Μπορεί η πρώτη μέρα του φετινού Release Athens να στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, αλλά η πραγματικότητα είναι πως για την δεύτερη ημέρα του γινόταν όλος ο ντόρος τόσο καιρό. Μεγάλη προσμονή για τις 19 του Ιουλίου, μέσα καλοκαιριού, αρκετά μέσα όμως στον καύσωνα και τις δύσκολες πράγματι θερμοκρασίες του μήνα. Και όμως, παρά ταύτα, η ουρά στο άνοιγμα των θυρών ήταν εντυπωσιακή.
Ξεκάθαρο από την πρώτη ματιά στην σχετικά χαλαρή από κόσμο ακόμα Πλατεία Νερού το ότι αυτή η μέρα θα είναι για τους νεότερους οπαδούς, τους πιτσιρικάδες ρε παιδί μου, αυτούς που τους βλέπεις και το αυθόρμητο χαμόγελο είναι αναπόφευκτο. Από τέτοια χαρούμενα, μέσα στην ενέργεια πρόσωπα θα αποτελούνταν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Α, και από παιδάκια, ναι παιδάκια, με ακουστικά στα αυτιά, μπαμπάδες και μαμάδες από το χέρι και βουρ στο κέντρο του πλήθους.
Με ολιγόλεπτη αργοπορία και τον ήλιο να δαγκώνει ακόμα αρκετά, οι LACUNA COIL έκαναν την είσοδο τους στην σκηνή. Με το “Layers of Time” να ανοίγει το set τους και τον κόσμο να τους καλωσορίζει με ενθουσιασμό, οι Ιταλοί δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους για την επιστροφή τους στην χώρα μας. Έχοντας παρακολουθήσει τους Ιταλούς απο τα πρώτα τους βήματα, τους εχω ανακαλύψει όταν βγάλανε το δεύτερο άλμπουμ τους, είναι εμφανές πλέον οτι η μπάντα τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει άρδην τη φιλοσοφία της θεματικά , εμφανισιακά και μουσικά. Η πρώτη φορά ήταν το μακρινό 2002 αν θυμάμαι καλά που τους είχα δει στη Θεσσαλονίκη σε μια χούφτα ανθρώπους παίζοντας τότε κομμάτια μέχρι και από το πρώτο ep και πρώτο δίσκο (ξεχασμένα πλέον αυτά απο τους ίδιους) και χρονιά με τη χρονιά, τύχαινε και τούς έβλεπα σχεδόν σε κάθε περίοδο τους ζωντανά. Η εξέλιξη τους δίσκο με το δίσκο φαινόταν, δώσανε μεγάλη έμφαση στην εμφάνιση τους και καλά κάνανε. Μετατρέψανε τη μουσική τους ανάλογα με τις τάσεις της εποχής και τους βγήκε. Εξαίρεση ενα δύο άλμπουμ μέτρια, αλλά αυτό είναι δική μου άποψη. Σε άλλους μπορεί να αρέσουν. Η μπάντα χρόνο με το χρόνο καλυτερεύει στο style, για τις μουσικές τους ικανότητες δεν χρειάζεται να πω κάτι(σε όποιον αρέσουνε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουνε), αλλά ίσως μερικές φορές, σαν τώρα, να έχουν ενα εναλλακτικό ντύσιμο γιατί οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Ο ήλιος έκαιγε, η Χριστίνα και όλη η πεντάδα βγήκαν όπως βγαίνουν τα τελευταία χρόνια , αλλά εχω την εντύπωση οτι βασανίστηκαν και αυτό φάνηκε όταν ο A.Ferro στη μέση του σετ έβγαλε τα ρούχα και έμεινε με το κοντομανικο. Ο ήχος κάπως, κάτι, ήταν παράξενος, αλλά οκ. Ενα κλίκ η ένταση νομίζω ήθελε πιο δυνατά αλλά μια χαρά.
