Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2025. Μία ημέρα που περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους Dream Theater μπροστά μου, ζωντανά…in the flesh! Και όσοι με γνωρίζετε καλά νομίζω πως ξέρετε τι σημαίνει αυτό για εμένα (και ίσως βέβαια να αναρωτιέστε πως και ήταν η πρώτη μου φορά, αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση). H Αθήνα ήταν ανάμεσα στους τελευταίους σταθμούς της πολυαναμενόμενης 40ής επετειακής περιοδείας των Dream Theater, η οποία έγινε ακόμα πιο σημαντική λογώ της επιστροφής του ιδρυτικού τους μέλους και ντράμερ Mike Portnoy. Μετά από σχεδόν 15 χρόνια αποχής από το συγκρότημα, η επανεμφάνιση του Portnoy αναζωπύρωσε το πάθος ενός φανατικού κοινού που περίμενε χρόνια γι’ αυτή την επανένωση. Για να δέσει το γλυκό, μαζί με τους Dream Theater, οι Mastodon και οι υπέροχοι και πάντα αγαπημένοι Haken. Φυσικά όλα αυτά τα πλαίσια του Release Athens Festival, της συνήθειας που έγινε λατρεία και που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Πλατεία Νερού.
Σ’ αυτό το σημέιο να πούμε πως η 23η Ιουλίου 2025 ήταν μια ημέρα πολύ συναισθηματικά φορτισμένη λόγω του θανάτου του Ozzy Osbourne την προηγούμενη ακριβώς ημέρα, γενονός που επηρέασε τα πάντα όλα, ό,τι ζει και αναπνέει στον κόσμο τούτο. Φυσικά και περιμέναμε αναφορές από τις μπάντες, οι οποίες είχαν ήδη δηλώσει την θλίψη τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και φυσικά οι Mastodon ήταν και μία από τις μπάντες του Back to the Beginning, της τελευταίας συναυλίας των Black Sabbath και της τελευταίς δημόσιας εμφάνισης του Ozzy λίγες ημέρες πριν φύγει για πάντα. Νομίζω πως όλοι μας περιμέναμε να τραγουδήσουμε από καρδιάς με μία φωνή ένα τελευταίο τραγούδι για τον Ozzy.
Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω λέγοντας πως για ακόμα μια χρονιά το Release Athens απέδειξε το πόσο γαμάτη διοργάνωση είναι και το πόσο σέβεται τον κόσμο που παρακολουθεί το φεστιβάλ και που δίνει τα λεφτά του γι’ αυτό. Η συγκεκριμένη ημέρα ήταν αφόρητα ζεστή. Θα ξεκινήσω από τα δωρεάν καπελάκια, αντιηλιακά και αναψυκτικά, τις δωρεάν βεντάλιες, τις γεμάτες ζωντάνια και χαμόγελο (μέσα στο λιοπύρι) κοπέλες που μας προσέφεραν δωρεάν δροσιστικά ποτά και τα υπέροχα κιόσκια με δωρεάν Johnny – ginger shots όπως και τα δωρεάν παγωμένα νεράκια από την υπηρεσία security στις μπροστινές σειρές. Δεν χρειάστηκε να περιμένω σε καμία ουρά για περισσότερο από πέντε λεπτά, οι τουαλέτες ανθρώπινες και όλοι όσοι με τους οποίους ήρθα σε επαφή από την διοργάνωση ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτά για το φεστιβάλ ως διοργάνωση και μπράβο τους! Και τώρα ας μπούμε στο ψητό.
Σαν σωστά Αγγλάκια, 18:20 sharp οι Haken ήταν επάνω στην σκηνή του Release Athens, με πάρα πολλούς θαρραλέους και true οπαδούς της μπάντας να αψηφούν τον καυτό ήλιο και τους 40+ βαθμούς και να είναι ήδη μπροστά στην σκηνή αλλά και με πάρα πολλούς από εμάς να τους απολαμβάνουμε από κάπου πιο σκιερά. Μ’ ένα setlist 40 και κάτι λεπτών οι Haken απέδειξαν γιατί είναι ένα από τα πιο καταξιωμένα συγκροτήματα της σύγχρονης progressive metal αυτή τη στιγμή. Εξαιρετικές εκτελέσεις με επιλογές από τα The Mountain, Virus και Affinity, με το Cockroach King (The Mountain) να υφαίνεται μαζί με το main riff από το Iron Man των Black Sabbath και το The Architect (Affinity) που ακολούθησε, να αφιερώνεται από την μπάντα στον Ozzy, αποδίδοντας φόρο τιμής στον πρίγκηπα του σκότους.
