Τούτες οι γραμμές γράφονται μερικές μέρες πριν την πραγματοποίηση του πρώτου Rock Hard Festival, ενός ακόμα συναυλιακού εγχειρήματος που όπως τόσα άλλα στο παρελθόν ξεκίνησαν με σκοπό να γίνουν θεσμός. Κάποια πυροτεχνήματα, κάποια μέτρησαν κάποια χρόνια ζωής, κάποια άλλα είναι μαζί μας χρόνια χρόνων. Υπό ποιες συνθήκες βέβαια, είναι κουβέντα για ένα άλλο, εντελώς ξεχωριστό άρθρο. Είναι λοιπόν σχεδόν αναπόφευκτο το να τεθεί το ερώτημα, “χρειαζόμαστε ακόμα ένα metal festival”;
Θα ακουστούν φωνές, βασικά έχουν ήδη ακουστεί, πως δεν δίνουμε αρκετή βάση και χώρο στα καινούργια συγκροτήματα που ολοένα και περισσότερο κατακτούν τις σκηνές των festival του εξωτερικού, πως τα ίδια ονόματα επαναλαμβάνονται ανα κάποια χρόνια, πως είμαστε εγκλωβισμένοι στην μουσική “λειψανολατρεία”, πολλά και διάφορα για “χατζήδες” και άλλα γνωστά τραγελαφικά και ανούσια χιλιοειπωμένα. Προσωπικά νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν με την ταυτότητα του εκάστοτε festival, την οποία καθορίζει άμεσα ο διοργανωτής του. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Το Rock Hard Festival δημιουργήθηκε και στήθηκε από έναν άνθρωπο, του οποίου την μουσική ταυτότητα και γενικότερη κατεύθυνση λίγο ή πολύ γνωρίζουμε οι περισσότεροι. Για να μην παρεξηγηθώ, πολλά τα ακούσματα και οι γνώσεις του Σάκη Φράγκου, όσα πολλά και τα χρόνια που εκπροσωπεί και κουβαλά το λάβαρο αυτής της μουσικής, αλλά ο ήχος που αγαπά ίσως λίγο περισσότερο είναι γνωστός. Ένα μεγάλο μέρος του το βλέπουμε στο line up των δύο αυτών ημερών. Θα μου πεις “ποιοι Candlemass και Heaven’s Gate ρε μεγάλε εν έτη 2025;”. Και ξέρεις κάτι ίσως και να έχεις δίκιο, δεν αφορά πιθανόν τον μεγαλύτερο όγκο του ακροατή του σήμερα, αλλά κοίτα τι απίστευτο συνέβει για τους οπαδούς αυτής της σκηνής. Μέσω των τόσων χρόνων, επαφών, γνωριμιών, ετών παρουσίας ενεργής και δουλειάς, κατόρθωσε να εξασφαλίσει κάτι που κανείς δεν περίμενε πως θα ήταν εφικτό. Να δούμε μία από τις ιστορικότερες και εμβληματικότες μπάντες, μια μπάντα που μια ολόκληρη γενιά αγάπησε αλλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να δει ζωντανά. Τους Heaven’s Gate. Και αυτό αν με ρωτάτε είναι πολύ μεγάλο γεγονός για πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά. Πόσοι είναι αυτοί που είχαν την “ατυχία” να μην καταφέρουν να δουν τους Candlemass με τον τεράστιο αυτό τύπο που ακούει στο όνομα Messiah, μιας που η τελευταία τους επίσκεψη ήταν πίσω στο μακρινό 2005; Είκοσι χρόνια πριν, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, όπως και όλη μου την γενιά που προλάβαμε για μία τρίχα πραγματικά κάποιους ανθρώπους. Οι ακριβώς επόμενοι δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί. Ούτε πρόλαβαν εν γένη πολλούς ή αν τους πρόλαβαν δεν ήταν όπως θα έπρεπε σε κάποιες άλλες περιπτώσεις.