Κάτι που φάνηκε από το πρώτο κομμάτι και τους ακολούθησε μέχρι το τέλος. Με το set τους να αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος του από τις 3 τελευταίες δισκογραφικές δουλειές τους, κοινός από το ηχητικό τους restart κατά κάποιο τρόπο, κάλυψαν και με το παραπάνω το μικρότερο ηλικιακά και νεότερο κοινό τους πλήρως, καθώς και όσους τους ακολουθούν μέχρι σήμερα από τα πρώτα τους βήματα. “Reckless”,”Hosting The Shadow” “Blood, Tears, Dust”, “Heaven’s A Lie” δυστυχώς από την νεότερη εκδοχή του Comalies, “Trip The Darkness” μερικά από τα κομμάτια που μας χάρισαν, φυσικά “I Wish You Were Dead” συνοδευόμενο από μια θάλασσα από μεσαία δάχτυλα κατόπιν προτροπής Christina προς ότι και όποιον τοξικό άνθρωπο ή σχέση μας ταλαιπωρεί.
Ο ήλιος και η ζέστη φάνηκε πως είχε αρχίσει πραγματικά να τους εξασθενεί όσο πλησίαζαν στο τέλος της εμφάνισης τους, απόλυτα λογικό και αναμενόμενο αν σκεφτούμε και όλο το εμφανισιακό/ενδυματολογικό κομμάτι. Για encore μας κράτησαν δυνατά με “Oxygen” και “Never Dawn”. Οι LACUNA COIL είναι ένα εντελώς άλλο συγκρότημα από αυτό που εγώ θυμάμαι την πρώτη φορά που τους είδα πίσω στο 2008. Ηχητικά και εμφανισιακά, αλλά αν κάτι παραμένει ίδιο είναι η ενέργεια που βγάζουν πάνω στην σκηνή και η τόσο όμορφη τους αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Α, και ο Andrea Ferro, ο οποίος είναι ένας πραγματικά άλλος performer σήμερα. Τεράστια άλματα, τρομακτική εξέλιξη και ένα από τα highlight μου από την παρουσία τους. Εις το επανιδείν και στα κοντά ελπίζω αυτή την φορά.
Ευκαιρία για ανεφοδιασμό και χαιρετούρες με φίλους και γνώριμα πρόσωπα μέσα στο πλήθος μέχρι να ανέβουν στην σκηνή οι WHILE SHE SLEEPS. Θα είμαι ξεκάθαρος, δεν έχω καθόλου επαφή ούτε με την δισκογραφία του συγκροτήματος, που μετράει ήδη 6 studio albums (μπράβο ρε, τουρίστας) ούτε με την προηγούμενη τους εμφάνιση στην χώρα μας, οπότε ζητώ συγνώμη για τυχόν αστοχίες. Θα γράψω όσα βίωσα, ανεπηρέαστος από κάθε άποψη.
Τεράστια αυτοπεποίθηση, φοβερός αέρας από την πρώτη στιγμή. Θα δηλώσω εντυπωσιασμένος από κάθε πλευρά της εμφάνισης των Άγγλων, αλλά και από την διαπίστωση πως ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ήρθε για αυτούς και μόνο. Το metalcore στα καλύτερα του, με στιγμές που στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, έπιασα χρώματα και από LINKIN PARK στις μελωδίες και αρμονίες φωνής. Κάτι που μόνο πολύ θετικά το λέω. Θα ρίξω μια ματιά στα κλεφτά, προκειμένου να πω ότι το “Systematic” που άνοιξε το set τους έστειλε τον κόσμο, που πλέον ήταν κάτι χιλιάδες παραπάνω από πριν, σε πλήρη φρενίτιδα. Χαμός όμως, ομοβροντία από παντού, φωτιές από σκηνής, μια larger than life και εντελώς cocky attitude που λένε και στο χωριό μου από μεριάς Lawrence Taylor. Χρόνια έχω να δω τόσο ξύλο, πραγματικά. Το συγκρότημα παίζει και μάλιστα σε εξαιρετικό επίπεδο και με περίσσιο αέρα, μεγάλης μπάντας. Τεράστιος σύμμαχος ο ήχος που ήταν αρτιότατος και δεν μας “στέρησε” τίποτα.
