Δεύτερο άλμπουμ και μια εντελώς νέα μπάντα. Αυτό που περιμένεις να ακούσεις, αυτό που φαντάζεσαι, δεν θα το ακούσεις.
Είναι σα να πήραν ένα σφουγγάρι να έσβησαν ότι είχαν γράψει μέχρι τώρα, να άνοιξαν όλα τα κουτάκια των μουσικών επιρροών τους και να αφήσαν να ξεχυθούν και να μπλεχτούν τα αρώματα σε ένα νέο παρανοϊκό, βαθιά συναισθηματικό, έντονα θεατρικό και πολύ έντονο ενεργειακά αποτέλεσμα. Ο ήχος τους είναι απόλυτα μοντέρνος και σημερινός και κάνει ακροβατισμούς σα roller coaster από το alternative rock στο groove metal κάνοντας στάσεις σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. Τώρα θα μου πεις κοπελιά γράφεις γράφεις και αντί να μας ξεμπλέκεις μας μπερδεύεις περισσότερο για το τι πρόκειται να ακούσουμε στο Good Intentions των Sober On Tuxedos που κυκλοφορεί στο Spotify στις 11 Δεκέμβρη 2020 από την Heaven αλλά όταν το ακούσεις θα με θυμηθείς, ότι ακριβώς έτσι περιγράφεται με λέξεις αυτό που ακούς.
Να κάνουμε μια βουτιά στα πιο βαθιά τώρα; Το νέο rhythm section της μπάντας, ο Σπύρος Τσοπελάκος στα τύμπανα και ο Chris Rusty στο μπάσο έχουν αλλάξει ριζικά τον ήχο της μπάντας. Από τη μια ο Σπύρος με την γκρούβα του στα τύμπανα που έχει δώσει ρυθμό και ψυχή στα τραγούδια εκτός από ένταση, γιατί κακά τα ψέματα, τα τύμπανα θέλουν groove, έχει μεταμορφώσει τον ήχο της μπάντας. Τα παιξίματα του είναι ευρηματικά, δυνατά όταν πρέπει, στακάτα όταν επιβάλλεται, γρήγορα όταν απαιτείται και ρυθμικά τόσο ώστε να σου ξανασετάρουν τον ρυθμό του καρδιογραφήματος σου. Ο Chris στο μπάσο, ίσως και λόγω του ότι έχει επιμεληθεί την παραγωγή, έχει δώσει χώρο στα παιξίματά του και δεν φοβήθηκε να βγει μπροστά. Όχι δεν κάνει τα αίσχη του Demaio που είναι το μπάσο στο θεό οριακά πιο κάτω από τον τραγουδιστή. Αλλά δίνει στο μπάσο ισότιμη θέση, σόλο και ουσιαστική συμμετοχή.
Ο Χρήστος Κιτσαντάς σε αυτό το άλμπουμ μοιάζει να απολαμβάνει την σωστή κυκλοφορία της μπάλας μέσα στην ομάδα των Sober. Οι κιθάρες του είναι γεμάτες, ογκώδεις, τα παιξίματα του ακροβατικά, αφηγηματικά. Μέσα από κάθε τραγούδι λέει και μια διαφορετική ιστορία όχι όμως σα μοναχικός αφηγητής, αλλά σαν μέρος ενός συνόλου. Τόσο αυτός όσο και ο Στέλιος δείχνουν εμπιστοσύνη στους συνεργάτες τους και ενώ μέχρι τώρα σήκωναν τη μπάντα στην «πλάτη» τους, ειδικά ο Στέλιος, τώρα κάνουν χαλαρές πασούλες και το αποτέλεσμα ακούγεται πιο ομαδικό με κοινό στόχο την εξυπηρέτηση του μηνύματος κάθε τραγουδιού που ομολογουμένως έχει να πει πολλά.