Και όλα τα παραπάνω όχι χάρη σε κάποια κλασική reunion περιοδεία, αλλά σε one of εμφάνιση, καθαρά για αυτές τις δύο ημέρες, καθαρά χάρη στους ανθρώπους πίσω από την διοργάνωση. Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά, όχι τουλάχιστον στην συναυλιακή πραγματικότητα που εγώ γνωρίζω. Δεν θα μιλήσω για τους Hammerfall, προσωπικά δεν είναι ακριβώς αυτό που με αντιπροσωπεύει ηχητικά, κανένας όμως, ασχέτως γούστου, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο μεγάλη, καταξιωμένη και πρωτοκλασάτη μπάντα είναι, κανένας. Τόσο τα χρόνια, όσο και τα νούμερα δεν χωράνε απόψεις ή γούστα. Και θα έρθουν με πλήρη εξάρτηση, με πλήρη εξοπλισμό, όχι με Ελληνικού τύπου εκπτώσεις. Πακετάκι μαζί με τους δύο παραπάνω.Καλή ώρα όπως οι Sabaton μερικά χρόνια πρίν, ότι και αν πω εγώ,μου αρέσουν ή όχι, τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους, όπως μίλησε και ο κόσμος που έδωσε το παρόν για να τους δει.
Το κομμάτι της ιδιαιτερότητας δεν περιορίζεται εκεί βέβαια, όπως πολύ σωστά θέτουμε το τι συμβαίνει στα μεγάλα festival του εξωτερικού σαν μέτρο σύγκρισης, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως το Gus G and friends σκεπτικό είναι ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο, κάτι που δεν έχω αντιληφθεί να χαλάει και πολύ τους φίλους μας εκεί έξω. Φυσικά δεν θα αναλωθώ στο να “υπερασπιστώ” το όνομα του Gus G και το πόσο μεγάλος είναι, αλλά θα υπερασπιστώ το πόσο απολαυστικό και διαφορετικό θα είναι να δω τόσο σπουδαίους μουσικούς μαζί επί σκηνής να συνυπάρχουν, σε setlist που ούτε στον ύπνο μου δεν θα φανταζόμουν. Πρόσθεσε και δύο εκ των μελών των Conception σε αυτό. Αν ζω και χωρίς αυτό; Σαφέστατα. Αλλά ξέρεις κάτι; Θα απολαύσω πάρα πολύ τις μπύρες μου, θα τραγουδήσω τα κομμάτια που τις περισσότερες φορές επιλέγω να ακούσω κονσέρβα στο κλασικό bar Σαββάτο βράδυ (αντί να πάω σε ένα τοπικό μικρό live, έλα πείτε την αλήθεια επιτέλους) και θα περάσω ευχάριστα. Ιδιαιτερότητα νούμερο τρία και τα δύο ακουστικά set των Conception και Pain of Salvation για όσους επιλέξουν τα VIP εισιτήρια. Και ένα από τα πράγματα που θα συμφωνήσω τρομερά με τον Σάκη Φράγκο, είναι πως αυτό είναι πράγματι ένα VIP εισιτήριο με νόημα. Το απλά αποκομμένος από τον κόσμο (για όνομα του Ρα σε metal συναυλία πας, εκεί είναι όλος ο παλμός και το νόημα), 2 χιλιόμετρα πιο μακριά ή 3 μέτρα πιο ψηλά από τους υπόλοιπους σε μία τυπική αν όχι πλαστική καρέκλα λαικής ή πανηγυριού δεν είναι κάτι που θα με έκανε να βάλω το χέρι στην τσέπη πιο βαθιά, πόσο μάλλον να έχω κάτι διαφορετικό από τους άλλους να θυμάμαι. Εδώ όντως θα έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι μόνο για αυτούς,που κανένας από τους υπόλοιπους παρευρισκομένους δεν θα έχει σαν ανάμνηση (βάλε και την τσάντα με τα “δωράκια” που θα πάρουν φεύγοντας και έχεις κάτι παραπάνω από πλήρης παροχή).