Ο ήχος των Haken on point, μεστός, παχύς και απολαυστικός και η ενέργεια τους κάτω απ’ το λιοπύρι απίστευτη. Έξυπνο setlist για τους φανατικούς αλλά και αυτούς που μπορεί να ερχόντουσαν σε επαφή με την μπάντα για πρώτη φορά. Πρώτη εμφάνιση των Haken στην Ελλάδα και μας άνοιξαν την όρεξη γιατί σίγουρα θέλαμε παραπάνω, οπότε ελπίζουμε να τους ξαναδούμε, ίσως ως headliners κάποια στιγμή για να απολαύσουμε περισσότερο την μαγνητική αυτή μουσική τους ενέργεια. Αγάπη μόνο για τους Haken!
Haken setlist:
1. Prosthetic (Virus)
2. Invasion (Virus)
3. 1985 (Affinity)
4. Cockroach King (The Mountain – extended outro with Black Sabbath’s “Iron Man” main riff)
5. The Architect (Affinity)
Και μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για να γεμίσουμε τις κοιλίτσες μας και τις μπυρίτσες μας, ήρθε οι ώρα για τους Mastodon να γεμίσουν την σκηνή του Release Athens όπως μόνο εκείνοι ξέρουν. Οι φήμες για την επίδοσή τους στα πιο πρόσφατα live τους, όχι και τόσο καλές, παρόλα αυτά για μία ολόκληρη ώρα οι Mastodon παρέδωσαν μαθήματα σκληρού progressive/sludge metal με αρκετές δόσεις γκρούβας και άφθονη ενέργεια, αλωνίζοντας την σκηνή, χωρίς τον Brent Hinds μεν κάνοντας εμφανισάρα δε, με τον καταπληκτικό Nick Johnston να lead-άρει στις κιθάρες!
Για να μην λέμε και ψέμματα, οι Mastodon δεν είναι και η πιο εύκολη μπάντα του πλανήτη και μπορει να γίνουν κουραστικοί για αυτούς που μπορεί να μην είναι συνηθισμένοι στον σκλήρό, raw ήχο τους αλλά με ένα setlist που κάλυψε σχεδόν όλη την δισκογραφία τους, από το πιο πρόσφατο τους Hushed and Grim μέχρι και το ντεμπούτο τους Remission, που η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ακούσω, οι Mastodon έδωσαν κατά κοινή ομολογία μια υπέροχη εμφάνιση. Ο ήχος τους στην αρχή βέβαια ήταν κουραστικά δυνατός, κάνοντας με να μετανιώνω που ξέχασα τις ωτοασπίδες μου αλλά κατά την πορεία της συναυλίας ο ήχος ευτυχώς ομαλοποιήθηκε και μπορέσαμε να τους απολαύσουμε.
Με μεγάλη χαρά αντίκρυσα και το πολύ-αγαπημένο μου μουσικό nerd-άκι στα πλήκτρα των Mastodon να συμπληρώνει το καρέ του Berklee College, João ‘Rasta‘ Nogueira εκ Βραζιλίας. Troy Sanders εκρηκτικός, να δηλώνει την αγάπη της μπάντας για την Ελλάδα και να ηλεκτρίζει στο περασμά του επάνω στην σκηνή. Η εμφάνιση των Mastodon έκλεισε με τον δικό τους φόρο τιμής στον Ozzy Osbourne και την μπάντα να διασκευάζει το Supernaut των Black Sabbath, με το κοινό να ανταποκρίνεται φυσικά πάρα πολύ θερμά. Mastodon: raw progressive power για δυνατούς λύτες!
