Και να που φτάσαμε να μιλάμε για τον δεύτερο δίσκο αυτής της φοβερής “επανεκκίνησης”, αυτής της ομολογουμένως επιτυχημένης τρίτης περιόδου των αγαπημένων μας HELLOWEEN. Τι χαμός ήταν αυτός που επικράτησε όταν ανακοινώθηκε αυτό το Pumpkins United line-up, τι προσμονή στα κόκκινα για τον ομότιτλο δίσκο τους προ μερικών ετών, τι αξέχαστη εμφάνιση στην Πλατεία Νερού, πόση συγκίνηση να τους βλέπεις όλους εκεί πάνω πραγματικά μαζί, ενωμένους. Και να που ήρθε η ώρα να δούμε αν όλο αυτό ήταν απλά μια σπίθα ή αν αυτή η φωτιά ήρθε για να μείνει και αν θα έχει διάρκεια.
Η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες του τελευταίου τους ομότιτλου δίσκου ήταν τεράστιες. Οι γνώμες πολλές, άλλες αποθεοτικές, άλλες συγκρατημένες. Για εμένα στο νέο τους εγχείρημα κυριαρχεί μια βασική ερώτηση, μάλλον περισσότερο με “οπτική γωνία” μοιάζει και έχει δύο μεριές. Είσαι νοσταλγικός ακροατής ή ακροατής του σήμερα, που ακολούθησε τους HELLOWEEN σε όλη τους την διαδρομή μέχρι εδώ; Πολλά εξαρτώνται από αυτό, πολλά είναι πιθανόν να τα χάσεις ή να επισκιαστούν ανάλογα με την απάντηση σου.
Το Giants & Monsters είναι σε αρκετά μεγάλο βαθμό αδερφάκι του προκατόχου του, ξεκάθαρα στον τρόπο που είναι δομημένο και στημένο. Έχει κοινή δυναμική ως προς την θέση και την σκεπτική των συνθέσεων με μία αρκετά ξεκάθαρη διαφορά που γίνεται αντιληπτή από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Είναι ένας δίσκος που βρίθει ποικιλίας ηχητικά, αρκετά πιο πλούσιος συνθετικά τόσο σε θέμα ανάπτυξης όσο και σε θέμα περιόδων της μπάντας.Και το στίγμα αυτή την φορά του αγαπημένου μου Kai Hansen και των GAMMA RAY είναι μεγαλύτερο κατά πολύ, πολύ όμως. Παρά ταύτα, εγώ θα πω και το προσωπικό μου παράπονο, για ακόμα μια φορά μου λείπει η παρουσία του Derris, όχι τόσο συνθετικά όσο σαν ουσιαστική παρουσία. Θα αντάλλαζα πάρα πολύ εύκολα το μεγαλύτερο μέρος των μερών του Kiske προκειμένου να έχω περισσότερο τον Andy. Είναι και αυτό μέρος της παραπάνω ερώτησης που έθεσα.
Στα πρακτικά λοιπόν, ο δεύτερος δίσκος της μεγάλης ένωσης χρειάζεται ακούσματα, πολλά όμως. Έχει πάρα πολλά πράγματα να ανακαλύψεις, φοβερά κρυμμένα διαμάντια σε σημεία και μεσαία μέρη κομματιών που ίσως εκ πρώτης φαίνονται πιθανών μέτρια ή χλιαρά, είναι μέχρι να στα σκάσουν σε βάθος χρόνου και επανάληψης. Γιατί όπως ανέφερα και πιο πάνω, αν το Helloween ήταν ένα album αγάπης για την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος, το Giants & Monsters είναι το επόμενο βήμα με ξεκάθαρα πιο διευρυμένη παλέτα. Η εκκίνηση και μόνο με το “Giants On The Run” το κάνει ξεκάθαρο αυτό. Ίδιας αισθητικής με το αντίστοιχο του προηγούμενου δίσκο, σαφέστατα πιο πολύπλοκο. Έχει riff-αρες, αδιαπραγμάτευτα, αλλά αν κάτι το κάνει μαγικό είναι οι τόσες εναλλαγές του, οι στροφές του, το μεσαίο του σημείο, το ανθεμικό του φωνητικό σημείο, ένδοξο μπάσιμο αν με ρωτάτε. Τα “Saviour Of The World” και “A Little Is A Little To Much” είναι κλασικές ευδιαθετες στιγμές HELLOWEEN, πιασάρικες, με το τελευταίο εκ των 2 να χάνει στα σημεία από το αντίστοιχο του προηγούμενου δίσκου, ασώψετε την refren-αρα του “Best Time”. Να σταθούμε ένα τσικ παραπάνω στο “We Can Be Gods”, Hansen βλέπεις. Η πρώτη στιγμή που σε αιχμαλωτίζει μετά το ξεκίνημα, λίγο η κάποια ανατολίτικη μυρωδιά στο κουπλέ, λίγο το πιο “μαγικό” refrain του, λίγο η κιθαριστική του αρμονία.
