Από νωρίς το πρωί φάνηκε ότι θα ήταν δύσκολη μέρα. Όποια χαρά και προσμονή κάπου κάπου επισκιαζόταν από την ζέστη που έκανε τρομερή προσπάθεια να με αποθαρρύνει από το να είμαι στην ώρα μου έξω από την Πλατεία Νερού. Πραγματικά, η σκέψη και μόνο της αναμονής στην ουρά κάτω από τον ήλιο μέχρι το άνοιγμα των θυρών έσβηνε το μόνιμο χαμόγελο που είχα από μέρες.
Fast forward περίπου μισή ώρα μετά την αναχώρηση μου, αντιλαμβάνομαι πως η μέρα θα είναι όντως κοντά αν όχι sold out. Το ρολόι έδειχνε 5 και ο κόσμος έξω από το venue ήταν απρόσμενα πολύς. Γνώριμα πρόσωπα, καλοί φίλοι χρόνων από Θεσσαλονίκη, αγκαλιές, χαιρετισμοί,όλοι παρόντες για να τιμήσουν την “παλαιά φρουρά”. Όπως πάντα η διοργάνωση, πιστή στο χρονοδιάγραμμα της, τόσο οι πόρτες όσο και το stage άνοιξαν με ακρίβεια λεπτού.
Η αλήθεια είναι πως με τους SATURDAY NIGHT SATAN, πέρα από μερικές αναφορές σε διάφορα μέσα, δεν είχα μέχρι εκείνη την στιγμή καμία επαφή. Πρώτες νότες και γίνεται ξεκάθαρο το ύφος και οι μουσικές τους προθέσεις. Σε αντίθεση με τον ήχο ο οποίος χρειάστηκε ένα με δύο κομμάτια για να καθαρίσει και να σταθεροποιηθεί. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, Σκηνικά αλλά και μουσικά πραγματικά με κέρδισαν τα παιδιά. Καλοπαιγμένο/καλοστημένο 70s ύφος με αρκετά SABBATH-ικά στοιχεία, ωραίες κιθαριστικές μελωδίες και συνολικά πολύ γνώριμο και εύκολο με κάθε θετική έννοια άκουσμα. Ωραία σκηνική παρουσία και επικοινωνιακοί θα προσθέσω.Προσωπικά με έχασαν στο κομμάτι της φωνής, αλλά περί ορέξεως… Το ζήτημα είναι ότι κατά χειροκροτήθηκαν από τον κόσμο, ο οποίος ήταν εντυπωσιακά αρκετός για το τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε opening acts.
Πρέπει πραγματικά να συγχαρούμε την διοργάνωση για το πιστό του χρονοδιαγράμματος. Η μη τήρηση του οποίου αποτελούσε για χρόνια αιώνιο θέμα συζήτησης σε παλαιότερες εποχές. Πιστοί λοιπόν στο “ραντεβού” και δυστυχώς για αυτούς κάτω από τον αρκετά καυτό ακόμα ήλιο, οι ACCEPT κάνουν την παρουσία τους στην σκηνή, η οποία ήταν στολισμένη κατάλληλα, με το εξώφυλλό και τα όποια σκηνικά του νέου τους δίσκου “Humanoid”. Πρωτόγνωρη η εικόνα του συγκροτήματος με 3 κιθαρίστες επί σκηνής, με τον τεράστιο Joel Hoekstra όμως, ο οποίος αποτελεί και την νέα touring προσθήκη, να δείχνει τόσο μα τόσο ταιριαστός. The Reckoning και Humanoid άνοιξαν το set με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ξεμουδιάζοντας σταδιακά τους παλαιότερους και πορώνοντας τους νεότερους οπαδούς των Γερμανών. Το φαινόμενο Mark Tornillo δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσει και να με πορώνει. Ο άνθρωπος είναι γιγάντιος τόσο φωνητικά όσο και σαν παρουσία επί σκηνής. Restless And Wild για την συνέχεια και τώρα τα πράγματα έχουν αρχίσει να “ζεστένονται” για τα καλά.
