Μία από τις επιδραστικότερες μπάντες της γενιάς της, αν όχι όλου του “ακραίου” φάσματος κατά την γνώμη μου, επέστρεψε με νέα δουλειά. Δίσκος αριθμός 9 για τους LAMB OF GOD που όπως φαίνεται δεν πήραν και πολύ τον χρόνο τους αυτή την φορά. Ο δίσκος τιτλοφορείται Omens και ένα κάποιο δείγμα του είχαμε πάρει από τα όποια video clip/singles είχαν δημοσιευθεί.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα, ανάμεικτες οι αντιδράσεις στα όποια media, καθόλου ανάμεικτη όμως η αίσθηση και η εντύπωση που μου άφησε το album από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Οι LAMB OF GOD στο Omens δεν κάνουν καμία τρελή ανακάλυψη, δεν φέρνουν την ανατροπή στην μουσική, κοινώς δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν χρειάζεται, το έκαναν μία φορά στις αρχές τους. Ανάθεμα, δεν δοκιμάζουν καν να πειραματιστούν ξανά, όπως έκαναν στο πιο πρόσφατο παρελθόν. Επιστρέφουν σε αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν καλά, επανέρχονται στα γνωστά τους λημέρια. Αδάμαστο, επιθετικό μέχρι τελικής πτώσης, ρυθμικό, λυσσασμένο metal της καλύτερης ποιότητας.
Πολύ πιθανόν να μην είναι και ο πιο “εμπνευσμένος” δίσκος τους, πιθανόν να υπάρχει μια αίσθηση επαναληψιμότητας ή μανιέρας. Ανάθεμα με όμως αν καταφέρεις να κρατηθείς στατικός. Είναι απλά αδύνατο. Όσο και αν θεωρείς πως οι καλύτερες μέρες τους μουσικά και συνθετικά βρίσκονται στο παρελθόν, καλή τύχη στο να μην χαμογελάσεις στην χειρότερη στο άκουσμα του To The Grave. Εγώ σου λέω πως θα βαρέσεις το χέρι σου στο γραφείο φωνάζοντας γνωστή πολυχρησιμοποιημένη φράση αναλόγων περιστάσεων, που δεν μου “επιτρέπεται” να θέσω επί γραπτού.
Στο δε Ditch σε βλέπω να κάνεις λακούβα στο πλησιέστερο καλοριφέρ. Ξέρεις γιατί; Γιατί όσο και αν λειτουργήσει στο “ρελαντί”, δεν γίνεται να γράψει κακό riff ο Morton, από τα μούτρα θα σε πιάνει πάντα. Διάβαζα πρόσφατα φωνές διαφόρων που έλεγαν πως ο Randy και γενικά η μπάντα ίσως να μην επανήλθαν ποτέ μετά τα γεγονότα και το μπαράζ των όσων συνέβησαν τότε με την φυλάκιση του. Πως μετά δε και τις επιτυχημένες απεξαρτήσεις του, έχασε το νεύρο του, την οργή του, πως όλο αυτό τον “δάμασε” με κάποιο τρόπο. Αν λοιπόν αυτός είναι ο ήχος ενός “δαμασμένου” και “εξημερωμένου” ανθρώπου ο οποίος διανύει αισίως τον 51ο χρόνο της ζωής του τότε κάτι κάνουμε λάθος όλοι οι υπόλοιποι. Σίγουρα όλα τα παραπάνω τον άλλαξαν, σίγουρα και πολύ πιθανόν να κουράστηκε, αλλά ακούς μια τρομερή λύσσα ακόμα στην ερμηνεία του, μια πιθανόν ελεγχόμενη, σκεπτόμενη, όχι μεθυσμένη ή ανεξέλεγκτη μανία, ακούς οργή κατόπιν σκέψης, κατόπιν πάλης πρώτα με τον εαυτό σου. Γιατί Gomorrah νηφάλιος και χωρίς να πονάς δεν ερμηνεύεις έτσι. Everything is doomed to fail με όλο του το είναι φωνάζει, για εμάς που ο σβέρκος μας δεν βαστάει άλλο.
