Οι QUEENSRYCHE τα τελευταία 10 χρόνια, αποτελούν τρανό παράδειγμα αναγέννησης από της ίδιες σου τις στάχτες. Τρανό παράδειγμα του ότι πολλές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να πάρει το τιμόνι, ένας “μπροστάρεις” που να του κόβει και που να έχει ουσιαστικό όραμα. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο συγκρότημα ο Todd La Torre. Ναι, από εκείνο το restart που έφερε και το όνομα της μπάντας πίσω στο 2013 έγινε ξεκάθαρο πως όσο πάτο και αν έχεις πιάσει, υπάρχει επιστροφή.
Από το μακρινό αυτό 2013 βέβαια έχουν γίνει κάμποσα πράγματα, έξτρα ξεκατινιάσματα, αποχωρήσεις, μηνύσεις και άλλα τέτοια καλούδια, αλλά και ακόμα 3 album, το ένα καλύτερο από το άλλο. Με αποκορύφωμα, κατά την γνώμη του υπογράφοντα πάντα, την προηγούμενη δουλειά του σχήματος, το εκπληκτικό The Verdict, το οποίο και αποτελεί το στολίδι αυτής της μορφής των QUEENSRYCHE, αυτής της αναγέννησης. Η μπάντα λοιπόν δεν έχασε χρόνο, μιας και τα πάει περίφημα, συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό και ως αποτέλεσμα, εγένετο το Digital Noise Alliance. Θα μπορούσα να περιοριστώ στην μιάμιση παράγραφο για να περιγράψω αυτό το νέο τους δισκογραφικό βήμα και αυτό όχι γιατί είναι τόσο καλό ή τόσο κακό, αλλά επειδή είναι φοβερά ξεκάθαρο.
Το Digital Noise Alliance, δυστυχώς έτυχε να κυκλοφορήσει μετά το εκπληκτικό The Verdict όπως προανέφερα και αυτό του στερεί από μόνο του πολλά. Αυτό που θα μπορούσε να είναι η συνέχεια και η “τελειοποίηση” του προκατόχου του, ακούγεται περισσότερο σαν prequel, σαν ένα βήμα πίσω, σαν τα “δομικά υλικά” πάνω στα οποία χτίστηκε ο προκάτοχος. Είναι κακό αυτό; Για κανένα λόγο, απλά είναι παράδοξο και καθιστά τον δίσκο “θύμα” των περιστάσεων. Η συνολική ατμόσφαιρα του album είναι πάρα πολύ καλά δομημένη, με μια περίεργη νοσταλγία και εσωστρέφεια να έχει βρει τον τρόπο να περάσει σε κάθε κομμάτι. Τα κομμάτια βρίθουν μελωδιών όπως βρίθουν χαρακτηριστικών αρμονιών και δισολιών, την ταυτότητα σε μεγάλο βαθμό δηλαδή της μπάντας. Συμαζεμένη και μετρημένη prog-α όπως μόνο αυτοί ξέρουν να κάνουν και, συγνώμη που θα το θέσω τόσο απόλυτα, τον ουσιαστικό “βασιλιά” αυτού του δίσκου, τον La Torre. Η απόδοση του όπως και οι ερμηνείες του είναι μοναδικές. Έχει μεστώσει η φωνή του, πλέον έχει βαθύνει, έχει βρει πλήρως την ταυτότητα του. Τεράστια φωνή, frontman με κάθε έννοια και ουσία. Κάτι που δεν μπορώ να πω ακόμα για τον κατά τα άλλα αξιότατο Casey Grillo, που κάνει και το δισκογραφικό του ντεμπούτο με τους Ryche, κάπως μουδιασμένος ακόμα και “διεκπεραιωτικός”.
Όλη η μπάντα αναπνέει άψογα, κινείται συνολικά, με συνοχή και κοινή πλέον πορεία, και τους πάει, πολύ. Το Digital Noise Alliance μας συστήνεται με το καλημέρα, όπως αρχίζει έτσι κλείνει κιόλας, με την ίδια υφή και ταυτότητα, δεν έχει εκπλήξεις, δεν είναι όμως και μονότονος. Σίγουρα έχει τις δυνατές του στιγμές, αδιαμφισβήτητα και τα διαμάντια του. Τα Chapters, Lost In Sorrow και Behind The Wall να αποτελούν instant repeat, με το δεύτερο δε να είναι ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια εδώ και 2 δεκαετίες. Δεν θα μπορούσα να αφήσω απέξω το κομμάτι που ουσιαστικά κλείνει τον δίσκο, το Tormentum, για το οποίο θα αρκεστώ να πω πως, πολλοί κλαίνε προκειμένου να μπορέσουν ή να μπουρούσαν γενικά να γράφουν έτσι. Την διασκευή στο Rebel Yell θα μου επιτρέψετε να μην την σχολιάσω καθόλου, δεν υπάρχει λόγος, κάτι που ισχύει και για την διασκευή.