Εκπληκτική παρουσία του αρχηγού Wolf Hoffmann ο οποίος έδειχνε να το απολαμβάνει ιδιαίτερα και που απέδειξε περίτρανα τι σημαίνει ομαδικός παίκτης, καθώς μοιράστηκε εξαιρετικά τα “φώτα” της σκηνής με τους συμπαίκτες του, χαρίζοντας πανέμορφες στιγμές κιθαριστικές πανδεσίας στο κοινό. Αυτό σημαίνει σωστή χρήση 3ων κιθαριστών. Μέχρι την στιγμή δηλαδή που οι κιθάρες θα γινόντουσαν 4, με την παρουσία του Andy Sneap στην σκηνή για το Balls To The Wall που έκλεισε και το set τους. Μαγεία σου λέω. Θα τολμήσω να πω πως ο ήχος των ACCEPT από την αρχή κιολας, ήταν ο καλύτερος όλης την βραδιάς. Τεράστιος όγκος, φοβερά δεμένο και σφιχτό αποτέλεσμα, όλα μα όλα σε απόλυτη ισορροπία από θέμα έντασης. Σίγουρα πιο κουρασμένοι από το 2018 όπου τους είδα για τελευταία φορά, από την άλλη τα 6 αυτά χρόνια έχουν μετρήσει στο δικό μου κοντέρ, σκέψου στο δικό τους. Ο κόσμος από την άλλη, θερμός μεν, θα μπορούσαμε (έχουμε κάνει αίσχη παλαιότερα) και καλύτερα δε.
Setlist:
- The Reckoning
- Humanoid
- Restless And Wild
- Straight Up Jack
- Princess Of The Dawn
- Metal Heart
- Fast As A Shark
- Teutonic Terror
- Pandemic
- Balls To The Wall
Θα πρέπει να ομολογήσω πως εγώ προσωπικά, για αυτή την στιγμή περίμενα τόσους μήνες. Λατρεύω τους ACCEPT, οι JUDAS PRIEST είναι η μεγάλη μου αγάπη και τους έχω απολαύσει σε όλες τους τις επισκέψεις (πλην μίας), αλλά δαύτον τον περίμενα 22 ολόκληρα χρόνια. Δεν είχα αυταπάτες και ήμουν αρκετά συγκρατημένος ως προς το τι περίμενα να δω, μάλλον ως προς τι περίμενα να ακούσω. Δεν προετοιμάστηκα όμως για το ανάποδο.
Και με το πρώτο “σκάψιμο” του Accident Of Birth, γυρίζω τόσα και παραπάνω χρόνια πίσω. Έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει με ότι δύναμη είχα στα πνευμόνια μου. Ξέχασα όλο αυτό τον χαμό στα μέσα για το τι είπε στην τελευταία επίσκεψη με MAIDEN, τι έκανε, αν είναι το ένα, αν είναι το άλλο, αηδίες για να σκορπάς άσκοπα την ώρα σου. Αυτή είναι όλη μου η εφηβεία σε 2 δίσκους που δεν κατάφερα ποτέ να ακούσω ζωντανά, μπροστά μου, στο τώρα. Welcome home, it’s been too long, we’ve missed you, πόσο αξία απέκτησαν αυτοί οι στίχοι εκείνη την δεδομένη στιγμή. O Bruce Dickinson είχε μόλις ανατινάξει το μυαλό μου και την σκηνή, μαζί με όλο το Release Athens, φορώντας σκουφάκι με 40 βαθμούς. Ρε, τούτος ακούγεται σε πολύ καλή κατάσταση, και πάρε και Abduction στα καπάκια, και ακούγεται ακόμα καλύτερα. Στο Laughing In The Hiding Bush πλέον είχα πάρει γραμμή ότι θα μας γλεντούσε κανονικότατα από θέμα απόδοσης και επίδοσης. Όλο η ομάδα που τον συντροφεύει πλέον δείχνει να έχει βρει τα πατήματα της μετά από τόσες εμφανίσεις με αποτέλεσμα να γεμίζουν όλοι τους την σκηνή εξαιρετικά και με περίσσια κινητικότητα.