Το “Into The Sun” είναι ένα πάρα πολύ όμορφο και ευαίσθητο κομμάτι, όπου το “παράπονο” που εξέφρασα πιο πάνω παίρνει κυριολεκτικά σάρκα και οστά. Ζητώ πραγματικά συγνώμη, από κάθε φίλο, αλλά ο Kiske δυστυχώς δεν μου “προσφέρει” τίποτα απολύτως, πέραν της όποιας νοσταλγίας που λέγαμε στην αρχή, ειδικά στο συγκεκριμένο κομμάτι όπου στα σημεία που ο Derris μονοπολεί το μικρόφωνο είναι αδύνατον να μην ανατριχιάσεις. Το “This Is Tokyo” είναι η απόλυτη έκπληξη του δίσκου καθώς η μεμονωμένη του ακρόαση σαν single σε αφήνει πιθανόν με μέτρια συναισθήματα αλλά η ακρόαση του σαν μέρος του δίσκου, ειδικότερα στην θέση όπου επιλέχτηκε για αυτό, αλλάζει πλήρως και απολύτως την αισθητική του, δίνοντας του τεράστια ώθηση και μία θέση εν τέλη στα δυνατά χαρτιά του συνόλου. Το δεύτερο single του δίσκου “Universe (Gravity For Hearts)” είναι πραγματικά ένα ταξίδι, όπως πολύ ταιριαστά περιγράφει ο τίτλος του, όμορφες εναλλαγές, περάσματα πλούσια και σκεπτόμενα. Ένα από τα πιο σκαλωτικά κομμάτια του δίσκου, χωρίς απαραίτητα να είναι αυτό που λέμε ένα από τα highlight του, είναι το “Hand Of God”. Δεν γίνεται να μείνεις ακίνητος στην γκρούβα του, στην πιο ρυθμική “disco” αισθητική του και το refrain του όπου είναι αδύνατον να ξεχάσεις. Αν υπάρχει κάποια αδύνατη στιγμή συνολικά, αυτή θα ήταν το “Under The Moonlight” το οποίο είναι απλά συμπαθητικό.
Για το παρακάτω αριστούργημα χρειάζομαι ολόκληρο το άρθρο. Το μεγαλείο του Kai Hansen, το τεράστιο ηχητικό στίγμα των GAMMA RAY που πολλές φορές ήταν πιο HELLOWEEN και από τους ίδιους, εδώ σε πλήρη δόξα. Πόσο ταιριαστός τίτλος, “Majestic” είπε και το έκανε όντως. Φοβερά riff, πόσο μαγική η συνύπαρξη και των τριών πλέον frontman τους, πόσο εκπληκτικές μελωδίες, το refrain του, ω ρε φίλε αυτό το refrain και η τρομερή ανατολίτικη σφήνα ακριβώς μετά…Μόνο και μόνο για να σε αποτελειώσει το ακουστικό άνοιγμα στα μισά, με τον Kai να μοιράζει ανατριχίλες. Το αντίστοιχο “Skyfall” του δίσκου, χωρίς όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη να αγκίζει τέτοια ύψη. Μοναδικό παρά ταύτα, το τέλειο κλείσιμο σε έναν πολύ δυνατό και ποιοτικό δίσκο μιας μπάντας που έχει ουκ ολίγες ένδοξες δισκογραφικές στιγμές στην τόσο μεγάλη της καριέρα και πορεία. Μπορεί περίφανα να προσθέσει και το Giants & Monsters μέσα σε αυτά.
Εν κατακλείδι, αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία ή οπτική, ίσως να μην σε κερδίσει περισσότερο από το ομότιτλο. Αν πάλι του δώσεις τον χρόνο που του χρειάζεται και παρέμεινες φίλος καθ όλη τους την πορεία τότε αυτός είναι ένας δίσκος για εσένα. Αν βέβαια ο κύριος Derris ήταν περισσότερο παρόν ή πιο σωστά, περισσότερο στο επίκεντρο, τότε πολύ πιθανόν να ήταν ακόμα καλύτερο το αποτέλεσμα. Καλά για τα όποια σημεία μας πηγαίνει ο Hansen είναι η απόλυτη χαρά και ευχαρίστηση. Για κάποιο λόγο (καλά για πολύ συγκεκριμένο λόγο αλλά τέλος πάντων) η βαρύτητα έχει δοθεί στον Kiske, τουλάχιστον προς το παρόν.
Giants & Monsters tracklist:
- Giants On The Run
- Saviour Of The World
- A Little Is a Little Too Much
- We Can Be Gods
- Into The Sun
- This Is Tokyo
- Universe (Gravity For Hearts)
- Hand Of God
- Under The Moonlight
- Majestic
8,5/10
Review by Constantine Maris
English Version Below
And here we are, talking about the second album of this awesome “restart,” this admittedly successful third period of our beloved HELLOWEEN. What a commotion there was when the Pumpkins United line-up was announced, what anticipation for their self-titled album a few years ago, what an unforgettable performance at Release Athens Festival, how moving it was to see them all up there together, united. And now the time has come to see if all this was just a spark or if this fire is here to stay and if it will last.