Mastodon setlist:
1. Tread Lightly (Once More ‘Round the Sun)
2. The Motherload (Once More ‘Round the Sun)
3. Pushing the Tides (Hushed and Grim)
4. Crystal Skull (Blood Mountain)
5. Black Tongue (The Hunter)
6. Megalodon (Leviathan)
7. More Than I Could Chew (Hushed and Grim)
8. Spectrelight (The Hunter)
9. Mother Puncher (Remission)
10. Steam Breather (Emperor of Sand)
11. Blood and Thunder (Leviathan)
12. Supernaut (Black Sabbath cover)
Μετά από αρκετή ώρα αναμονής έφτασε η στιγμή για τους Dream Theater να ανέβουν στην σκηνή του Release Athens Festival. Κι όταν λέω μεγάλη αναμονή δεν εννοώ ότι άργησαν, απλά υπήρχε πολύ μεγάλο κενό μεταξύ των Mastodon και των Dream Theater. Η ανυπομονησία έχει χτυπήσει κόκκινο και όσο το ρολόι πλησιάζει 21:20 οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Το tour αυτό δεν ήταν μόνο ένα ορόσημο για τους Dream Theater αλλά και μια καθοριστική στιγμή για τους οπαδούς τους, με τον Mike Portnoy να επιστρέφει στον θρόνο του πίσω από το drum kit μετά από 15 χρόνια και για αυτό ο ενθουσιασμός στον αέρα ήταν αδιαμφισβήτητος. Όσο και να αγαπάμε τον Mangini, όσο εξαιρετικός ντράμερ κι αν είναι, όσο κι αν βοήθησε τους Dream Theater, απλά it feels right να βλέπεις τον Portnoy να κάθεται εκεί, πολύ πιθανό ίσως και για τον ίδιο τον Mangini.
Η μουσική απ’ τα μεγάφωνα σταματάει και η σκηνή αρχίζει να “ζωντανεύει”. Υπό τους ήχους ενός medley από τα μαγικά χέρια του Joseph Stevenson, ξεκινάει μπροστά μας στα matrix ένας οπτικοακουστικός “χορός” όλων των άλμπουμ των Dream Theater χρονολογικά. 40 χρόνια μουσικής, με κάθε άλμπουμ που περνά μπροστά απ’τα ματιά σου να σου θυμίζει την τότε περίοδο της ζωής σου. Η μουσική ιστορία των Dream Theater αλλά και η δική σου…μπροστά στα μάτια σου. Και κάπου εκεί με χτύπησε η συνειδητοποίηση του τι θα αντικρίσω σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα, με τα πρώτα δάκρυα χαράς και αγάπης να αρχίζουν να μαζεύονται και τελικά να ελευθερώνονται όταν οι Mike Portnoy, John Petrucci, John Myung, Jordan Rudess και James LaBrie άρχισαν να ανεβαίνουν στην σκηνή, με αυτή τη σειρά, και με το κοινό να τους αποθεώνει φυσικά.
Night Terror, από το πιο πρόσφατο Parasomnia, το τραγούδι που ξεκίνησε αυτό το μαγικό μουσικό ταξίδι, με τον μοναδικό μου φόβο να είναι πως θα είναι ο LaBrie, τον οποίο αγαπάω και θα αγαπάω αιώνια, αλλά είχα ακούσει τόσα πολλά και όντας η πρώτη μου φορά ε, ένα άγχος το είχα…αλλά το έχασα σε χρόνο μηδέν με το που άκουσα το πρώτο κουπλέ του Night Terror! Καρδούλες, μονόκεροι και marshmallows παντού μες την καρδιά μου. Δεν νομίζω ότι ήξερα ποιον να πρωτοκοιτάξω επάνω στην σκηνή αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τα μάτια μου (και βάζω στοίχημα και πολλών άλλων) μαγνητίζονταν στον Portnoy στα πρώτα 10 λεπτά της συναυλίας.
Και κάπου μετά το Night Terror και τους Dream Theater να ξεκινάνε το set τους full force μπήκαμε στο τρένο του χρόνου και σ’ ένα άκρως συναισθηματικό rollercoaster με το Strange Déjà Vu από το Scenes from a Memory, να είναι η αφετηρία του ταξιδιού αυτού, ανεβάζοντας την ενέργεια ακόμη περισσότερο. Παραμένοντας στο Scenes from a Memory, τα Through my Words και Fatal Tragedy ακολουθούν για να μας πάνε σ’ άλλα μέρη, σε άλλες πολιτείες, εκεί που το παρελθόν σου έρχεται και σε αγκαλιάζει ζεστά και εσύ γεμίζεις δάκρυα με “γεύση” αλμυρής καραμέλας. Καταπληκτικές εκτελέσεις από όλους με την μπάντα να είναι τόσο δεμένη και απλά να σε καθηλώνουν όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά, κάτι δεν σταμάτησε ποτέ καθόλη την διάρκεια της συναυλίας.
