο σχολιάζοντας σχετικά η μπάντα μας είπε ότι βάζει τέλεια, δηλαδή κλείνει ένα άλμπουμ όταν νιώθει ότι ολοκληρώθηκε οπότε δεν θα μπορούσε να έχει βάλει τελεία νωρίτερα και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό καλλιτεχνικά.
Ολοκληρώνοντας τις πρώτες εντυπώσεις από την προακρόαση του Crimson Wreath θα ήθελα καταρχήν να συγχαρώ τη μπάντα για την εξαιρετική οργάνωση μέσω zoom με μηδενικές απώλειες στην ποιότητα του ήχου που απολαύσαμε. Αναφορικά με το μουσικό μέρος, πολύ περιεκτικά και με το χέρι στην καρδιά θα πω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα. Με αναφορές από την πρώτη κυκλοφορίας τους, βλέπε All Blood Red, τεχνικά μέρη που θέλουν πολλαπλές ακροάσεις, αλλά και μια έντονα φορτισμένη συναισθηματικά έκφραση που χρωματίζει την ωριμότητα της μπάντας, του ήχου και της εξέλιξης τους. Η συνέχεια στην δισκοκριτική του άλμπουμ, για την ώρα ανυπομονούμε να το ξανακούσουμε για να ανακαλύψουμε τις μικρές λεπτομέρειες που κρύβονται σε κάθε σύνθεση.
Hellena Mihailidou