Ο ήχος ήταν κάτι παραπάνω από προσεγμένος πλέον έχοντας φτάσει αισίως στο τέταρτο κομμάτι του set, το Afterglow Of Ragnarok μέσα από τον τελευταίο δίσκο του Dickinson, το οποίο ασχέτως του πόσο άρεσε ή όχι, δείχνει να αναπνέει πολύ καλά σε live συνθήκες. Η ανταπόκριση του κοινού είναι φοβερή, δίνουν πίσω στην σκηνή ότι ακριβώς τους πετάει από θέμα ενέργειας ο συνεχόμενα χαμογελαστός και φυσικά μοναδικά επικοινωνιακός Dickinson. Και κάπου εκεί κάνει την εμφάνιση της η 12χορδη ηλεκτροακουστική και όλοι καταλάβαμε τι θα ακολουθούσε. Tears Of The Dragon τραγουδισμένο από κάθε έναν παρευρισκόμενο. Θα το θυμάμαι αυτό το live, όχι απαραίτητα γιατί ήταν από τα καλύτερα, ούτε γιατί ήταν αψεγάδιαστο, αλλά περισσότερο για τον τρόπο που με έκανε να νιώσω. Και νομίζω ότι και ο Dickinson θα το θυμάται. Τα κομμάτια που ακολούθησαν ήταν όλα ένα και ένα, με το The Alchemist να ξεχωρίζει για εμένα, δεν περίμενα ποτέ να το ακούσω ζωντανά. Από την άλλη βέβαια, ούτε το Dark Side Of Aquarius περίμενα ποτέ, αντίο ζωή καταστάσεις σας λέω.Βέβαια, για λόγους που δεν γνωρίζω όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, αναγκάστηκαν να κόψουν μέρος του set τους, αλλά μας έκαναν δυνατή τρίπλα αμέσως μετά το Road To Hell, χαρίζοντας μας 2 ρεφρέν από το Alexander The Great. Θα το ακούσουμε ποτέ άραγε τούτο με MAIDEN; Μετά από αυτό το γεγονός, είμαι σχεδόν σίγουρος πως όχι. Συνοψίζοντας, νομίζω πως ένα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου ήρθε για την εμφάνιση του Bruce Dickinson και αυτός σαν να το γνώριζε, έκανε μία από τις πιο αναπάντεχα και απροσδόκητα καλές εμφανίσεις του. Αξιοσημείωτο δε το ότι αυτή ήταν και η τελευταία στάση της περιοδείας του The Mandrake Project και αντί να δείχνει σημάδια κόπωσης μετά από 51 εμφανίσεις, η απόδοση του έδειξε έναν άνθρωπο σε φοβερή φόρμα και κατάσταση. Ακραία αντίθετη από την εικόνα του στις τελευταίες επισκέψεις των IRON MAIDEN. Κάτι μου λέει πως θα ξανά έρθει σύντομα. Τώρα για το τους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν, ας πούμε απλά πως αξίζουν ο ένας τον άλλον πλήρως. Και αυτή η O’Callaghan, τι καταπληκτική παρουσία……..