Και αφού κλάψαμε, απολαύσαμε και θυμηθήκαμε ουκ ολίγα scenes from our memories, τα αίματα ανάβουν και πάλι και ο παλμός της Πλατείας Νερού χτυπάει στα 130bpm με το Panic Attack (Octavarium) να ξεσηκώνει τις σχεδόν 7.500 ιδρωμένους αλλά ευτυχισμένους Dream Theater-άκηδες. Με λίγο αυτοσχεδιασμό και jazz it up ενέργεια, οι Rudess και Petrucci είπαν να μας αφήσουν χωρίς δόντια, μαλλιά και άλλα απαραίτητα, με το Hollow Years (Falling into Infinity), σε lyrics demo version του 1996 παρακαλώ, να ακολουθεί και να γίνεται πολύ θερμά δεκτό με πολλά χειροκροτήματα. Με τους φακούς των κινητών να δημιουργούν μια πανέμορφη ατμόσφαιρα, οι Dream Theater μας χαρίζουν μια μαγική εκτέλεση του κομμάτιου και μας αφήνουν να πάρουμε μία ανάσα (σχετικά είναι όλα), πριν το Enemy Inside (Dream Theater) που όπως καταλαβαίνετε προκάλεσε μία κάποια αναστάτωση στον χώρο. Και κάπως έτσι αυτό το τρενάκι του χρόνου φτάνει και πάλι εκεί από όπου ξεκίνησε, στο Parasomnia και το Midnight Messiah.
Και όσα μαλλιά, δόντια και σαγόνια μας έχουν απομείνει, μας πέφτουν και αυτά στο The Dark Eternal Night (Systematic Chaos) γιατί απλά είναι το κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλώσουν την μουσική τεχνική μαγεία τους ακόμα παραπάνω. Ρίγος και ανατριχίλα…τα οποία συνεχίζονται με μία απερίγραπτα όμορφη εκτέλεση του Peruvian Skies (Falling into Infinity), που υφαίνεται με μαγικό dream theater-ικό τρόπο με Wish You Were Here, Wherever I May Roam και Black Sabbath. Με As I Am (Train of Thought) και (unexpected για εμένα, ω θεοί) Take The Time (Images and Words) οι Dream Theater είναι το gift that keeps on giving που λέμε κι εδώ στο χωριό, το καυτό αυτό βράδυ του Ιουλίου.
Και επειδή είχαμε ώρα να κλάψουμε…The Spirit Carries On (Metropolis, Pt.2: Scenes from a Memory), το πρώτο κομμάτι του encore με τον LaBrie να μας παρακινεί να ανάψουμε τους φακούς μας και να τραγουδήσουμε τόσο δυνατά ώστε να μας ακούσει ο Ozzy από κάπου εκεί ψηλά…και ήταν δυνατά και ήταν απευθείας μέσα από την καρδιά.
Και μιλώντας για καρδιά…Pull Me Under (Images and Words) για το οποίο δεν έχω λόγια. Μία απίστευτη εκτέλεση ενός τραγουδιού που άλλαξε όλη μου την μουσική κοσμοθεωρία και με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα μουσικά ως ακροάτρια. Και με το τραγούδι που ίσως ξεκίνησε τα πάντα για τους ίδιους τους Dream Theater μας είπαν καληνύχτα, ανανεώνοντας το ραντεβου μας για το 2026! Θα ήταν περιττό να πω ότι ο ήχος των Dream Theater ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχος και αξίζει να αναφέρω την εξαιρετική παραγωγή στις οθόνες με τα βίντεο που υποστήριζαν κάθε τραγούδι.
Για ολόκληρη την βραδιά θα πω πως ο Mike Portnoy, οκ είναι ο Portnoy τι άλλο μπορούμε να πούμε, αλλά ήταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Καθισμένος πίσω από αυτό το μεγαθήριο drum kit, έθεσε σε πλήρη ισχύ τον ήχο και το στυλ που ήταν, είναι και θα είναι το σήμα κατατεθέν τόσο το δικό του όσο και των Dream Theater. Σε κάνει να αναρωτιέσαι πως παίζει με μόνο δύο χέρια και βγάζει αυτά που βγάζει. Καλώς ήρθες πίσω Mike.