Οι στίχοι είναι βαθιά ποτισμένοι με τους προβληματισμούς τόσο των μελών της μπάντας όσο και όλων μας. Θίγουν θέματα καθημερινά, ανθρώπινα, που μας απασχολούν όλους λίγο πολύ. Μιλώντας για στίχους λοιπόν φτάνουμε στην ερμηνεία και τον ροκ σταρ Στέλιο Μαγαλιό που όμως μου έχει ορίσει ο ίδιος το ρόλο του σε μια συνέντευξη «το λαλάει». Σε αυτό το δίσκο λοιπόν ο Στέλιος ξεκινάει από χροιές που θυμίζουν τον λατρεμένο M Shadows των Avenged Sevenfold (Ν.Ο), περνάει από τον παρανοϊκό Serj Tankian (Endgame, Caption This), κάνει ένα πέρασμα από έναν Nick Cave που έχει κάνει γαργάρες με σκουριασμένες ταβανόπροκες (No Exit) για να καταλήξει σε ερμηνείες που μοιάζουν με ένα ψίθυρο σαν στοιχειωτικό όνειρο (Cleansed που θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρνει στο νου NIN). Ο Στέλιος που έπαιρνε στους ώμους με την ερμηνεία του, το βάρος του να βγάλει προς τα έξω τον ήχο της μπάντας, έχει αναπνεύσει, γιατί έχει από πίσω του τη μπάντα που ξεδιπλώνει τον ήχο που πρέπει, και με απόλυτη ελευθερία αφήνεται να εξερευνήσει ερμηνευτικά μονοπάτια και να αποκαλύψει έναν εαυτό που μέχρι τώρα δεν είχε αφήσει να φανεί.
Οι guest εμφανίσεις Georgina Karahaliou, Irene Ketikidi και George Poulios είναι επιλεγμένες πολύ προσεκτικά. Ο κατάλληλος Guest στο σωστό τραγούδι, όχι για να δώσει αξία στο δίσκο αλλά γιατί εκεί έπρεπε να μπει κάποιος που να ακούγεται έτσι ώστε να υπηρετηθεί σωστά το τραγούδι. Στο We Are One το σόλο της κιθάρας είναι πραγματικά μαγικό γιατί σε βάζει κατευθείαν στο νόημα. Η φωνή της Georgina είναι ένα μουσικό όργανο τοποθετημένο στο Slip για να δημιουργήσει μια απόκοσμη, νοσταλγική ατμόσφαιρα με ένα μουσικό λυγμό. Ξεχώρισα τα The Rabbit Punch, Slip, N.O., Cleansed και το We Are One.
Πιο δεμένοι από ποτέ και πιο καλοδουλεμένοι από ποτέ οι Sober On Tuxedos με το δεύτερο άλμπουμ τους τολμούν. Τολμούν με τις συνθέσεις, με τα στοιχεία που χρησιμοποιούν ακόμη και με την παραγωγή που είναι επίτηδες οργανική. Δεν έχει μπουσταριστεί για να ακούγεται «τούμπανη» πράγμα που μπορεί να ξενίσει στο πρώτο άκουσμα. Αλλά αυτό το άλμπουμ είναι πολλαπλών αναγνώσεων. Όχι όμως με την έννοια των progressive άλμπουμ που δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι γίνεται και το ξανακούς μπας και ξεστραβωθείς ακουστικά. Το ακούς και θέλεις να το ξανακούσεις γιατί με το πρώτο άκουσμα δεν έπιασες ακριβώς τι ήταν αυτό, αλλά σου άρεσε και θέλεις να μπορέσεις να το αποκωδικοποιήσεις. Οπότε αν θέλεις τη γνώμη μου, αυτό το άλμπουμ είναι hate it or love it. Ή που θα σου αρέσει ο τρόπος που σε προκαλεί να το ανακαλύψεις, ή που θα το μισήσεις γιατί σου βάζει δύσκολα και δεν μπορείς να το παρακολουθήσεις. Δεν είναι ο τυπικός δίσκος που θα τον βάλεις σε ένα είδος και θα ξεμπερδέψεις. Αλλά πάλι μουσική χωρίς προκλήσεις;
Track list:
1. N. O.
2. Endgame
3. Could you?
4. Caption this
5. The rabbit punch
6. Slip (feat. Giorgina Karahaliou)
7. No exit
8. Cleansed (feat. George Poulios)
9. We are one (feat. Irene Ketikidi)
90/100
Review By Hellena Mihailidou
