(English version below)
Οι βρετανοί Paradise Lost ιδρύθηκαν στο Halifax του Δυτικού Yorkshire το 1988 και θεωρούνται από τους πρωτοπόρους του death-doom είδους, καθώς και η κύρια επιρροή για το μεταγενέστερο gothic metal κίνημα. Εγώ τους ανακάλυψα το 2001 στην τρυφερή ηλικία των 19 ετών, ακούγοντας το Just Say Words και από κει και μετά ουσιαστικά μεγάλωσα μαζί τους. Από το 1988 οι Paradise Lost έχουν δημιουργήσει κάποια από τα πιο μελαγχολικά και σκυθρωπά riffs που έχουν κυκλοφορήσει εκεί έξω ενώ δεν έχουν φοβηθεί να πειραματιστούν αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι αρνούνται να παραμείνουν στάσιμοι.
Το Ascension είναι το 17ο full studio album των Paradise Lost, κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου από την Nuclear Blast Records και μετά από πολλές ακροάσεις νομίζω πως έχει αρκετό misery, doom and sorrow ώστε να αποτελεί μία εξαιρετική προσθήκη στην ήδη πανέμορφη δισκοκραφία των Paradise Lost.
Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου κομματιού Serpent On The Cross παίρνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε: τη σκοτεινή μεγαλοπρέπεια των Paradise Lost. Mία σαγηνευτική και μελαγχολική doom μελωδία, που γρήγορα αλλάζει και σε τυλίγει με thundering riffs και βαρύγδουπο drumming, που φυσικά κρατάει το doom & misery της υπόθεσης στην θέση του, και με τον Nick Holmes να ρίχνει μια ηλιαχτίδα φωτός (ή μπορεί και όχι) στο σκοτάδι μας τραγουδώντας “…your lonely soul will rot”! Αλλά τέτοιοι είμαστε και τέτοια θέλουμε! Keep the doom coming Νικολάκη μας!
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στo Salvation. A Paradise Lost golden classic διάρκειας 7 λεπτών. Μελαχγολική αίγλη με καμπάνες και κοράκια να κραυγάζουν στην εισαγωγή, μελαγχολικά αρμονικά σόλο και απελπισμένα γρυλίσματα να δημιουργούν μια θλιβερή και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Προς το ρεφραίν αρχίζεις να ελπίζεις πως ίσως το φως έρχεται να σε διαπεράσει, με τον Nick Holmes να γίνεται πιο ενθαρρυντικός με τα καθαρά φωνητικά του, αλλά μην ελπίζεις και πολύ…γιατί αυτό οδηγεί σε ένα τεράστιο κρεσέντο με την φωνή του Nick να γίνεται και πάλι απελπισμένη επικαλύποντας καταιγιστικότατα riffs και καταλήγοντας σ’ ενα υπέροχο μελωδικό σόλο και κατ’ ευθείαν πάλι μέσα στην κατάθλιψη. Ένα βροντερό πένθιμο άσμα το οποίο όπως διάβασα κάπου και νομίζω δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω καλύτερα, ανασταίνει όλα τα παλιά φαντάσματα των Paradise Lost (και κατά μεγάλη πιθανότητα και τα δικά σου).
Όμως το Ascension έχει περισσότερα από ένα highlights και είναι διαδοχικά τοποθετημένα ώστε να ενθαρρύνουν την πλήρη αναπαραγωγή του δίσκου αντί για το στίβαγμα των πιο “δυνατών” στην αρχή. Για παράδειγμα, το πομπώδες και γοητευτικότατο Diluvium βρίσκεται ανάμεσα στα Lay A Wreath Upon The World και Savage Days τα οποία αποτελούν τις πιο ήπιες στιγμές του Ascension, χωρίς όμως να τους λείπει η δυναμική και οι απροσδότηκες ανατροπές ενισχύοντας έτσι την αίσθηση της ροής στο άλμπουμ. To Savage Days θα σε πάει σίγουρα στο memory lane του One Second (1997) και το Sirens που το ακολουθεί, μοιάζει ανά στιγμές σα να παντρέυτηκαν οι Depeche Mode με τους Metallica in a Paradise Lost kinda way.
