Death/deathcore πυρετός ανέβηκε στις 11 Μαρτίου στο Reds Bar του Northumbria University Student Union, εδώ στο εξωτικό Νεόκαστρο με αφορμή την συναυλία των Cattle Decapitation μαζί με τους Sings of the Swarm, τους 200 Stab Wounds και τους Vomit Forth. Είχα την χαρά να είμαι εκεί και να απολαύσω και τις τέσσερες μπάντες και φυσικά εδώ θα μοιραστώ μαζί σας το τι ακριβώς έγινε εκεί μέσα!
Το venue έχει γεμίσει αρκετά και οι Vomit Forth είναι οι πρώτοι που θα ανέβουν στη σκηνή. Με έδρα τους το Κονέκτικατ, οι Vomit Forth συνδυάζουν hardcore και death metal ήχους και γενικά είναι γνωστόι για τους μουσικούς τους πειραματισμούς. Έμειναν στην σκηνή κάπου στα 25 λεπτά και σάρωσαν τα πάντα όλα.
Παραμορφωμένοι ήχοι κιθάρας και blast beats με τον τραγουδιστή των Vomit Forth, Kane Gelaznik, να γρυλίζει σαν δαίμονας ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επικοινωνεί με το κοινό αφού που τον έχανες που τον έβρισκες ήταν κολλημένος στο κιγκλίδωμα του photo pit. Με ένα έντονο και βάναυσο setlist, το κουαρτέτο απο το Κονέκτικατ ήταν καταιγιστικό και επάξια εισέπραξε πολλά και ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Και αφού οι Vomit Forth ζέσταναν αυτιά αλλά και αυχένες, έχουν σειρά οι 200 Stab Wounds από το Κλίβεναντ, οι οποίοι έρχονται με full old-school death metal διάθεση, αλλά με το δικό τους μοναδικό στυλ. Η αλήθεια είναι πως ενώ τους είχα ακουστά σαν όνομα, ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους και θα ομολογήσω πως εξεπλάγην ευχάριστα.
Με μία μοναδική φρεσκάδα οι 200 Stab Wounds μας χάρισαν ατόφιο old school death metal και έκαναν μία εκπληκτική εμφάνιση. Ένα πολύ δυνατό live και από τα τέσσερα μέλη της μπάντας, τεχνικά άρτιο…ένα αδυσώπητο μπαραζ καταιγιστικών riffs (Raymond Macdonald), με θυελλώδη ανεμοδαρμένα τύμπανα (Owen Pooley) και μπάσο-παλμό (δε νομίζω πως είδα όλοκληρο το προσωπο του μπασίστα καθ’ολη τη διάρκεια του live – Ezra Cook) και με τον frontman της μπάντας, Steve Buhl, να δίνει ό,τι έχει να προσφέρει επάνω στη σκηνή.
Οι 200 Stab Wounds πρόσφατα υπέγραψαν στην Metal Blade records και νομίζω πως έχουν αρχίσει την ανοδική τους πορεία με αστραπιαία ταχύτητα. Τους ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει και σας τους συνισώ ανεπιφύλακτα αν είστα φαν του old school death metal με μία δόση φρεσκάδας.
Και όσο η βραδιά προχωράει τόσο η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται και ζωντανεύει! Σείρα έχουν οι φοβεροί Signs of the Swarm, με πολύ μεγάλο ποσοστό απ’το κοινό να είναι εδώ για να δει τους Αμερικανούς deathcor-άδες που αυτή τη στιγμή βρίσκονται, και επάξια, στο ανφάν γκατέ της deathcore. Οι Signs of the Swarm είναι ένα γνωστό ασταμάτητο θηρίο που συνδυάζει death metal αγριότητα με death defying breakdowns και φωνητικά και αυτή την συγχρονισμένη ρυθμική πολυπλοκότητα …και μένει να δούμε αν live όλο αυτό συνεχίζει να είναι όσο εξαιρετικά άρτιο όσο είναι και ηχογραφημένο.
Με την πλειονότητα των τραγουδιών να προέρχονται από το Amongst The Low & Empty του 2023, οι Signs of the Swarm έχουν πάρει φωτιά με τον frontman τους David Simonich να σαρώνει την σκήνη, να ανεβαίνει το κιγκλίδωμα του photo pit σχεδόν σε κάθε τραγούδι, όντας το συνώνυμο της ενέργειας, με μία πάρα πολύ επιβλητική σκηνική παρουσία και με ένα φωνητικό εύρος που ήταν εντυπωσιακό σε όλα τα επίπεδα.
Εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο Michael Cassese στο μπάσο. Άλλη μία ανελέητη πηγή ενέργειας, με μία εκπληκτική εμφάνιση, από την πρώτη εως και την τελευταία νότα. Αδύνατον να μην παραδοθείς στην ρυθμική του εξουσία και δύναμη.
