Πόσο πιό όμορφος τρόπος να περάσεις το κενό ανάμεσα στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων χαζεύοντας πάγκους με βινύλια; Κρατώντας τις εικόνες και τις μελωδίες που μόλις άκουσες στο μυαλό, ζυμώνοντας τες, ενώ “περιπλανιέσαι” σε στήλες λατρεμένων δίσκων, ανακαλύπτοντας πιθανόν κάτι που για καιρό μένει κενό στην δισκοθήκη σου. Αν δε αυτό το συνδιάσεις και με δίσκους, cd ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχεις μέσα στην τσάντα σου προς υπογραφή από αγαπημένους σου μουσικούς, τότε η όλη εμπειρία ανεβαίνει level. Χωρίς πολλές βαβούρες, χωρίς γκρίνιες, παρόλο που ο μπροστινός σου έχει φέρει σχεδόν όλο του το σαλόνι για τζίφρες. Καλώς ήρθατε στο πρώτο Rock Hard Festival.
Με τέτοιες εικόνες έφυγα από την Τεχνόπολη την Παρασκευή το βράδυ, με χαμογελαστούς μουσικούς “αδελφούς” μου δεξιά και αριστερά, να “τσακώνονται” για το ποιος πήρε περισσότερα και ποιος υπέγραψε τι και ποιος βγήκε περισσότερες photo με ποιον. Μεταλλικό “πανηγύρι”.
Προσπαθώντας να είμαι όσο πιο νωρίς μπορώ στο Γκάζι το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου προκειμένου να μην χάσω κάτι από την εμφάνιση των Battleroar που άνοιγαν την δεύτερη ημέρα, συνειδητοποίησα πως το η σκέψη συγκεκριμένων wristband για όσους είχαν εισιτήριο δυημέρο δούλεψε άψογα, καθώς διευκόλυνε φοβερά τον έλεγχο στην είσοδο και ταυτόχρονα μείωσε τρομερά τον χρόνο αναμονής. Ακόμα ένα θετικό της διοργάνωσης.
Ακριβώς στην ώρα τους λοιπόν, οι Battleroar επί σκηνής με την επική τους διάθεση να κερδίζει εύκολα τον κόσμο που τους περίμενε. Αρκετά μεγαλύτερο αριθμητικά θα προσθέσω σε σχέση με την προηγούμενη μέρα. Το υλικό του Codex Epicus αναπνέει πολύ καλά υπό ζωντανές συνθήκες και η αλήθεια είναι πως η φωνή του Μιχάλη Καρασούλη είναι εξίσου δυνατή και ζωντανά. Πολλά μπράβο στα παιδιά που και αυτοί, παρόλη την ζέστη κατάφερα να φέρουν επάξια εις πέρας τον δύσκολο αυτό ρόλο, δεν είναι διόλου ξένοι ή φρέσκοι σε αυτόν τον χώρο.
Αναμένουμε καινούργιο υλικό όπως μας ενημέρωσαν, κάτι που επίσης κέρδισε το δυνατό χειροκρότημα του κοινού.
Ο καφές έγινε επικίνδυνα απαραίτητος, είχε προηγηθεί μεγάλο μακελειό νωρίτερα βλέπετε στα στενά και στα σοκάκια του Ψυρρή, κάτι που οφείλω να ομολογήσω ήταν το μόνο που με “ταλαιπώρησε” από θέμα αναμονής σε όλη την διοργάνωση. Στα θετικά θα το βάλω και αυτό, καθώς τα βασικά “πολεμοφόδια” (βλέπε μπύρες και φαγητό) έφευγαν σε χρόνο ντετέ χωρίς ιδιαίτερη αναμονή.
