Κάπου στις 5 το απόγευμα της 24ης Νοεμβρίου 2022, έξω από το O2 Ritz του βροχερού και ανεμοδαρμένου Manchester, έχει αρχίσει να σχηματίζεται η ουρά αυτών που ανυπομονούν να βιώσουν την μαγεία ενός ακόμα co-headliner tour. Αυτή τη φορά τις δυνάμεις τους ενώνουν οι τεράστιοι Amorphis με τους φοβερούς Eluveitie, και μαζί φυσικά με τους λατρεμένους Gothenburg-death γίγαντες Dark Tranquillity αλλά και τους ανερχόμενους doom/death Nailed to Obscurity, γεμίζουν το ένα venue μετά το άλλο σε όλη την Ευρώπη και αποδεικνύουν δυνατά το τι έχει να προσφέρει η ευρωπαϊκή metal σκηνή.
Οι Nailed to Obscurity ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή για να αρχίσουν να μας ζεσταίνουν. Γνωστοί για τις μελαγχολικές ενορχηστρώσεις τους , ξεκίνησαν με αρκετά doom ατμόσφαιρα και μέχρι το τέλος του setlist τους νομίζω πως μας είχαν ζεστάνει για τα καλά. Τα riffs μπορεί να ήταν βαριά αλλά οι ίδιοι πετούσαν στην σκηνή, με τον frontman Raimund Ennenga να είναι πολύ δοτικός και άμεσος με το κοινό. Οι Nailed to Obscurity κέρδισαν την προσοχή μας με την εξαιρετική εμφάνισή τους και άνοιξαν τον δρόμο σε ένα από τα πιο σεβαστά και καταξιωμένα ευρωπαϊκά συγκροτήματα μελωδικού death εκεί έξω, τους Dark Tranquillity.
H αγάπη που έχω για τους Dark Tranquillity και για τον Mikael Stanne είναι απερίγραπτη και περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να τους δω live για πρώτη φορά. Το Identical To None ήταν το κομμάτι με το οποίο βγήκαν στην σκηνή οι Dark Tranquillity μετά το τέλος του οποίου ο Mikael μας ρώτησε “are you ready for some Gothenburg Death Metal?” Μα κάτι ερωτήσεις… Τo Lost to Apathy ήταν το κομμάτι που μας χάρισε την συνέχεια η παρέα του Mikael Stanne και του Martin Brändström με το κοινό να ενθουσιάζετε και την μπάντα να δείχνει πιο δυναμική από ποτέ.
Το setlist των Dark Tranquillity είχε κάτι για όλους. Κάτι από τα πιο πρόσφατα album τους όπως Phantom Days, The Dark Unbroken και Atoma αλλά και ταξίδι στην memory lane των πιο παλιών οπαδών τους με τα deep cut Hours Passed in Exile και Cathode Ray Sunshine (το οποίο μας είπαν δεν είχαν ξαναπαρουσιάσει live σε άλλα tour). Το Misery’s Crown ήταν νομίζω ένας πολύ όμορφος τρόπος να μας πουν καληνύχτα και να μας αφήσουν διψασμένους για περισσότερες εμφανίσεις τους και ίσως καινούργιες μουσικές;! Η σκηνική παρουσία του Mikael Stanne ήταν ασυναγώνιστη, το setlist τους ήταν η απόλυτη ισορροπία μεταξύ ενέργειας και συναισθηματισμού και με λίγα λόγια οι Dark Tranquillity πραγματοποίησαν μια εμφάνιση που ήταν τίποτα λιγότερο από σπουδαία.
Και κάπου εκεί τα φώτα ξανασβήνουν ώστε η σκηνή να ετοιμαστεί για τους co-headlines Eluveitie, που αποτελούνται, ω ναι, από 9 άτομα. Θα ήθελα να είμαι ο ηχολήπτης τους; Μάλλον όχι αν σκεφτείς πως έχουν από Hurdy-gurdy, βιολί, άρπα, γκάιντα, πίπιζες και μαζί με τα υπόλοιπα φυσικά, drums, κιθάρες, μπάσο, death growl φωνητικά και Fabienne Erni φωνητικά. Το banner τους και ο φωτισμός πριν ανέβουν στην σκηνή ήταν η απόλυτη ατμόσφαιρα και ξαφνικά πυκνοί καπνοί και ένα κοινό τρελαμένο κυριολεκτικά! To φρέσκο Exile of Gods ήταν το καλησπέρα των Eluveitie στο κοινό του Manchester, με την μαγνητική παρουσία της Fabienne Erni να μας συνεπαίρνει όλους μας αναμφισβήτητα.
