Με καθυστέρηση λόγω covid και αφού έχει κατακαθίσει η σκόνη από την τεράστια διοργάνωση της συναυλίας των Iron Maiden ήρθε η ώρα να γράψουμε μια ανταπόκριση αποτίμηση του τι παρακολουθήσαμε το βράδυ της 16ης Ιουλίου στο ΟΑΚΑ.
Να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι η εμφάνιση των Iron Maiden στην Ελλάδα ήταν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα live της χρονιάς. Το #MonoMaiden ήταν το σύνθημα της χρονιάς οπότε και οι προσδοκίες πάρα πολύ ψηλά. Γεγονός είναι ότι περιμέναμε το μεγαλύτερο σοου της μπάντας, πράγμα που το έκανε κάτι μοναδικό αλλά και ο φόβος ότι μπορεί να είναι η τελευταία τους εμφάνιση στη χώρα μας το έκανε ακόμη πιο πολύτιμο. Ήδη από τις 14.00 κόσμος άρχισε να μαζεύεται στο ΟΑΚΑ. Ο Bruce Dickinson την προηγούμενη μέρα δημοσιεύει βίντεο που λέει πόσο ενθουσιασμένη είναι η μπάντα που θα παίξει στο Ολυμπιακό μας στάδιο και όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια βραδιά που θα γράψει ιστορία. Με τεράστια προσέλευση κόσμου να γεμίζει σιγά σιγά το στάδιο ανοίγουν οι πόρτες.
Δυστυχώς κατά τη γνώμη μου σε τέτοιες διοργανώσεις τα συγκροτήματα που υποστηρίζουν τους Maiden δεν παίρνουν την αναγνώριση που τους πρέπει, μη σου πω και την προσοχή. Έτσι παρόλο που οι Lord Of The Lost είναι μια πολύ αξιόλογη Goth Metal μπάντα ελάχιστοι ήταν αυτοί που της έδωσαν την σημασία που της άξιζε καθώς οι περισσότεροι ήταν στη φάση του ψαξίματος που θα κάτσουν για να απολαύσουν το κυρίως πιάτο, να δουν τους γνωστούς, να πάρουν τις μπύρες τους κλπ. Το ίδιο συγκρότημα support σε συναυλία των Moonspell θα είχε εντελώς διαφορετική αποδοχή.
Γύρω στις 19.30 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Airbourne, οι Αυστραλοί διάδοχοι των ACDC όπως τους έχει χαρακτηρίσει η μουσική βιομηχανία από τη δημιουργία τους. Πολύ πιο σχετικοί με το κοινό των Iron Maiden είχαν πολύ θερμότερη υποδοχή από το κοινό και κατάφεραν να δημιουργήσουν κλίμα. Πολύ φιλικοί με τους Greek μαλάκες όπως μας απευθυνόταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος και πολύ ζωηροί παρουσίασαν το υλικό τους και μας αποχαιρέτησαν με το Running Wild.
Λίγο πριν τις 21.00 μπαίνει το Doctor Doctor και όλοι ξέρουμε ότι αυτό σημαίνει μόνο ένα πράμα… Είναι η ώρα των Iron Maiden. Ξεκινούν με Senjutsu και συνεχίζουν με Stratego και Writing On The Wall με ένα από τα πιο επιβλητικά σκηνικά που έχουμε δει. Λιγο πριν το τελευταίο δε ο Dickinson πειράζει το κοινό με το Alexander The Great, αψυχολόγητη πλάκα κατά τη γνώμη μου αλλά δε βαριέσαι, ας πούμε ότι μας έκανε χαριτομενιές.
Αλλαγή σκηνικού σε Legacy of the Beast Tour και προχωράμε στο σετ λιστ με Revelations. Δεν ξέρω κατά πόσο ενθουσίασε αυτό το κοινό που δεν ήταν στην ολότητά του Maidenάδες που θέλουν να ακούσουν τα «αντισος» κομμάτια της μπάντας. Πραάγμα το οποίο φάνηκε στα Fear Of The Dark και Hallowed Be Thy Name που προφανώς και είχαν πολύ πιο παθιασμένη ανταπόκριση από το κοινό με καπνογόνα και τη συναυλία να γίνεται γήπεδο. Αυτό ακριβώς το γηπεδικό κλίμα ήταν που έκανε τη διαφορά στο Number Of The Beast. Ένας οπαδός ανάβει ένα ακόμη καπνογόνο και ο Dickinson γίνεται έξαλλος. You Greek cunt, you fucking cocksucker I am singing here… φεύγει για το παρασκήνιο, τραγουδάει από πίσω απ’ τη σκηνή και όταν επιστρέφει αλλού τραγουδάει αυτός, αλλού παίζει η μπάντα ενώ και όλοι οι υπόλοιποι έχουν χάσει τη μπάλα. Γνώμη μας είναι ότι η φωνή του από πριν φαινόταν να μην είναι στα καλύτερα της, δεν τον πείραξε το καπνογόνο. Είχε 1000 τρόπους να εκφράσει την δυσαρέσκεια του (που δεν δικαιολογείται να τον ενόχλησε το 100ό καπνογόνο) και επιλέγει να εκφραστεί ρατσιστικά και σεξιστικά. Τα σχόλια και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά. Έχουμε δει και καλύτερους Maiden και σίγουρα καθένας ξέρει για τον εαυτό του εάν επιτρέπει στον οποιονδήποτε να τον προσβάλλουν με αυτό τον τρόπο.
Live report Metalradio Team
Photos Christina Alossi provided by High Priority Productions
