Tο μουσικό ανάστημα του μεγάλο, σχεδόν όσο και το λάβαρο της μουσικής αυτής το οποίο κρατάει ψηλά σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Τι σαν μπροστάρης των ACCEPT, τι σαν καραβοκύρης του σχήματος που φέρει το όνομα του, ο Udo Dirkschneider δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Κατόρθωσε και έδειξε πως υπάρχει ζωή και πέρα από τους ACCEPT με αξιοπρέπεια και έχει και μία αξιοζήλευτη δισκογραφική πορεία έκτοτε. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κάνει και αυτός σαν “παιδί” που είναι έναν δίσκο με διασκευές. Ο δίσκος δε, δεν θα μπορούσε να φέρει πιο ταιριαστό τίτλο. Το My Way είναι η πρώτη κυκλοφορία του Udo υπό την νέα του δισκογραφική στέγη, αυτήν της Atomic Fire Records, στην οποία προσχώρησε πρόσφατα και κυκλοφορεί στις 22 Απριλίου. Εντυπωσιακες οι επιλογές των κομματιών που διάλεξε για να εκφράσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, όπως εξίσου εντυπωσιακός είναι και ο αριθμός τους, δεκαεπτά στο σύνολο. Σύμφωνα με δηλώσεις του, τα συγκεκριμένα κομμάτια αποτελούν μέρος της ζωής του, είτε λόγω του ότι τα άκουγε και ο ίδιος σαν νεαρός είτε σαν διασκευές που έπαιζαν στις πρώιμες εποχές τους οι ACCEPT. Όπως είναι αναμενόμενο, δεν είναι όλα τα κομμάτια εξίσου πετυχημένα, είναι όμως όλα ιδιαίτερα και καταφέρνουν να ηχούν με έναν μαγικό τρόπο Udo από κάθε άποψη. Και αυτό αν με ρωτάτε αγαπητοί, είναι κατόρθωμα. Σημαίνει πως η ταυτότητα σου και η παρουσία σου είναι τόσο χαρακτηριστική και ξεχωριστή σαν οντότητα, που καταφέρνει να κάνει κομμάτια σαν το Hell Raiser των THE SWEET να ακούγεται σαν Udo ευθύς εξαρχής.
Κομμάτια όπως το Fire του Arthur Brown, το Paint It Black των ROLLING STONES ή το No Class των MOTORHEAD ανήκουν στην προαναφερθείσα κατηγορία. Φυσικά, υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν ίσως και να λείπουν, όπως το Man Of The Silver Mountain ή το Sympathy από RAINBOW και URIAH HEEP αντίστοιχα, καθώς ας μην κρυβόμαστε, έχουν ιδιαίτερες φωνητικές απαιτήσεις από την φύση τους και αν μη τι άλλο έχουν διασκευαστεί και ερμηνευτεί στο παρελθόν από τρομερές φωνές. Όχι ότι δεν είναι ιδιαίτερη από μόνη της η παρουσία του Udo σε αυτά, αλλά η αλήθεια είναι πως ίσως και να μπορούσαν να αντικατασταθούν με κάτι πιο ταιριαστό. Από την άλλη βέβαια, μέχρι και σε Tina Turner έκανε διασκευή ο αθεόφοβος και θα τολμήσω να πω πως μου άρεσε κιόλας. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει όμως και στους μουσικούς που των πλαισιώνουν, οι οποίοι παίζουν εξαιρετικά και έχουν βοηθήσει τα δέοντα στο πως ηχεί το τελικό αποτέλεσμα. Τρανό παράδειγμα η διασκευή με κάθε πιθανή και δυνατή έννοια του We Will Rock You των QUEEN.
Σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη ακόμα έναν δίσκο διασκευών, αλλά ίσως και να τον είχε ανάγκη ο Udo, καθώς ακούγεται να το διασκεδάζει πολύ. Δεν θα κρύψω πως στο My Way συγκινήθηκα λίγο, έχει μια πολύ όμορφη ειλικρίνεια η ερμηνεία του στο συγκεκριμένο κομμάτι. Προσωπικά πέρασα πολύ καλά ακούγοντας τον δίσκο και στην τελική αυτό νομίζω είναι και το ζητούμενο. Στο κάτω κάτω ποιος είμαι εγώ να πω αν γιορτάζει καλά ή όχι ο Udo Dirkschneider τα εβδομήντα του χρόνια;
My Way tracklist:
- Faith Healer (Alex Harvey)
- Fire (Crazy World Of Arthur Brown)
- Sympathy (Uriah Heep)
- They Call It Nutbush (Tina Turner)
- Man On The Silver Mountain (Rainbow)
- Hell Raiser (The Sweet)
- No Class (Motörhead)
- Rock And Roll (Led Zeppelin)
9.The Stroke (Billy Squier)
- Paint It Black (Rolling Stones)
- He’s A Woman, She’s A Man (The Scorpions)
- T.N.T. (AC/DC)
- Jealousy (Frankie Miller)
- Hell Bent For Leather (Judas Priest)
- We Will Rock You (Queen)
- Kein Zurück (Wolfsheim)
- My Way (Frank Sinatra)
7/10
Review by : Nomad
English Version Below
His musical shadow is almost as big as this music’s banner, which he holds up high for almost half a century now. Both as the original frontman of ACCEPT and as the master of the ship that bears his name, Udo Dirkschneider has nothing to prove to anyone. He succeeded and proved that there is life beyond ACCEPT with dignity and he has had a pretty dissent musical career since then, one that anyone would be jealous to have. So, it’s time for him to do a cover album as well. An album that could not have a more appropriate title.
My Way is the first Udo release under his new record label, that of Atomic Fire Records, to which he recently signed on and will be released on April 22nd. The songs he chose to present to us in his own unique way are pretty impressive, as impressive is their number, seventeen in total. According to him, these songs are part of his life, either because he listened to them as a young man or as covers that ACCEPT played in their early days. As expected, not all tracks are equally successful in their approach, but are all special in their own way and manage to sound magical like the next Udo song in every aspect. And this, if you ask me dear readers, is truly an achievement. It means that your identity and presence is so distinctive and unique as a musical entity, that it manages to make tracks like Hell Raiser from THE SWEET sound like Udo right from the start.
Tracks such as Arthur Brown’s Fire, ROLLING STONE’s Paint It Black or MOTORHEAD’s No Class fall to the aforementioned category. Of course, there are songs that could have been left out, such as Man Of The Silver Mountain or Sympathy by RAINBOW and URIAH HEEP respectively, cause let’s be honest, they have really high vocal requirements non the less and have also been performed and covered in the past by great singers. Not that Udo’s presence is not special by itself, but the truth is that maybe they could have replaced those songs with something more suitable. On the other hand, that little rascal made a cover of a Tina Turner song and I will dare to say that I really liked it. A special mention should be made to the musicians who accompany him exceptionally and have helped a lot in how the final result sounds. A great example of exactly that is the, in every possible way and meaning of the word, cover of We Will Rock You by QUEEN.
We certainly do not need another cover album, but maybe Udo needed one, he must have had a lot of fun by the sound of it. I will not hide that in My Way I was a little moved, his performance on that song has a very beautiful sincerity in it. Personally, I had a great time listening to the album and at the end of the day, I think that’s what’s all about. After all, who am I to say whether or not Udo Dirkschneider is celebrating his seventieth birthday the “right way”?
7/10
Review by : Nomad