Μουσική μαγεία ήταν η εμφάνιση των Eluveitie σε δύο λέξεις. Τσαμπουκαλεμένες διπλές κιθάρες, ο Chrigel Glanzmann με την Fabienne Erni να εξισορροπούν ο ένας τον άλλον με τα διαφορετικά στυλ τραγουδιού τους, οι Annie Reidiger (Hurdy-gurdy), Matteo Sisti (γκάιντα) και Nicole Anspenger (βιολί) ήταν απίστευτοι σε συγχρονισμό και επίδοση, ο ντράμερ Alain Ackermann πήρε μια στιγμή να λάμψει κατά τη διάρκεια ενός εντυπωσιακού σόλο στα τύμπανα και γενικά μία απίστευτη ορχηστρική εμπειρία.
Από πλευράς setlist οι Eluveitie μας χάρισαν τα δύο νέα singles φυσικά, αρκετά κομμάτια απ’το Ategnatos τα οποία ανέμειξαν πολύ όμορφα με πιο κλασικά κομμάτια ανάμεσά τους το The Call of the Mountains, Anu και το A Rose for Epona. Το κλείσιμο φυσικά ήρθε με το Inis Mona, και κάπως έτσι οι Eluveitie απέδειξαν πως μπορούν και ακούγονται εξαιρετικά ζωντανά και όχι μόνο ηχογραφημένα, παρόλα τα 9 άτομα επί σκηνής. Οι Eluveitie είναι όντως Pure Folk Metal και αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας τότε πηγαίνετε να τους δείτε, καθώς δεν θα ζήσετε ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο! Την δική μου την καρδιά πάντως, την πήραν σίγουρα.
Το κέφι είναι ήδη στα ύψη και το κοινό δείχνει πολύ ευχαριστημένο μέχρι στιγμής αλλά αντέχουμε απανωτά χτυπήματα, οπότε τα φώτα κλείνουν και οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν γιατί οι δεύτεροι co-headliners Amorphis ετοιμάζονται να βγούνε στη σκηνή για να μας κλείσουν στο υπέροχο και μαγικό μελωδικό μουσικό κουτί τους. Oι πρώτες νότες έρχονται απ’το Northwards και το album Halo του 2022, και μέχρι το τέλος του κομματιού έχεις ήδη καταλάβει γιατί οι Amorphis είναι η τρομερή μουσική δύναμη που είναι.
Οι Esa Holopainen και Tomi Koivusaari μας μαγεύουν με τα groovy, μελωδικά κιθαριστικά riffs τους και με το πως οι ίδιοι αφιερώνονται και ζουν στο 100% αυτό που συμβαίνει. Ο δε Esa Holopainen, για εμένα ήταν και από αυτό το live και μετά θα είναι για είναι για πάντα το “music gift that keeps on giving”. Olli-Pekka Laine και Jan Rechberger βάζουν φωτιά στο μπάσο και τα τύμπανα αντίστοιχα και δεν μας αφήνουν να χάσουμε χτύπημα για χτύπημα, ενώ ο Santeri Kallio δίνει αυτή την αιθέρια αίσθηση των Amorphis μέσω των πλήκτρων του. Τώρα για τον Tomi Joutsen θα πω πως φωνητικά ήταν άψογος και συνολικά η παρουσία/ερμηνεία του ήταν απλά δολοφονική. Νομίζω βέβαια δεν κατάφερα να δω το πρόσωπό του χωρίς μαλλιά μες την μέση καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας.
Με το Halo να έχει κυκλοφορήσει μέσα στο 2022 θα περίμενες να το παίξουν σχεδόν όλο, και είχαν κάθε δικαίωμα φυσικά, αλλά χάρηκα τόσο πολύ με το setlist που έφτιαξαν οι Amorphis αφού τα Into Hiding, Black Winter Day και My Kantele ήταν πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για πολλούς από εμάς. Silver Bride, The Bee, Wrong Direction αλλά και φυσικά αρκετά κομμάτια του Halo ήταν επίσης μέσα στην υπέροχη εμφάνιση των Amorphis. Το House of Sleep ήταν το καληνύχτα των Amorphis επιβεβαιώνοντας πως μετά από 30 χρόνια καριέρας συνεχίζουν να είναι ανάμεσα στις τοπ καλύτερες, πιο ταλαντούχες και δημιουργικές metal μπάντες ever, αφήνοντας στις καρδιές μας την ανάμνηση μιας αξέχαστης συναυλίας!
Live Report / Photo Report Rozi Kakrida
English Version
Somewhere around 5pm on the afternoon of 24th November 2022, outside the O2 Ritz in rainy and windswept Manchester, the queue of those eager to experience the magic of another co-headlining tour is beginning to form. This time the mighty Amorphis join forces with the formidable Eluveitie, and alongside with the adored Gothenburg-death giants Dark Tranquillity and the up-and-coming doom/death Nailed to Obscurity, they fill venue after venue across Europe and prove loudly what the European metal scene has to offer.