Setlist:
- Accident Of Birth
- Abduction
- Laughing In The Hiding Bush
- Afterglow Of Ragnarok
- Tears Of The Dragon
- Chemical Wedding
- Resurrection Men
- Rain On The Graves
- Book Of Thel
- The Alchemist
- Darkside Of Aquarius
- Road To Hell
- Alexander The Great (Chorus)
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να παραθέσω τις σκέψεις μου. Δεν γνωρίζω με τι σκεπτικό πηγαίνει κάποιος σε ένα live των JUDAS PRIEST, τι ακριβώς περιμένει να ακούσει και τι προσδοκίες μπορεί να έχει. Δεν έχω δικαίωμα να κατακρίνω κανέναν, αλλά αν εν έτη 2024 ζητάς να ακούσεις κάτι περισσότερο από έναν άνθρωπο 72 ετών να προσπαθεί (μάλλον να καταβάλλει επίπονη και άνιση μάχη) να σταθεί με φωνητική αξιοπρέπεια σε κορυφές που μόνο ο ίδιος είχε τον τρόπο και το χάρισμα να πατήσει, μόνο και μόνο για να καλύψει και να ευχαριστήσει όσους πήγαν να τον τιμήσουν, τότε συγνώμη αλλά ίσως να μην πρέπει να μας ξανά επισκεφτούν ποτέ ξανά. Γιατί οι JUDAS PRIEST είναι η 50ετής ιστορία αυτής της μουσικής και μόνο για να τους τιμήσεις και να τους δώσεις εσύ κάτι θα έπρεπε πλέον. Να χειροκροτήσεις την ψυχή και το κουράγιο, την ιστορία και όλα όσα σου έχουν δώσει επί σειρά ετών και εμφανίσεων, εμφανίσεων που όταν ακόμα ήταν ακμαίοι σου χάριζαν τέτοιες ερμηνείες και στιγμές που δεν έχουν σύγκριση. Εγώ αυτό είδα, αυτό βλέπω μάλλον στις τελευταίες τους επισκέψεις, μεγαλειώδης ανθρώπους που οδεύουν προς το τέλος της πορείας τους ενώ η ψυχή τους αρνείται να παραιτηθεί. Θέλετε να μιλήσουμε για το πόσο τέρας είναι ο Faulkner; Είναι τρομακτικός παίκτης, είναι ήδη guitar legend, όχι γιατί παίζει στους PRIEST, αλλά γιατί έχει καταφέρει να προσθέσει στην τρομακτική τους παρακαταθήκη ισάξια και να σταθεί στην σκηνή κουβαλώντας το ασήκωτο βάρος του ονόματος αλλά και των 2 τεράτων που κλήθηκε πλέον να αντικαταστήσει. Και το κάνει τέλεια. Είναι η μπάντα του, από κάθε άποψη. Από το πως χειρίζεται τον κόσμο από την σκηνή, από το πόση ένταση έχει το βλέμμα του όταν τραγουδάει τον κάθε στίχο, από το πως μπαίνει στο “κέντρο” της σκηνής για να ελαφρύνει τους ώμους των υπολοίπων. Τι πρέπει να πω για τον Halford; Τι είναι το “σωστό”; Ότι ήταν φοβερός και κάρφωσε κάθε νότα; Ότι η απόδοση των κομματιών ήταν εκπληκτική; Μα δεν ήταν αυτό το ζητούμενο, δεν ήταν αυτό ο λόγος που μας διέλυσαν όλους την Κυριακή το βράδυ. Ήταν αυτό που κανένας μας δεν θα μπορεί να είναι στα 72 του. Ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές στην ιστορία της μουσικής μας, με μια από τις μεγαλύτερες καρδιές και δύναμη ψυχής εκεί έξω. Κάθε νότα ήταν από τα βάθη της, με μοναδικό σκοπό να καλύψει τις δικές μας προσδοκίες, όχι τις δικές του. Και ανάθεμα με αν προσπαθεί. Παλεύει για την ζωή του, για το χειροκρότημα μας, για το κάθε χαμόγελο μας όταν καταφέρνει να χτυπήσει αυτή την ρημάδα την νότα στο Victim Of Changes.