Τι λείπει λοιπόν; Μα τα μεγάλα και ανατριχιαστικά refren, οι κιθαριστικές μελωδίες που θα σου σφυνοθούν στο κεφάλι για πάντα. Το Digital Noise Alliance αποτελεί έναν καλό δίσκο, με ώριμη ατμόσφαιρα και songwriting, όχι όμως ένα σπουδαίο δίσκο. Καλά μπροστά βέβαια στον απύθμενο πάτο που είχαν φτάσει, το λες και αριστούργημα.
Digital Noise Alliance tracklist
- In Extremis
- Chapters
- Lost in Sorrow
- Sicdeth
- Behind the Walls
- Nocturnal Light
- Out of the Black
- Forest
- Realms
- Hold On
- Tormentum
- Rebel Yell (Billy Idol Cover)
7,8/10
Review By Nomad
English Version Below
QUEENSRYCHE, in the last 10 years, are a great example of rebirth from one’s ashes. A great example, that all that is needed sometimes is someone to take the wheel, a “frontman” who knows what he is doing, who has an essential vision. And this has actually been noticed from the first moment Todd La Torre set foot in the band. Yes, from that self-titled restart back in 2013, it became clear that no matter how low you fall, there is a way back.
Since then, of course, a lot of things have happened, extra drama, departures, lawsuits and other goodies like that, but also 3 albums, one better than the other. With highlight, in the opinion of the one writing these lines, the previous album, the amazing The Verdict, which is the crown jewel of this form of QUEENSRYCHE, of this renaissance. So the band wasted no time, since they are doing great so far, they continue at the same pace and as a result, Digital Noise Alliance was born. I could limit myself to a paragraph and a half to describe this new record and that’s not because it’s so good or so bad, but because it’s awesomely clear as to what it is.
Digital Noise Alliance unfortunately happened to be released after the amazing The Verdict as I mentioned above and that in itself takes a lot away from it. What could be a continuation, the “perfection” of its predecessor, sounds more like a prequel, like a step back, like the “building materials” on which the predecessor was built. Is this something bad? For no reason at all, it’s just a paradox and makes the record a “victim” of circumstances. The overall atmosphere of the album is very well structured, with a strange nostalgia and introspection that has found its way into every track. The tracks are full of melodies as they are full of distinct harmonies and double lead guitars, the band’s identity to a large extent. Well controlled prog elements, as much as needed, as only they know how to do and, sorry to put it in such absolution, the essential “king” of this record, La Torre. His performance as well as his warmth are unique. His voice has softened, it has deepened in a way, he has fully found his identity. Huge voice, a frontman in every sense and essence. Something I can’t say yet about the otherwise excellent Casey Grillo behind the drums, who also makes his debut with Ryche in this record, somewhat numb and even “holding back” is the feeling I got.
The whole band breathes flawlessly, moves as a whole, with cohesion and now a common course, and they are doing great. Digital Noise Alliance introduced itself to us from the start, as it begins, it also ends, with the same texture, feel and identity, it has no surprises, but it is not monotonous either. It certainly has its strong moments, undeniably its gems. Chapters, Lost In Sorrow and Behind The Wall are instant repeats, with the second one being one of their best tracks in 2 decades. I couldn’t leave out the track that essentially closes the album, Tormentum, for which I’ll suffice to say that many people would give everything in order to be able to write like that. As for the cover of Rebel Yell, you will allow me not to comment on it at all, there is no reason, which also applies to the cover.
So what’s missing? But the big and great choruses, the guitar melodies that stuck in your head forever. Digital Noise Alliance is a good record, with mature atmosphere and songwriting, but not a great record. Well ahead of course of the bottom they had reached in the past, you can easily call it a masterpiece.
Digital Noise Alliance tracklist
- In Extremis
- Chapters
- Lost in Sorrow
- Sicdeth
- Behind the Walls
- Nocturnal Light
- Out of the Black
- Forest
- Realms
- Hold On
- Tormentum
- Rebel Yell (Billy Idol Cover)
7,8/10
Review By Nomad
