Προσπαθούμε όλοι να πιαστούμε από κάτι θετικό αυτή τη χρονία, το 2020, και με τα όσα συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι εύκολο.
Για τους οπαδούς του metal ίσως είναι ελαφρώς πιο εύκολο (σε γενικό βαθμό, αφού ο καθένας μας περνάει τις δυσκολίες του), γιατί η μουσική μας είναι πάντα ένα στιβαρό στήριγμα. Άρα, ο συνοδός μας μέσα στις οδούς της αντιξοότητας είναι ένας καλός δίσκος. Είναι καλός δίσκος το “Forgotten Days“; Με ευθύ τρόπο “ναι”. Είναι πολύ καλός; Η απάντηση παραμένει “ναι”.
Το “Forgotten Days” είναι η τέταρτη επίσημη ολοκληρωμένη δουλειά των Αμερικανών Pallbearer και έρχεται μετά το ελαφρώς αμφισβητούμενο “Heartless“. Ενδεχομένως το φορτίο των πρώτων δύο κολοσσιαίων δίσκων να έκανε την μπάντα να χάσει τον προσανατολισμό της και αυτό είναι απόλυτα θεμιττό. Όμως δεν υπάρχει κάποια περισυλλογή, ειδικά όταν ένα σχήμα έχει να επιδείξει τέτοια ποιότητα. Αλλά δεν είναι το “Heartless” το θέμα μας. Το “Forgotten Days” κινείται στην ίδια φόρμα με το “Heartless“, δηλαδή ένα μείγμα βραχείων και μακρών συνθέσεων, εν αντιθέσει με τα δύο πρώτα που έχουν μονολιθικές κυρίως συνθέσεις. Μόνο που σε αυτό το άλμπουμ ο οίστρος τους είναι πιο εμφανής. Οι συνθέσεις είναι καλύτερα δομημένες και κυλούν πιο εύκολα, οι μελωδικές γραμμές είναι πιο αβίαστες και ανάλαφρες. Τίποτα δεν ακούγεται περιττό και εξεζητημένο και τίποτα δεν λείπει. Έχουν μια φράση στο ενημερωτικό δελτίο, η οποία νομίζω ότι είναι ακριβής: “βρήκαν την τέλεια μουσική οικονομία”. Αυτό μπορεί να ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, αλλά μετά από τέσσερα άλμπου σίγουρα ο ήχος μιας μπάντας κατασταλάζει και μεστώνει. Ενδεχομένως να μην είναι τόσο προσφιλής στους μύστες του ατόφιου doom, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι κομμάτια όπως το “The Quicksands of Existing” ή το “Vengeance and Ruination” ακούγονται πιο προσβάσιμα παρά το συμπαγές του χαρακτήρα τους. Εδώ βοηθά πολύ η παραγωγή του Randall Dunn, η οποία απελευθερώνει τη μπάντα και αναδεικνύει όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες της σκέψης και της σπουδής που έχουν βάλει στη μουσική τους.
Με επιδράσεις από όλο το φάσμα του doom, π.χ. από Black Sabbath ως St. Vitus και από Anathema ως από Revelation, και με την δυνατότητα να αφομοιάζουν τα καλύτερα στοιχεία δύο μεγάλων σχολών, της αμερικάνικης και της αγγλικής (εγώ ακούω και κάτι περίεργα βρετανικά όπως Mourn), συνθέτουν πολύ δυνατά τραγούδια, είτε είναι ευθέα, όπως το εναρκτήριο ομώνυμο, είτε πολυδιάστατα, όπως είναι το “Silver Wings“. Σε καθένα από αυτά θα βρεθούν πολύ δυνατές μουσικές φράσεις, που δεν γίνεται να αφήσουν τον ακροατή ασυγκίνητο. Εδώ λοιπόν έρχεται η ερμηνεία του Brett Campbell που πραγματικά δείχνει πιο ολοκληρωμένη σε τεχνικό επίπεδο (γιατί από πάθος και ένταση είναι και στα τέσσερα άλμπουμ εξαιρετικός) ως επιστέγασμα της προσπάθειας της τετραμελούς μπάντας. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το πανέμορφο και πολύ δυνατό εξώφυλλο του Michael Lierly, του αδερφού του ντράμμερ Mark Lierly. Και αν συνυπολογίσουμε και τους στίχους, τότε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα “πλήρης” και να το εννοούμε.
Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς. Το λέω για καλό άραγε, όταν αναλογίζομαι ότι ζούμε ένα έτος πανδημίας; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα μείνει αλησμόνητο το έτος κυκλοφορίας του και μακάρι να είναι αλησμόνητη και η στήριξη που μπορεί να προσφέρει στον καθένα μας. Η μαγεία των Pallbearer έγκειται στο γεγονός ότι όλο το οικοδομημά τους είναι τόσο μάκρυα, όσο κοντά. Είναι τόσο μακρυά για να ακούγονται απόκοσμοι, σαν τη φωνή ενός γνώριμου κατοίκου ενός άλλου κόσμου, αλλά και τόσο κοντά να μας θυμίζει τις αγωνίες και τις θλίψεις μας και να προσπαθεί να μας τις ελαφρύνει. Γιατί τo doom δεν είναι η μουσική της συντριβής, αλλά της λύτρωσης όπως περήφανα πιστώνεται το εξόδιο “Caledonia.”
Tracklist:
01. Forgotten Days
02. Riverbed
03. Stasis
04. Silver Wings
05. The Quicksand Of Existing
06. Vengeance & Ruination
07. Rite Of Passage
08. Caledonia
9,5/10
Review By Giannis Tsakonas