Ο John Myung, όπως πάντα, ήταν μια στωική και αριστοτεχνική παρουσία που χάρηκα πάρα πολύ να χαζεύω γιατί νομίζω στο live, και ειδικά σε live με τον ήχο που έχουν οι Dream Theater, το παίξιμό του αναδεικνύεται περισσότερο κι έχεις την δυνατότητα να τον απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο. Ο Jordan Rudess συναρπαστικός στα πλήκτρα του και έβγαλε ακόμα και το keytar και σόλαρε μπροστά στην σκηνή! Ειλικρινά έχασα το μέτρημα με το πόσα κουμπιά μπορεί να πάτησε εκείνο το βράδυ…και αν νομίζετε ότι είναι εύκολο να παίζει ότι παίζει (παπάδες κι αυτός) και να αλλάζει όλους αυτούς του ήχους που αλλάζει, πατώντας 666 κουμπάκια…ε ξανασκεφτείτε το.
Και τι να πει, ποιος, γιατ τον John Petrucci. Ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες στον κόσμο, απογειώνει τα πάντα με μαθηματική ακρίβεια και χαρακτηριστική ευκολία (ή τουλάχιστον έτσι το κάνει να φαίνεται). Ο άνθρωπος που μπορεί με την κιθάρα του να σου προκαλέσει 38 διαφορετικά συναισθήματα μέσα σε 5 λεπτά. Ο άνθρωπος που με κρατούσε ακίνητη και καθηλωμένη με το βλέμμα μου επάνω του, για όση ώρα σόλαρε. Θα ήθελα μια κάμερα να δείχνει μονίμως τα δάχτυλά του!
Και James LaBrie. Για εσάς που το μόνο σχόλιο σας για την συναυλία ήταν “o LaBrie ήταν χάλια”, μάλλον χάσατε όλο το νόημα. Η φωνή του LaBrie σίγουρα έχει αλλάξει σε κάποιες συγκεκριμένες τονικότητες και ο ίδιος το γνωρίζει και το χειρίζεται πολύ έξυπνα, π.χ. δίνοντας μας το μικρόφωνο σε σημεία που μπορεί να πρέπει να ανέβει μία οκτάβα, ή προσαρμόζοντας κατά διαστήματα τις μελωδίες. Unpopular opinion ίσως, δεν ξέρω, αλλά για εμένα ο LaBrie έκανε μία πολύ δυνατή εμφάνιση και επικοινωνούσε και πολύ θερμά με το κοινό, γεμίζωντας μία ολόκληρη σκηνή, αφού την αλώνισε όλη χοροπηδώντας σαν 25χρονος. 62 χρονών, 2ώρες και 10 λεπτά setlist, στους 40 βαθμούς κελσίου…σας παρακαλώ συγκεντρωθείτε.
Δύσκολο να αποτυπώσεις μία τέτοια βραδιά σε λόγια αλλά το βράδυ της 23ης Ιουλίου οι Dream Theater ανέβηκαν επάνω στην σκηνή του Release Athens Festival και έπαιξαν σαν μία δεμένη οικογένεια. Τίμησαν τα 40 τους χρόνια και εμάς, και γιορτάσαμε παρέα όλα όσα έχουν καταφέρει, με ένα setlist φωτιά το οποίο εκτέλεσαν έτσι όπως μόνο εκείνοι ξέρουν και μπορούν. Μία τέλεια ισορροπία συναισθημάτων και τεχνικής μαεστρίας. Εσείς που ήσασταν εκεί καταλαβαίνετε πως ήταν μια ξεχωριστή βραδιά, για πολλούς λόγους. Προσωπικούς και συλλογικούς. 40 χρόνια Dream Theater: μία ζωή μουσικής, μία μουσική ζωής.
Dream Theater Setlist:
1) Night Terror (Parasomnia)
2) Act I: Scene Two: II. Strange Déjà vu (Metropolis, Pt.2: Scenes from a Memory)
3) Act I: Scene Three: I. Through My Words (Metropolis, Pt.2: Scenes from a Memory)
4) Act I: Scene Three: II. Fatal Tragedy (Metropolis, Pt.2: Scenes from a Memory)
5) Panic Attack (Octavarium)
6) Hollow Years – (Falling into Infinity) Demo Version 1996
7) The Enemy Inside (Dream Theater)
8) Midnight Messiah (Parasomnia)
9) The Dark Eternal Night (Systematic Chaos)
10) Peruvian Skies (Falling into Infinity) with “Wish You Were Here”, “Wherever I May Roam” and “Black Sabbath” excerpts
11) As I Am (Train of Thought)
12) Take The Time (Images and Words)
13) Act II: Scene Eight: The Spirit Carries On (Metropolis, Pt.2: Scenes from a Memory) Dedicated to Ozzy Osbourne
14) Pull Me Under (Images and Words)