Nailed to Obscurity were the first to take the stage and to start warming us up. Known for their melancholic arrangements, they started off with quite a doom vibe and by the end of their setlist I think they had warmed us up for good. The riffs may have been heavy but they were flying around the stage themselves, with frontman Raimund Ennenga being very communicative and direct with the audience. Nailed to Obscurity gained our attention with their excellent performance and paved the way for one of the most respected and established European melodic death bands out there, Dark Tranquillity.
The love I have for Dark Tranquillity and for Mikael Stanne is indescribable and I was looking forward to seeing them live, for the first time. Identical To None was the song Dark Tranquillity came on stage with after which Mikael asked us “are you ready for some Gothenburg Death Metal?” Well of course… Lost to Apathy was the next song by the team of Mikael Stanne and Martin Brändström with the audience getting excited and the band looking more dynamic than ever.
Dark Tranquillity’s setlist had something for everyone. Something from their more recent albums like Phantom Days, The Dark Unbroken and Atoma but also a trip down memory lane of their older fans with deep cut Hours Passed in Exile and Cathode Ray Sunshine (which we were told they had never performed live on any other tour). Misery’s Crown was I think a very nice way to say goodnight and leave us thirsty for more of their shows and maybe new music?! Mikael Stanne’s stage presence was unbeatable, their setlist was the perfect balance between energy and emotion and in short Dark Tranquillity put on a performance that was nothing but magnificent.
And the lights went out again so that the stage could be set for co-headliners Eluveitie, consisting of, oh yes, 9 people. Would I like to be their FOH engineer? Probably not considering they have everything from hurdy-gurdy (with new member, the lovely Annie Reidiger), violin, harp, bagpipes, whistles, alongside with drums, guitars, bass, death growl vocals and Fabienne Erni vocals. Their banner and lighting before they took the stage was the ultimate atmosphere and suddenly..thick smoke and a literally frenzied crowd! The fresh Exile of Gods was Eluveitie’s good evening to the Manchester crowd, with Fabienne Erni’s magnetic presence undoubtedly captivating us all.
Musical magic was Eluveitie’s performance in two words. Crunchy double guitars, Chrigel Glanzmann and Fabienne Erni balancing each other with their different singing styles, Annie Reidiger (Hurdy-gurdy), Matteo Sisti (bagpipes) and Nicole Anspenger (violin) were incredible in timing and performance, drummer Alain Ackermann took a moment to shine during an impressive drum solo, and overall an incredible orchestral experience.
On the setlist side Eluveitie gave us the two new singles of course, several tracks from Ategnatos which they mixed beautifully with their more classic tracks like The Call of the Mountains, Αnu and A Rose for Epona. The closing of course came with Inis Mona, and with Eluveitie proving that they can and do sound outstanding live and not just recorded, despite all 9 people on stage. Eluveitie are indeed Pure Folk Metal and if you want to give yourself a gift then go see them, as you will never experience anything like it again! They definitely captured my heart.
The mood is already high and the crowd seems very happy so far but we can take repeated hits, so the lights are off and the heartbeats are up because second co-headliners Amorphis are about to take the stage to encapture us in their wonderful and magical melodic music box. The first notes come from Northwards and their top-notch 2022 album Halo, and by the end of the track you already understand why Amorphis are the unstoppable musical force that they are.
Esa Holopainen and Tomi Koivusaari captivate us with their groovy, melodic guitar riffs and how they focus, dedicate themselves and experience on 100% what’s going on. And a note, Esa Holopainen, for me, has been and from this live onwards will forever be the “music gift that keeps on giving”. Olli-Pekka Laine and Jan Rechberger set the bass and drums on fire respectively and don’t let us miss hit after hit, while Santeri Kallio gives that ethereal Amorphis feel through his keyboards. Now for Tomi Joutsen I will say that vocally he was flawless and overall his presence/performance was just a killer. And also that I didn’t get to see his face without hair in the middle throughout the whole show.
With Halo being released in 2022 you’d expect them to play almost all of it, and they had every right of course and we would have enjoyed it, but I was over the moon with the setlist Amorphis put together as Into Hiding, Black Winter Day and My Kantele were very pleasant surprises for many of us. Silver Bride, The Bee, Wrong Direction and of course several songs from Halo were also part of the great Amorphis set. House of Sleep was Amorphis’ good night and conlusion for the night, with a performance confirming that even after 30 years they righteously are still among the top best, most talented and creative metal bands ever, leaving in our hearts the memory of an unforgettable concert!