Scott Travis, μηχανή. Ο μικρός τότε της παρέας που πλέον είναι “παππούς” και που είναι από τους σταθερότερους παίκτες εκεί έξω. Που δεν έχει νιώσει τίποτα από θέμα χρόνου, μηχανή το ξαναλέω, σταθερή και στιβαρή. Για τον Ian Hill δεν θα μιλήσω, ο σεβασμός μου στον πιο αφανή αρχηγό και ήρωα είναι γιγάντιος. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την σκηνή χωρίς αυτόν. Αν κάποιον “χάρηκα” λίγο περισσότερο αυτή την φορά ήταν ο Andy Sneap. Νομίζω πως και αυτός χαίρετε πλέον λίγο παραπάνω γιατί και ο ρόλος του έχει γίνει πιο ενεργός παικτικά. Και στέκεται με αξιοπρέπεια, την φοράει με σεβασμό την “φανέλα”. Τι θέλετε να πω, πως δεν λείπει το vibe των Downing/Tipton; Όχι απλά λείπει, είναι βροντερή η αλλαγή, αλλά δεν είναι πλέον αυτοί οι PRIEST, είναι κάτι άλλο και αυτό το άλλο είναι καλοδουλεμένο και καλολαδωμένη μηχανή. Θέλετε να μιλήσουμε για τον ήχο; Πολύ καλός, με θεματάκια ανα στιγμές και φάσεις. Θέλετε να μιλήσουμε για το stage; Μαγικό, με την τεράστια τρίαινα να κοσμεί την οροφή και ενίοτε την σκηνή. Τα γραφικά του νέου δίσκου; Φοβερά. Το setlist γεμάτο, για όλα τα γούστα. Panic Attack (δεν έχει υπάρξει καλύτερο μπάσιμο εμφάνισης μπάντας, άντε καλά και το Hellion/Electric Eye,Rapid Fire, Riding On The Wind, Devil’s Child, Turbo Lover, μέσα ήταν όλα. Αλλά ρε διάολε, το Sinner πως το πάτησες έτσι; Για όνομα του θεού, αυτή την ερμηνεία θα την φυλάξω μαζί με μετρημένες στα δάχτυλα ακόμα από όλες τις εμφανίσεις σας. Crown Of Horns, το ήξερα ότι θα είναι τόσο μεγάλος ήμνος live και πράγματι ήταν φορτισμένο και μαγικό. Α, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω και το Green Manalishi, το δικό τους όμως, όχι των άλλων. Ζω και αναπνέω για την ημέρα που δεν θα ζητήσει κανένας το Painkiller ξανά σε εμφάνιση των JUDAS PRIEST, έτσι, για τον σεβασμό και για το να μην χρειαστεί να δει ποτέ ξανά κανένας τούτο τον άνθρωπο να πονάει τόσο για να ικανοποιήσει “μεταλάδες”.
Δεν έχω απαιτήσεις από τους PRIEST, είχα ίσως το 2004, άντε και το 2008, ανάθεμα ακόμα και το 2011 και κάθε φορά με έστελναν αδιάβαστο. Δεν έχω πλέον, γιατί αν εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου και τις αντοχές μου μετά από 1,5 ώρα κοπανήματος, singalong, χοροπηδητού ΄(ας προσθέσει ο καθένας ότι θέλει) στα 40, δεν έχω δικαίωμα να ζητάω τίποτα από τούτα τα τέρατα στα 70 τους. Μόνο αναμνήσεις, μόνο στιγμές αμοιβαίας αγάπης και σεβασμού για την μουσική. Δεν ξέρω εσείς σε ποιο live πήγατε την Κυριακή, αλλά εγώ σε αυτό το live έδωσα το “παρόν”. Πως καταφέρνεις κάθε φορά ρε παππού να με κάνεις να βουρκώνω;
Setlist:
- Panic Attack
- You’ve Got Another Thing Coming
- Rapid Fire
- Breaking The Law
- Riding On The Wind
- Devil’s Child
- Sinner
- Crown Of Horns
- Turbo Lover
- Invincible Shield
- Victim Of Changes
- The Green Manalishi (With The Two Prog Crown)
- Painkiller
Encore
- Electric Eye
- Hell Bent For Leather
- Living After Midnight
Live Report Metalradio team
Photos Release Athens