Το δυνατό χαρτί του συγκροτήματος βέβαια, πέραν των ρυθμικών και αλήτικων (Άγγλοι βλέπεις) συνθέσεων, αποδείχθηκε πως ήταν η επικοινωνία τους με το κοινό, που τους ανταπεδιδε όλη τους την ενέργεια εις διπλούν. Και ξεκινάνε τα crowdsurf, και ανοίγουν και τα mosh-pit που δεν ξανά έκλεισαν μέχρι το τέλος, και τα χαμόγελα και η έκπληξη από την σκηνή για τις αντιδράσεις του κοινού είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Δεν νομίζω ότι περίμεναν τέτοια κατάσταση. Προσθέτοντας σε όλα τα παραπάνω, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Sean Long αποφασίζει να κατέβει μέσα στο πλήθος και να πάρει θέση στο κέντρο του pit, μόνο για να ακολουθήσει ο Taylor τραγουδώντας πάνω στα χέρια των οπαδών. Ε, ζήλεψε μάλλον και ο μπασίστας Aaran McKenzie και είπε να κατέβει και αυτός μέσα στον κόσμο προκειμένου να ανοίξει ο ίδιος με τα χέρια του (και το μπάσο του σαν προέκταση) το τελευταίο wall of death. Και πάρε τις φωτιές και πάρε και τα riff και τις groove-ες. Τρομερή ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα σε μπάντα και κοινό, φοβερή διαχείριση δυναμικής. Μας λείπουν τέτοια live και αν το ένιωσα εγώ έτσι,που δεν έχω επαφή με την μπάντα, ο κόσμος τους πρέπει πραγματικά να τα είδε όλα. Μακάρι το μέλλον αυτής της μουσικής να είναι σε χέρια όπως των WHILE SHE SLEEPS, προκειμένου να έχει αύριο. Αυτές οι γραμμές γράφονται υπό τους ήχους του τελευταίου τους δίσκου, οπότε κάτι πήγε πολύ καλά.
Μεσολάβησαν περίπου 40 λεπτά μέχρι τον όλεθρο που εξαπέλυσαν οι GOJIRA. Δεν θα βγει ποτέ στο χαρτί τα όσα ζήσαμε οι, κατά τον υπολογισμό μου πάντα, πάνω από 10-12 χιλιάδες παρόντες στο set των Γάλλων. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να διαχειριστώ αυτό που με έσκασε στο “καλημέρα” του “Only Pain”. Η σκηνή, τα φώτα, οι φωτιές, ο ήχος, ω θεέ ο ήχος. Εντελώς άλλο τέρας από θέμα “μεγέθους σκηνικής παρουσίας” σε σχέση με το 2017. Δεν γίνεται να είναι τόσο μεγάλος ο όγκος τους, τόσο δεμένο το αποτέλεσμα σαν το βαρύτερο υλικό του σύμπαντος (pun intended). Δεύτερο χτύπημα στην σειρά το “The Axe” και όσοι δεν είναι μουδιασμένοι από αυτό που βλέπουμε και ακούμε απλά βρίσκονται σε εξτασιακή κατάσταση.
Κάποιος πρέπει να κάνει ένα μεμονωμένο άρθρο για την σεμιναριακή χρήση του φωτισμού αλλά και την σκηνοθεσία τόσο στις πλάγιες οθόνες όσο και στην κεντρική. Όλα μα όλα προσεγμένα, δουλεμένα και σκεπτόμενα στην τελευταία λεπτομέρεια. Οι GOJIRA έφυγαν από την Ελλάδα πριν 8 χρόνια σαν μια μεγάλη μπάντα του σύγχρονου ήχου με το “Magma” τότε κορονίδα στα χέρια τους και επέστρεψαν στην κορυφή του κόσμου,στο υψηλότερο βάθρο. Τέτοια μπάντα είδαμε, τέτοια μπάντα είναι, τέτοια μπάντα ήταν ανέκαθεν, απλά τώρα μπορεί να το παρουσιάσει όπως πάντα της άρμοζε. “Backbone”, “Stranded” “Flying Whales”, “The Cell” ρε τι ζούμε ρε; Η φωνή του Joe απλώνει παντού, σε παρασύρει μαζί της σαν τον χείμαρρο που την συνοδεύει. Η αγάπη δεν που έχω για τον Jean-Michel Labadie βάρεσε κόκκινο. Πόσο δύναμη, πόσο ψυχή, πόσο περισσότερο μπορεί να απολαμβάνει κάποιος αυτό που κάνει;