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για τα μεμονωμένα κομμάτια αφού το Ascension είναι θεωρώ ένα συνεχόμενο μουσικό ταξίδι. Υπάρχει μια παλίρροια και μια άμπωτη στην ακολουθία των κομματιών που δείχνει την κατανόηση της μπάντας για τη δυναμική και το ρυθμό. Τα καταθλιπτικά περάσματα έχουν χώρο να αναπνεύσουν, επιτρέποντας την πλήρη συναισθηματική τους επίδραση να προσγειωθεί και να καταλαγιάσει, ενώ οι πιο επιθετικές στιγμές χτυπούν με χειρουργική ακρίβεια.
Τα φωνητικά του Nick Holmes είναι ένα πολύ δυνατό σημείο του άλμπουμ, εξαιρετικός και πιο πολύπλευρος από ποτέ. Ο Aaron Aedy και ο Greg Macintosh ξεπερνούν τους εαυτούς τους γεμίζοντας το Ascension με μια συλλογή υψηλής ποιότητας riffs, με ελκυστικά lead, θλιβερές αρμονίες και τα συναισθηματικά σόλο. Τα ντραμς και το μπάσο παρέχουν σταθερά θεμέλια, εξασφαλίζοντας την πυκνότητα και τον εναλασσόμενο αλλά ακούραστο ρυθμό του άλμπουμ.
Το Ascension δεν είναι κάποια επαναστατική μουσική ανακάλυψη, μια δραματική αλλαγή ή κάποια τεράστια καινοτομία, αλλά μια όμορφη φυσική εξέλιξη. Δεν είναι το Icon ούτε το Draconian Times (όπως πολλοί σχολίασαν), αλλά γιατί να είναι; Και αν με ρωτάτε δεν θα ήθελα να είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. They have been there, done that και έδειξαν ήδη τον δρόμο και τον τρόπο σε αναρίθμητες μπάντες που ακολούθησαν.
Το Ascension είναι θλίψη, επιβλητικά riffs, γοτθική μεγαλοπρέπεια και αδιαμφισβήτητη μελαγχολία. Είναι όλες οι στιγμές, οι πληγές και τα φαντάσματα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Είναι το έργο μία μπάντας που νιώθει άνετα με τον εαυτό της, που αγκαλιάζει το παρελθόν με ανοιχτό μυαλό και συνεχίζει να μην μένει στάσιμη. Είναι μία συλλογή των καλύτερων στοιχείων που έχουν καθορίσει τον ήχο των Paradise Lost για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, φτιαγμένη με την αντίστοιχη ωριμότητα.
Χαίρομαι αφάνταστα όταν μία μπάντα που ακούω ασταμάτητα τα τελευταία 34 χρονιά συνεχίζει να με εκπλήσσει. Οι Paradise Lost επιστρέφουν υφαίνοντας μελωδίες που εισχωρούν βαθιά στο μυαλό και την ψυχή σου και αρνούνται να φύγουν. Ένα πολύ δυνατό άλμπουμ σε έναν ήδη επιβλητικό κατάλογο μιας σπουδαίας μπάντας. And this looks like Ascension to me!
Ascension Tracklist
- Serpent On The Cross
- Tyrants Serenade
- Salvation
- Silence Like The Grave
- Lay A Wreath Upon The World
- Diluvium
- Savage Days
- Sirens
- Deceivers
- The Precipice
- This Stark Town
- A Life Unknown
9/10
Review by Rozi Kakrida
(English version below)
Founded in Halifax, West Yorkshire, in 1988, Paradise Lost are considered pioneers of the death-doom genre and a major influence on the later gothic metal movement. I discovered them in 2001 at the tender age of 19 while listening to Just Say Words, and since then I haven’t done life without them. Since 1988, Paradise Lost have created some of the most melancholic and gloomy riffs ever released, while not being afraid to experiment, proving in concrete terms that they refuse to remain stagnant.