Οι The Crypt, τα μουσικά παιδιά του Leif ομολογώ πως είχαν κεντρίσει την περιέργεια μου, ειδικά με το όλο ενδυματολογικό κομμάτι που συνόδευε την μουσική τους αλλά και την τόσο έντονη περσόνα της Pepper. Φοβερή εικόνα, ιδιαίτερα δύσκολο να στηρίξεις κάτι τόσο έντονο χωρίς να ρισκάρεις να αγγίξεις τα όρια της γραφικότητας. Θεατρικότητα με 70s’ και doom μουσική επένδυση, ξεκάθαρη ταυτότητα ως προς το τι θέλει να περάσει στο κοινό της, ένα κοινό που στην δική μας περίπτωση φάνηκε μουδιασμένο. Δουλεμένο συγκρότημα με εξίσου δουλεμένες συνθέσεις (ε μα Leif αφου) και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Κάτι που η ώρα και ο ήλιος τους στέρησε κάνοντας τους να φαίνονται λίγο “ξένο” σώμα. Η Pepper έδωσε τον καλύτερο της εαυτό για να στηρίξει όλη την σκηνική τους παρουσία, μια παρουσία που αν γινόταν σούρουπο ή σε κλειστό χώρο θα μιλούσαμε για μία εντελώς διαφορετική δυναμική. Οι The Crypt το έχουν σε μεγάλο βαθμό και νομίζω θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον.
Σειρά για την δεύτερη πιο αναμενόμενη μπάντα όλου του διημέρου. Με τον χώρο να έχει γεμίσει για τα καλά πλέον, οι Heaven’s Gate του Sascha Paeth βγήκαν στην σκηνή κάτω από χειροκροτήματα και φωνές. Είδα αρκετό κόσμο να αγκαλιάζεται πριν καν ξεκινήσουν το set τους, αυτό λέει πολλά για ένα συγκρότημα και για το πόσο έχει αγαπηθεί από το κοινό. Υπό την μορφή των Masters Of Ceremony το νεότερο παιδί του Sascha μας έβαλαν για τα καλά στον κόσμο τους. Ιδιαίτερα επικοινωνιακή η Adrienne Cowan, με περίσσεια ενέργεια και τον κόσμο να δείχνει να απολαμβάνει το υλικό του συγκροτήματος. Τίμησαν τα γνωστότερα κομμάτια του ενός μέχρι τώρα δίσκου τους, λίγο πριν την “αλλαγή φρουράς”. Τώρα θα άρχιζε πραγματικά το party, με τον Herbie Langhans των Firewind να αναλαμβάνει το κομμάτι της φωνής στην θέση του Thomas Rettke. Φρενίτιδα, κάποιοι πραγματικά δεν μπορούσαν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους, πως να το κάνουν άλλωστε όταν αυτή είναι η μόνη εμφάνιση του συγκροτήματος για πάνω από δύο δεκαετίες, παράλληλα δε, πολλοί είχα απολέσει κάθε ελπίδα να ακούσουν τα Livin In Hysteria, Path Of Glory, Can’t Stop Rocking μεταξύ άλλων. Την τίμησε την φανέλα ο Herbie, παρότι δεν το έχουμε συνηθίσει σε τόσο απαιτητικές φωνητικές ακροβασίες, στάθηκε αξιοπρεπέστατος και χάρισε μοναδικές ερμηνείες. Καλά ο Sascha, ήταν απλά και λιτά, ο Sascha.Όσοι το είδαμε, καλά θα κάνουμε να το κρατήσουμε γιατί δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία.