The truth is that expectations for their latest album of the same name were enormous. Opinions varied, some enthusiastic, others more reserved. For me, their new project raises a fundamental question, or rather a “perspective” that has two sides to it. Are you a nostalgic listener or a listener of today, who has followed HELLOWEEN all the way here? Much depends on this, and much may be lost or overshadowed depending on your answer.
Giants & Monsters is pretty much like its predecessor, especially in how it’s put together and arranged. It’s got the same vibe in terms of the song structure and vibe, but there’s a pretty clear difference that you can hear right away. It is an album that is rich in variety in terms of sound, much richer in terms of composition, both in terms of development and in terms of the band’s musical periods. And the influence of my beloved Kai Hansen and GAMMA RAY is much, much greater this time around. Nevertheless, I will express my personal complaint: once again, I miss Derris‘ presence, not so much in terms of composition as in terms of his essential presence. I would very easily trade most of Kiske’s parts in order to have more of Andy. This is also part of the question I asked above.
In practice, then, the second album by this great band needs to be listened to, and listened to a lot. There are so many things to discover, amazing hidden gems in certain parts and middle sections of songs that may seem mediocre or lukewarm at first, but grow on you over time and repeated listening. Because, as I mentioned above, if Helloween was a love letter to the band’s early period, Giants & Monsters is the next step with a clearly broader palette. The opening track alone, “Giants On The Run” makes this clear. It has the same aesthetic as its counterpart on the previous album, but is clearly more complex. It has riffs, uncompromising ones, but what makes it magical are its many changes, its twists and turns, its middle section, its anthemic vocal section, a glorious entry if you ask me. “Saviour Of The World” and “A Little Is A Little Too Much” are classic HELLOWEEN moments, catchy, with the latter losing out to its counterpart on the previous album, forget the chorus of “Best Time” Let’s dwell a little longer on “We Can Be Gods” Hansen, you see. The first moment that captivates you after the start, a little bit of an oriental scent in the verse, a little bit of its more “magical” refrain, a little bit of its guitar harmony.
“Into The Sun” is a very beautiful and sensitive song, where the “complaint” I expressed above literally comes to life. I sincerely apologize to all my friends, but unfortunately Kiske offers me absolutely nothing, apart from the nostalgia we mentioned at the beginning, especially in this particular song where Derris monopolizes the microphone and it is impossible not to get goose bumps. “This Is Tokyo” is the ultimate surprise of the album, as listening to it on its own as a single may leave you with mixed feelings, but listening to it as part of the album, especially in the position where it was chosen for, completely and utterly changes its aesthetic, giving it a huge boost and ultimately a place among the album’s strongest tracks. The second single from the album, “Universe (Gravity For Hearts)” is truly a journey, as its title aptly describes, with beautiful transitions and rich, thoughtful passages. One of the most memorable tracks on the album, without necessarily being one of its highlights, is “Hand Of God” It’s impossible to remain still to its groove, its more rhythmic “disco” aesthetic, and its unforgettable refrain. If there is a weak moment overall, it would be “Under The Moonlight” which is simply pleasant.
For the following masterpiece, I need the entire article. The greatness of Kai Hansen, the huge sound signature of GAMMA RAY, which was often more HELLOWEEN than HELLOWEEN itself, here in all its glory. What a fitting title, “Majestic” said it all and indeed did it. Awesome riffs, how magical the coexistence of their three frontmen is, how amazing the melodies are, the refrain, oh man, that refrain and the terrible oriental wedge right after… Just to finish you off, the acoustic opening in the middle, with Kai giving you goosebumps. The album’s equivalent of “Skyfall” but in my humble opinion, it doesn’t quite reach those heights. Nevertheless, it is unique, the perfect ending to a very strong and high-quality album by a band that has had many glorious moments in its long career and journey. Giants & Monsters can proudly be added to those.
In conclusion, if you belong to the first category or perspective, you may not enjoy it more than the self-title album. However, if you give it the time it needs and remained a fan throughout, then this is an album for you. Of course, if Mr. Derris had been more present, or more accurately, more at the center, then the result would probably have been even better. Well, wherever Hansen takes the lead, it is absolute joy and pleasure. For some reason (well, for a very specific reason, but anyway), the emphasis has been placed on Kiske, at least for now.
Giants & Monsters tracklist:
- Giants On The Run
- Saviour Of The World
- A Little Is a Little Too Much
- We Can Be Gods
- Into The Sun
- This Is Tokyo
- Universe (Gravity For Hearts)
- Hand Of God
- Under The Moonlight
- Majestic
8,5/10
Review by Constantine Maris