Φυσικά δεν έλειψαν brutal riffs, ασφυκτικά slams, σκληροπυρηνικά beat-downs και ισχυρά κιθαριστικά σόλο…δηλαδή ό,τι ακριβώς θα περίμενες από μία μπάντα του είδους αυτού, με τους Carl Schulz στην κιθάρα και τον Bobby Crow στα drums, να είναι εξίσου εκπληκτικοί, (και με τον Carl Schulz αν και μόνιμα ακίνητο να γίνεται άμεσος και επιβλητικός.)
Η εμφάνισή των Signs of the Swarm άφησε μια πραγματικά εξαιρετική εντύπωση. Η αδυσώπητη ενέργειά τους, η ικανότητά τους να κρατούν το κοινό καθηλωμένο είναι μερικά από τα πράγματα που είναι πραγματικά υπέροχο να παρακολουθείς σε συναυλίες. Από τις πρώτες κιόλας νότες, δεν άφησαν τους οπαδούς να πάρουν ανάσα. Θα πήγαινα να τους ξαναδώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Με σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας και με πλέον εδραιωμένα διαπιστευτήρια ως μία απ’τις καλύτερες deathgrind/technical death metal μπάντες στην ιστορία, την σκυτάλη παραλαμβάνουν οι headliners της βραδιάς, οι Καλιφορνέζοι Cattle Decapitation. Διαβόητοι και ως οι μάστορες των άγριων και καταιγιστικών live show οι Cattle Decapitation ξεκινούν το σετ τους με το Terrasitic Adaptation από το περσινό και βαρύγδουπο/υπέροχο άλμπουμ Terrasite.
Μελωδικά hooks, πιασάρικες κιθαριστικές γραμμές από τον κιθαρίστα Belisario Dimuzio πάνω σε mid-tempo ρυθμό από τον μπασίστα Olivier Pinard και τον ντράμερ David McGraw. Και μέχρι να ξεκινήσει το μόλις τρίτο τραγούδι της βραδιάς, Scourge of the Offspring, το pit έχει ήδη ζεσταθεί και το headbanging καλά κρατεί, με τον Travis Ryan να μας καθηλώνει με τον απίστευτο έλεγχο της φωνής του και την κιθάρα του Josh Elmore να ουρλιάζει για έλεος.
Ακολουθεί βουτιά σε ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι των οπαδών από το Monolith of Humanity του 2012, με το Dead Set Οn Suicide να στέλνει το πιτ σε μια ξέφρενη μεταλλική έκσταση, και με τον Ryan να συνεχίζει να σε κάνει να πιστεύεις πως είναι πανεύκολο να ανεβοκατεβαίνεις απο τα ψηλά στα χαμηλά φωνητικά του είδους και με τον εκπληκτικά ακριβή έλεγχο της φωνής του να έχει αφήσει εμένα σε έκσταση.
Σε γενικές γραμμές το σετ των Cattle Decapitation ήταν τραβηγμένο πιο πολύ από το τέλος της δισκογραφίας τους, και ιδιαίτερα από τα δύο τελευταία άλμπουμ με We Eat Our Young, The Storm Upstairs, Bring Back The Plague, Finish Them και Time’s Cruel Curtain να ενσταλάζουν αυτόν τον γλυκό μηδενιστικό φόβο στη ψυχή μας, αφού μας περιγράφουν όχι μόνο στιχουργικά αλλά και εκτελεστικά με πολύ ζωντανό τρόπο τον αυτοεπιβαλλόμενο κανιβαλιστικό θάνατο της ανθρωπότητας. Τα Dead Set On Suicide, Mammals In Babylon και Pacific Grim ήταν μια βουτιά στην εξίσου στοιβαρή ιστορία των Cattle Decapitation.
Ήταν ένα live το οποίο επιβεβαιώσε πως οι Cattle Decapitation εξακολουθούν να θέτουν νέα πρότυπα στο ακραίο metal όχι μόνο στο στούντιο αλλά και ζωντάνα με κάθε μέλος της μπάντας να παίζει σε ένα υψηλό επίπεδο χωρίς να καπελώνει ο ένας τον άλλον. Υπάρχει μια αυθεντικότητα στην απόδοσή τους που υποδηλώνει την ειλικρινή έκφραση της προσωπικής και συλλογικής μουσικής πεποίθησης τους, αλλά και την καθαρόαιμη ποιότητα και αξία τους στο είδος τους.
English version below
A death metal/deathcore fever was raised on March 11 at Reds Bar of Northumbria University Student Union, here in exotic Newcastle upon Tyne on the occasion of Cattle Decapitation’s concert together with Signs of the Swarm, 200 Stab Wounds and Vomit Forth. I had the pleasure of being there and enjoy all four bands and of course here I will share with you what exactly happened in there!
