Πολυαναμενόμενο live από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε. Το Icon των PARADISE LOST κλείνει 30 χρόνια, η μπάντα το επανηχογραφεί και βγαίνει σε περιοδεία για να το παίξει live στην ολότητά του. Sold out σε όλες του τις ημερομηνίες μέχρι και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Να πούμε όμως μια αλήθεια για αυτούς της τελευταίας στιγμής που δεν πρόλαβαν ότι η συναυλία είχε ανακοινωθεί επαρκώς νωρίς για να προλάβουμε να προμηθευτούμε εισιτήριο αλλά και ότι πιθανότατα αν μεταφερόταν σε μεγαλύτερο χώρο και πάλι θα ήταν Sold Out. Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτό που μάθαμε ωστόσο είναι ότι οι PARADISE LOST τα τελευταία χρόνια έχουν εξελιχθεί σε μια εγγυημένα καλή συναυλία. Γιατί στο παρελθόν τους έχουν υπάρξει φορές που όλοι γκρίνιαζαν για την απόδοση τους. Το βράδυ της Κυριακής 10 Δεκεμβρίου όμως στο FUZZ παρουσιάστηκαν μπροστά στο κοινό που τους αποθέωσε αψεγάδιαστοι.
Πρώτοι στη σκηνή εμφανίστηκαν οι ON THORNS I LAY. Πρώτη φορά που τους παρακολουθήσαμε με τον Πέτρο στα φωνητικά που ομολογουμένως ήρθε και έδεσε με το ύφος και τη μουσική της μπάντας ωστόσο ο ήχος του έπαιξε κάποια παιχνίδια καθώς σε κάποιες φάσεις δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Η μπάντα μόλις κυκλοφόρησε το «On Thorns I Lay» και παίζοντας μπροστά σε ένα γεμάτο Fuzz είχαν τη δυνατότητα να το παρουσιάσουν σε ένα κοινό που τους ταιριάζει αφού είναι και πολύ κοντά στο ύφος των PARADISE LOST. Πολύ δεμένοι, πολύ επαγγελματίες και με πολύ καλό υλικό ήταν από τα πιο ταιριαστά support που έχουμε δει σε συναυλία.
Ο Nick Holmes σε εξαιρετικά κέφια και με πλήρη έλεγχο στη φωνή του τόσο που σε κάποια κομμάτια ήταν καλύτερος από την αρχική ηχογράφηση. Το φλεγματικό του χιούμορ διασκεδαστικό και νομίζω ότι γνήσια απολάμβανε το σετ, έκανε πλάκα με το κοινό, με τον καινούριο τους ντράμερ που έσκισε ένα τύμπανο, “Take your time, it’s not like you have people waiting or you’re in a live concert or something”. Αλλά και πριν το Weeping words, «κάτι που κάνω πολύ καλά καθώς γκρινιάζω συνέχεια», ή στο Pity The Sadness που το κοινό φάνηκε ότι ήταν έτοιμο και το περίμενε «It is almost as if you know which song it’s going to be”.
Λιτοί όπως παρουσιάζονται πάντα στην σκηνή, με ένα υπέροχο backdrop από το νέο εξώφυλλο της επανηχογράφησης που κυκλοφόρησε 1η Δεκεμβρίου και πολύ δεμένοι. Η μίξη με τα τύμπανα μπροστά και τον Guido Montanarini να στολίζει με εύστοχα γεμίσματα τα τραγούδια της μπάντας. Aaron Aedy όπως πάντα χαμογελαστός και σούπερ κεφάτος να ανεβάζει το κλίμα και το κοινό και ένας Greg Mackintosh ανέλπιστα κεφάτος να απολαμβάνει και να παίζει τα πάντα ολόσωστα. Στα δε τραγούδια του encore, Sweetness, Pity The Sadness, No Hope In Sight, Ghosts σχεδόν χόρευε και οριακά τραγουδούσε. Το αναφέρουμε σαν κάτι διαφορετικό γιατί συνήθως είναι εντελώς κλειστός και χαμένος στη μουσική του.
Από τις αντιδράσεις του κοινού φάνηκε ότι οι φανατικοί του άλμπουμ ήταν εκεί, αυτοί που τους αγαπούν από τότε αλλά και όταν είδαμε την πιτσιρικαρία να προσκυνάει στο No Hope In Sight έγινε ξεκάθαρο ότι οι PARADISE LOST δεν έχουν στιγματίσει μόνο μια γενιά. Δεν ήταν τυχαίο ότι το κοινό τραγουδούσε μαζί με τον Holmes στο Christendom που δεν έχει ξαναπαιχτεί ποτέ ζωντανά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Αλλά να πούμε και ένα πικρόχολο σχόλια εμείς οι «θειοι» που καθόμαστε με τη νεολαία… ποιο wall of death μωρε στο No Hope In Sight; Εντάξει το ποδοπάτημα στο Pity The Sadness το καταλαβαίνουμε. Αλλά σε μια βραδιά τόσο άψογη κάτι τέτοια δεν είναι απλά ψιλά γράμματα είναι «να ‘χαμε να λέγαμε». Αξιοσημείωτο επίσης για το πόσο ζήσαμε μια βραδιά «μνημείο» είναι το γεγονός ότι βγαίνοντας από το χώρο της συναυλίας δεν είχε μείνει τίποτα στο merch από τους Βρετανούς.
Βγήκαμε από τη συναυλία γεμάτοι ευγνωμοσύνη και απόλυτα ικανοποιημένοι από μια αξέχαστη βραδιά.
Live Report Metalradio.gr Team
Photo report Hellena Mihailidou