Η χειρότερη μουσική περίοδος των LAMB OF GOD είναι δισκογραφική καριέρα άλλων, ας μην γελιόμαστε. Αγάπησα τους πειραματισμούς τους στο Sturm Und Drang, αλλά μετά κάπου με έχασαν. Με χαρά ακούω πως μάλλον είχαν ανάγκη και αυτοί να μπουν στον “αυτόματο” ξανά. Και τι αυτόματος έτσι; Με το ομότιτλο να είναι το “εμπορικό” κομμάτι του δίσκου, Denial Mechanism να κάνει mosh μέσα στο σαλόνι σου και September Song να αποτελεί από τα καλύτερα κλεισίματα δίσκου που έχω ακούσει καιρό τώρα. Τι άλλο υπάρχει να πω αγαπητοί; Για παραγωγή θα μιλήσουμε τώρα και απόδοση; Σας παρακαλώ πολύ δηλάδη. Πάρτε στυλό και χαρτί και κρατάτε σημειώσεις, έτσι γίνεται φίλοι μου.
Omens tracklist
- Nevermore
- Vanishing
- To The Grave
- Ditch
- Omens
- Gomorrah
- Ill Designs
- Grayscale
- Denial Mechanism
- September Song
8/10
Review By Nomad
English Version Below
One of the most influential bands of its generation, if not of the entire “extreme” scene in my opinion, is back with a new album. Album number 9 to be precise for LAMB OF GOD who apparently did not take their time this time. The album is titled Omens and a small sample of it we had already listened to from any video clips/singles that had been published.
Mixed feelings, mixed reactions in the overall social media, but everything but mixed feeling and impressions was what the album left on me from the very first time I listened to it. LAMB OF GOD on Omens don’t make any breakthroughs, they don’t revolutionize music,or as they say they don’t reinvent the wheel, they don’t need to, they did it once in their early days. Heck, they’re not even trying to experiment again like they did in the more recent past. They return to what they always knew how to do well, they return to their familiar haunts. Untamed, aggressive until the last man standing, groovie, raging metal of the best quality.
It’s probably not their most “inspired” record either, there’s probably a sense of repeating themselves in a way . I’ll be damned if you can hold your head still though. It’s simply impossible. Even if you think their best days musically and composition wise are in the past, good luck not smiling at the worst case scenario when listening to To The Grave. I bet that you will bring your hand down in the office shouting a well-known and often used phrase of similar circumstances, which I am not “allowed” to put in writing.
In Ditch I can literally see you making a hole in the nearest radiator or something. You know why? Because no matter how inspired he feels or not, Morton can’t write a bad riff, he’ll always get you by the neck. I’ve been reading random voices recently saying that Randy and the band in general may never have actually come back after the events and barrage of what happened back then with his incarceration. How after his successful liberation from his drug addictions, he lost his edge, his anger, how all this somehow “tamed” him. If this is the sound of a “tamed” and “domesticated” man who is happily going through the 51st year of his life, then the rest of us are definitely doing something wrong. Certainly all of the above changed him, certainly and very likely he was tired, but you hear an incredible rage still in his performance, a possibly controlled, under thinking, not drunk or uncontrollable rage, you hear rage after thought, after fighting first with thyself. Because there is no freaking way you can perform Gomorrah sober and without pain like that. “Everything is doomed to fail” he shouts with all his being, for us whose necks can’t bear it anymore.
LAMB OF GOD’s worst musical period is someone else’s recording career, let’s not be kidding ourselves. I loved their experimentation in Sturm Und Drang, but then they lost me somewhere after that. I am happy to hear that they probably also needed to get into the “autopilot” again. And what an “autopilot” indeed? With the title track being the “commercial” part of the record, Denial Mechanism making a mosh out of your living room and September Song being one of the best closing tracks I’ve heard in a while. What more is there to say? Honestly, is there any reason to talk about production and performance and stuff like that? Give me a break. Grab a pen and paper and take notes, that’s how it’s done my friends.
Omens tracklist
- Nevermore
- Vanishing
- To The Grave
- Ditch
- Omens
- Gomorrah
- Ill Designs
- Grayscale
- Denial Mechanism
- September Song
8/10
Review By Nomad