The venue is quite full and Vomit Forth are the first to take the stage. Based in Connecticut, Vomit Forth combine hardcore and death metal sounds and are generally known for their musical experimentation. They stayed on stage somewhere around 25 minutes, and swept everything. Distorted guitar sounds and blast beats with Vomit Forth’s vocalist, Kane Gelaznik, growling like a demon while never stopping for a moment to communicate with the crowd since you would often find him on the photo pit railing. With an intense and brutal setlist, the Connecticut quartet was thunderous and deservedly received a lot of enthusiastic applause.
And after Vomit Forth warmed ears and necks, it’s the turn of 200 Stab Wounds from Cleveland, who come with full old-school death metal mood, but with their own unique style. Truth be told, while I had heard of them as a name, this was my first exposure to them and I’ll admit I was pleasantly surprised.
With a unique freshness, 200 Stab Wounds gave us pure old school death metal and put on an amazing performance. A very strong live performance from all four members of the band, technically sound…a relentless barrage of thunderous riffs (Raymond Macdonald), with stormy wind-driven drums (Owen Pooley) and bass-pulsing (I don’t think I saw the bassist’s whole face during the whole show – Ezra Cook) and with the band’s frontman, Steve Buhl, giving his best on stage.
200 Stab Wounds recently signed to Metal Blade records and I think they have started their upward trajectory with lightning speed. I enjoyed them thoroughly and highly recommend them if you’re a fan of old school death metal with a dash of freshness.
And as the evening continues, the atmosphere gets warmer and livelier! The awesome Signs of the Swarm take the stage, with a very large percentage of the audience here to see the American deathcor-ers who are currently, and rightfully, in the VIP lounge of deathcore. Signs of the Swarm are a renowned unstoppable beast that combines death metal ferocity with death defying breakdowns and vocals alongside with this obscurely synchronized rhythmic complexity … and it remains to be seen if live it all continues to be as outstanding as it is recorded.
With the majority of the songs taken from 2023’s Amongst The Low & Empty, Signs of the Swarm were fire on stage, with frontman David Simonich sweeping the stage, climbing the photo pit railing on almost every song, being synonymous with energy, with a very, very commanding stage presence and with a vocal range that was impressive on all levels.
Equally impressive was Michael Cassese on bass. Another relentless source of energy, with a stunning performance, from the first to the last note. Impossible not to surrender to his rhythmic authority and power.
Of course there was no shortage of brutal riffs, suffocating slams, hard-hitting beat-downs and powerful guitar solos…which is exactly what you’d expect from a band of this genre, with Carl Schulz on guitar and Bobby Crow on drums being equally amazing, (with Carl Schulz, being mostly still, however able to still be imminent and compelling.)
Signs of the Swarm’s performance left a truly outstanding impression. Their relentless energy, their ability to keep the audience engaged are some of the things that are really great to watch in concert. From the very first notes, they didn’t let the fans catch their breath. I would go see them again without a second thought.
With almost 30 years of experience and with now established credentials as one of the best deathgrind/technical death metal bands in history, the baton is passed on to the headliners of the night, Californians Cattle Decapitation. Notorious as the masters of wild and thunderous live shows, Cattle Decapitation start their set with Terrasitic Adaptation from last year’s heavyweight/superb album Terrasite.
Melodic hooks, catchy guitar lines from guitarist Belisario Dimuzio over a mid-tempo beat from bassist Olivier Pinard and drummer David McGraw. Until only the third song of the night begins, Scourge of the Offspring, the pit has already warmed up and the headbanging is well underway, with Travis Ryan captivating us with his incredible vocal control and Josh Elmore’s guitar screaming for mercy.
This is followed by a dive into a fan favourite track from 2012’s Monolith of Humanity, with Dead Set On Suicide sending the pit into a frenzied metallic trance, and with Ryan continuing to make you think it’s a breeze to go from high to low vocals in the genre, and with his surprisingly precise voice control being able to leave you in a trance.
Overall Cattle Decapitation’s set was drawn more from the end of their discography, and particularly from their last two albums with We Eat Our Young, The Storm Upstairs, Bring Back The Plague, Finish Them and Time’s Cruel Curtain instilling that sweet nihilistic fear in our souls as they describe, not only lyrically but also performatively, in a very vivid way the self-imposed cannibalistic death of humanity. Dead Set On Suicide, Mammals In Babylon and Pacific Grim were a dive into the equally haunting music history of Cattle Decapitation.
It was a show that confirmed that Cattle Decapitation continues to set new standards in extreme metal not only in the studio but also live with every member of the band playing at a high level without hating on each other. There is an authenticity to their performance that suggests a sincere expression of their personal and collective musical conviction, but also a pure quality and value in their genre.