Ascension is Paradise Lost’s 17th full studio album, released on September 19th by Nuclear Blast Records, and after many spins, I think it has enough misery, doom, and sorrow to be an excellent addition to Paradise Lost’s already beautiful discography.
From the first notes of the opening track, Serpent On The Cross, we get exactly what we want: the dark grandeur of Paradise Lost. A captivating and melancholic doom melody, which quickly changes and envelops you with thundering riffs and heavy drumming, which of course keeps the doom & misery of the story in place, with Nick Holmes throwing a ray of light (or not) into our darkness by singing “…your lonely soul will rot”! But hey, this is who we are and that’s how we want it! Keep the doom coming, Nikolakis!
I would like to touch on Salvation for a moment. A golden Paradise Lost classic lasting 7 minutes. Melancholic glamour with bells and crows crying out in the intro, melancholic harmonic solos and desperate growls creating a sad and dark atmosphere. Towards the chorus, you start to hope that maybe the light is coming through, with Nick Holmes becoming more hopeful with his clean vocals, but don’t get your hopes up too much… because this leads to a huge crescendo with Nick’s voice becoming desperate again, overlapping with stormy riffs and ending in a wonderful melodic solo and straight back into depression. A thunderous funeral song which, as I read somewhere and I don’t think I could put it better myself, resurrects all the old ghosts of Paradise Lost (and most likely yours too).
But Ascension has more than one highlight, and they are arranged in sequence to encourage listening to the entire album rather than skipping to the “strongest” tracks. For example, the punchy and super charming Diluvium is between Lay A Wreath Upon The World and Savage Days, which are the mellowest moments in Ascension, but without losing any of their energy and unexpected twists, making the album feel more fluid throughout. Savage Days will definitely take you down the One Second (1997) memory lane, and Sirens, which follows, at times sounds like Depeche Mode married Metallica in a Paradise Lost kinda way.
But it’s not just about the individual tracks, as Ascension is, in my opinion, a sustained musical journey. There is a ebb and flow to the sequence of tracks that demonstrates the band’s understanding of dynamics and rhythm. The more depressing passages have room to breathe, allowing their full emotional impact to land and settle, while the more aggressive moments strike with surgical precision.
Nick Holmes’ vocals are a very strong point of the album, excellent and more versatile than ever. Aaron Aedy and Greg Macintosh surpass themselves, filling Ascension with a collection of high-quality riffs, attractive leads, mournful harmonies, and emotional solos. The drums and bass provide a solid foundation, ensuring the album’s density and alternating but tireless rhythm.
Ascension is neither a revolutionary musical discovery, a dramatic change or a tremendous breakthrough, but a beautiful natural evolution. It is neither Icon nor Draconian Times (as many have commented), but why should it be? And if you ask me, I wouldn’t want it to be either one or the other. They have been there, done that and they have already shown the way to countless bands that followed.
Ascension is sadness, sweeping riffs, gothic grandeur, and undeniable melancholy. It is all the moments, wounds, and ghosts of the last four decades. It is the work of a band that is comfortable with itself, that embraces the past with an open mind and continues to move forward. It is a collection of the best elements that have defined Paradise Lost’s sound for almost four decades, crafted with the corresponding maturity.
It brings me great joy when a band that I have been listening to non-stop for the last 34 years continues to surprise me. Paradise Lost returns with melodies that deeply resonate in your mind and soul and refuse to leave. A very strong album in an already impressive catalogue of a great and very important band. And this looks like Ascension to me!
Ascension Tracklist
- Serpent On The Cross
- Tyrants Serenade
- Salvation
- Silence Like The Grave
- Lay A Wreath Upon The World
- Diluvium
- Savage Days
- Sirens
- Deceivers
- The Precipice
- This Stark Town
- A Life Unknown
9/10
Review by Rozi Kakrida