Μέσα σε όλα αυτά, προσθέτω και τρία ακόμα ονόματα νέων συγκροτημάτων, ανερχόμενων που κάποια από αυτά είναι η αιχμή του δόρατος αυτή την στιγμή για τις εταιρείες τους, που έρχονται για πρώτη φορά. Ναι το ξέρω, δεν είναι τα καινούργια ανερχόμενα ονόματα που θες, αλλά ρε φίλε είναι συγκροτήματα του σήμερα, που ακολουθούνται από κόσμο του σήμερα, παίζοντας έναν ήχο του χθες αλλά με άρωμα του σήμερα. Πιστέψτε με, θέλω και εγώ πάρα πολύ να δω συγκροτήματα που αγαπώ τρομερά, που κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει φέρει. Συγκροτήματα και αυτά του σήμερα, του τώρα, με ότι αυτό περιλαμβάνει, που παραβλέπονται τραγικά πολύ σε αυτή την χώρα. Αλλά μέχρι να βρεθεί ο σωστός διοργανωτής, που θα μπορεί και θα θέλει να πάρει τα όποια πιθανά ρίσκα υπάρχουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα και που θα μπορεί να στηρίξει ένα festival ανάλογης ηχητικής κατεύθηνσης, το μόνο που μπορώ να κάνω, πέρα από το να ελπίζω,(το Release Athens έχει κάνει κάποια πολύ δυνατά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση) είναι να μαζεύω εικόνες και μνήμες είτε από μπάντες που αγαπώ διαχρονικά, είτε καλή ώρα από τέτοιες ευκαιρίες όπως το line up του Rock Hard Festival για να κλείσω απωθημένα χρόνων.
Το βασικό στίχοιμα σε όλο αυτό, που κατ εμε είναι και το σημαντικότερο όλων, είναι το πόσο σωστά θα γίνει η διεξαγωγή. Το αν θα υπάρξουν γνωστές προχειρότητες και το κατά πόσο θα νιώσω ότι έχουν σεβαστεί τα όσα χρήματα έχει δώσει ο κάθε ένας παρευρισκόμενος. Γιατί αυτό είναι μεγάλο αγκάθι κάθε καλοκαίρι από μεριάς άλλων festival, που μετρούν χρόνια ύπαρξης παρόλες τις κατ επανάληψη αδιανόητες παθογένειες. Και παράλληλα είναι κάτι που η ίδια η διοργάνωση του Rock Hard Festival έχει δεσμευτεί και βάλει σαν πρώτιστο μέλημα.Οι άνθρωποι που το απαρτίζουν έχουν τις γνώσεις, την τριβή και πιθανότατα τα μέσα για να το τηρήσουν.
Οπότε, χρειαζόμαστε ακόμα ένα festival; Η απάντηση είναι ναι. Αν έχει να δώσει κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο, ναι. Αν έχει έναν χαρακτήρα που να το διαχωρίζει από τα υπόλοιπα, και κατ επέκταση απευθύνεται στο δικό του κοινό, ναι. Αν μπορεί να προσφέρει κάτι που δεν θα μπορέσεις να δεις αλλού ή ξανά, ναι. Αν αυτό που μου δίνει και μου παρουσιάζει δικαιολογεί την όποια τιμή του και δεν με γδέρνει κυριολεκτικά χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο, ναι.Αν το σκεπτικό του είναι να προσφέρει και όχι να είναι ακόμα μια ξεπέτα εις βάρος του κάθε ένα από εμάς, ναι. Μουσική είναι, ποτέ δεν μπορεί να είναι πολύ ή αχρείαστη η περισσότερη μουσική. Σε λίγες μέρες θα μπορούμε με σιγουριά πλέον να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα “αν”. Μέχρι τότε, απλά μεζεύτε μνήμες, ήχους και εικόνες, ποτέ δεν ξέρεις…
Κωνσταντίνος Μάρης