Μικρή παύση για να μας troll-αρουν για τα καλά. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω εξ αρχής τι ήταν αυτό που κρατούσε το τέρας που ακούει στο όνομα Mario στα χέρια του. Πλακάτ ρε σεις είναι; Του πέταξαν κάτι από κάτω; Μέχρι που το γυρνάει σε όλους μας για να δούμε και έχουμε απλά κλάψει από τα γέλια. “Να παίξω και άλλο δίκαση;” έγραφε με ωραία έτσι μεγάλα γράμματα. Ομοβροντία κόσμου. Το χαρτόνι γυρίζει για να θέσει το ερώτημα, “Για πόση ώρα;”. Μετά τα όποια γέλια, ακόμα μια ομοβροντία. Το χαρτόνι εναλλάσετε με άλλο που ρωτά, “Για 1 λεπτό;”. Γιούχα χιλιάδων, κάτι που επαναλαμβάνεται μέχρι να φτάσουμε στα 5 λεπτά και να μπεί το “From The Sky” με τα σερί 5 λεπτά δίκαση. Αντίο ζωή. “Another World”, “Silvera”, “Mea Culpa” και δεν θα βγούμε ζωντανοί όπως το πάνε. Ακόμα 2 κομμάτια στην συνέχεια από το τελευταίο τους (όχι για πολύ ακόμα όπως μας είπαν) δίσκο “Fortitude” με τα “The Chant” και “Amazonia”. Κάπου εκεί γυρίζω και λέω στην γυναίκα μου ότι με ενημέρωσαν από το “control” ότι στους Vip πρέπει να είναι ο Rob Flynn των MACHINE HEAD, που “ξέμεινε” στην χώρα μας από χθες. Μου ανταπέδωσε με ένα μεγάλο χαμόγελο, που να ξέραμε….!
Πότε φτάσαμε στο encore δεν κατάλαβα, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας τόση ώρα από την σκηνή. Το συγκρότημα επέστρεψε υπό τους ήχους του αγαπημένου “L’enfant Sauvage” μόνο και μόνο για να μας “στείλει” παίζοντας την διάσκευή που επέλεξαν να κάνουν στους θεούς BLACK SABBATH στην τελευταία τους εμφάνιση στο Back To The Beginning λίγο καιρό πριν. “Under The Sun” και κάπου εκεί μας αποτελείωσαν. “Λίγο πριν βγούμε στην σκηνή, είχαμε μια απρόσμενη επίσκεψη από έναν φίλο, ο οποίος είχε και τα γενέθλια του εχθές” μας λέει ο Joe και έχουμε παγώσει όλοι μέχρι να καλέσει στην σκηνή τον Rob Flynn και υπό τους ήχους του “Territory” να σειστεί όλο το Φάληρο. Νομίζω πως μετά από αυτό δεν πολύ κατάλαβε κανένας το “Vacuity” που έκλεισε και την εμφάνιση τους. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί, πραγματικά το πιστεύω. Υπάρχουν μερικές ελάχιστες περιπτώσεις που υπερβαίνουν το ανθρώπινο και οι Γάλλοι σίγουρα ανήκουν σε αυτές. Όπως επίσης ανήκουν σε αυτές τις μαγικές, μετρημένες στο ένα χέρι μπάντες αδελφών που άλλαξαν την πορεία της μουσικής αυτής για πάντα. Έκλεισαν με την υποσχεση πως θα επιστρέψουν σύντομα, με καινούργιο υλικό. Και όλα αυτά αγκαλιά με τα παιδιά τους που είχαν κατακλύσει την σκηνή. Με αυτή την εικόνα εμένα προσωπικά με έσπασαν.
Ζούμε σε πολύ σημαντικές εποχές για αυτόν τον ήχο. Μεταβατικές και οριστικών αλλαγών, Τα μεγάλα και ιερά τέρατα που έχτισαν τόσο την σκηνή αυτή όσο και τις συναβλιακές μας μνήμες και συνθήκες όλες αυτές τις δεκαετίες φεύγουν και καλά θα κάνουμε να τους τιμήσουμε όσο γίνεται. Παράλληλα, φαινόμενα σαν τους GOJIRA χαράσουν μια άλλη αρχή, μια άλλη ιστορία και δείχνουν με πολύ φωτεινά χρώματα πως μπορεί να υπάρξει συνέχεια, ένδοξη και μεγάλη. Μένει απλά να είμαστε εκεί όσο αυτή γράφετε σαν μάρτυρες της νέας αυτής εποχής που ξεκινά.
Μέχρι του χρόνου, πιθανόν σε νέα τοποθεσία, μας έμεινε ακόμα μία μέρα για να αποχαιρετήσουμε το φετινό Release Athens Festival.
Live Report Metalradio Team