Θα τολμήσω να πω πως μέχρι την ώρα που έκανε την εμφάνιση του ο Gus G πρέπει να ήμασταν σχεδόν ή κοντά στους διπλάσιους σε σχέση με την Παρασκευή. Με το έμβλημα του να κοσμεί το πίσω μέρος της σκηνής και τους ήχους του Force Majeure από τον τελευταίο εξαιρετικό προσωπικό του δίσκο ξεκίνησε το δικό του set. Για την συνέχεια Fearless από το εξίσου εξαιρετικό ομότιτλο δίσκο του, λίγο πριν καλέσει τους πρώτους καλεσμένους του μαζί του επί σκηνής. Tory Osby και Roy Khan και η Τεχνόπολη σείεται. Νομίζω πως όλοι λίγο πολύ ψιλιαστίκαμε τι θα ακολουθούσε. Το main riff του Roll The Fire ξεκινά με τον κόσμο να απαντά με ομοβροντία. Πόσο μου είχε λείψει η φωνή αυτού του ανθρώπου. Κάπου εκεί, ο βασικός τραγουδιστής αυτής της and friends εκδοχής καλείτε στην σκηνή από τον Gus και φυσικά δεν είναι άλλος από τον Ronnie Romero. Μία από τις καλύτερες φωνές της γενιάς του αδιαμφισβήτητα, μου αντάμειψε τις προσδοκίες στο έπακρο, καθώς ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά. Kill The King από Rainbow φυσικά γιατί αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου όπως λένε, το φρέσκο My Premonition, την πρώτη επίσημη συνεργασία τους που κυκλοφόρησε προ λίγων μηνών και I Am The Fire από τον πρώτο solo δίσκο του Gus για την συνέχεια, πριν κάνει την εμφάνιση του ο επόμενος καλεσμένος. Απλός και λιτός ευχαριστώντας τον κόσμο που τον καταχειροκρότησε, ο David Ellefson επί σκηνής για το Vengeance, επίσης από το ντεμπούτο του Gus. Στα επόμενα τρία κομμάτια μας άκουσαν μέχρι το Θησείο. Τριπλέτα Black Sabbath/Ozzy με The Mob Rules/Bark At The Moon/War Pigs με ειδική μνεία στον madman και τον κόσμο να τραγουδάει με όλη του την δύναμη. Πολύ ευχάριστη και όμορφη προσθήκη σε μια ήδη γεμάτη μέρα, ανέβασε τον κόσμο όσο θα έπρεπε για το τι θα ερχόταν στην συνέχεια.
Πριν προλάβει να κατέβει από την σκηνή ο Gus, ο οικοδεσπότης του festival Σάκης Φράγκος φανερά συγκινημένος από την ανταπόκριση του κόσμου, αφότου μας ευχαρίστησε όλους, προσκάλεσε τον Gus να επιλέξει τον τυχερό αριθμό για την κλήρωση της signature κιθάρας, του μεγάλου αυτού δώρου που έτρεχε για ημέρες. Lucky number 13 και ο φίλος που στάθηκε τυχερός από όσο πήρε το αυτί μου είχε την χαρά μικρού παιδιού. Ακόμα μια όμορφη στιγμή μέσα στις τόσες.
Ίσα που πρόλαβα να βγω από τις τουαλέτες του χώρου και τρέχοντας να φτάσω μπροστά από την σκηνή ακριβώς την στιγμή που τα φώτα κλείνουν. Η ατμόσφαιρα ειλικρινά έγινε βαριά από την προσμονή και τις κρατημένες ανάσες, το νιώσαμε όλοι, σχεδόν μπορούσες να δεις τα ark στον αέρα, τόσο ηλεκτρισμένη ήταν. Κανείς μας δεν περίμενε να το ξαναζήσει αυτό, για κάποιους δε, ήταν η πρώτη τους φορά, τόσο για μικρότερους όσο και για μεγαλύτερους ηλικιακά. The Well Of Souls και αντίο ζωή. Δεν ξέρω πραγματικά από που να το πιάσω. Στο ότι μας βάρεσε κατακέφαλα το πόσο αναλλοίωτη έχει παραμείνει η φωνή του Messiah μετά από 20 χρόνια “απραξίας”; Για το πόσο “διαφορετικος” μα και ίδιος είναι εμφανισιακά; Πόσο έχει προσθέσει στην ήδη μοναδική του φιγούρα το λευκό χρώμα στα μαλλιά του; Αδιανόητη ερμηνεία και η χαρά δεν κρύβεται από καμία από τις δύο πλευρές. Ράγισε το πάτωμα από τις ρυθμικές φωνές του κόσμου, μόνο και μόνο για να μας καλεί να δώσουμε και άλλο ο Marcolin φωνάζοντας μας “Έλα, έλα,έλα”. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά,ο διπλανός μου έχει ήδη αφεθεί σε κλάματα και δάκρυα χαράς. Έχασα τον χρόνο, θα είμαι ειλικρινής, σταμάτησα να είμαι “εκεί” ως προς το να έχω συναίσθηση κομματιών, σειράς. Απλά ρουφούσα κάθε λεπτό από ότι μας έδιναν απλόχερα οι Candlemass. Και αν μας έδωσαν. Ο Leif, παρόλα τα θέματα που τον έχουν φανερά ταλαιπωρήσει τα τελευταία χρόνια, τι φιγούρα, τι σεμνότητα, πόση αγνή πόρωση στις όποιες λίγες στιγμές αφέθηκε. Καλά τα τέρατα Mats και Lars ήταν απερίγραπτοι, όγκος, τεράστιος όγκος. Αλλά ολονών τα βλέμματα ήταν καρφωμένα στον Messiah, ο οποίος δεν στάθηκε στατικός ούτε για μία στιγμή. Όταν δεν επιδιδόταν σε headbanging μας χάριζε απλόχερα το signature doom dance του. Σε κάτι ακόμα που θέλω να σταθώ είναι στις αμέτρητες φορές που μας ευχαρίστησε και μας είπε ότι μας αγαπάει, μέσα στην διάρκεια του set. Αναφέρθηκε επίσης στην αγάπη που έχει δεχθεί το συγκρότημα από την πρώτη κιόλας φορά που επισκέφθηκε την χώρα μας.
Αδιανόητο set list, Dark Are The Veils Of Death, Mirror Mirror, Darkness In Paradise (κάπου εδώ το ζευγάρι που ήταν μπροστά μου αγκαλιάστηκε με τόσο ενθουσιασμό), Bewitched και ο θεός μαζί μας. Στο κέντρο και μπροστά από την σκηνή επικράτησε το αδιαχώρητο. Samaritan και όλη η Τεχνόπολη έγινε μια φωνή. Black Dwarf από το reunion album του 2005 και από εδώ και μετά απλά χάθηκε η μπάλα. Από εδώ και ύστερα ότι και να προσπαθήσω να πω θα είναι πολύ λίγο. Όχι μόνο για την απόδοση των κομματιών αλλά και για τις αντιδράσεις του κόσμου. Μέχρι και πολύ γνωστά ονόματα της δική μας σκηνής (φυσικά και δεν μπορώ να αναφέρω ονόματα) είδα να κάνουν σαν μικρά παιδιά. Crystal Ball και παραδίπλα μου κοιτάει τον ουρανό και σταυροκοπιέται, ρε τρέλα σας λέω. A Sorcerer’s Pledge πριν το encore και φυσικά τα all time classic At The Gallows End και Solitude για σωστό κλείσιμο. Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε για να καταφέρω να “ηρεμήσω” μετά το τέλος και όσο ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει. Ήταν σαν να μην είχαν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια, σαν να είχε παγώσει ο χρόνος και με κάποιον τρόπο να γυρίσαμε πίσω. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει κάποια συνέχεια σε αυτό στο μέλλον, αλλά να σαν πω την αλήθεια, δεν θα το ήθελα. Θέλω να μείνω με αυτή την εικόνα, με αυτή την θύμηση, με αυτό το μοναδικό υπερβατικό συναίσθημα. Έτσι θέλω να τους κρατήσω στην μνήμη μου, με αυτή τους την εμφάνιση. Ακόμα και αν ήταν μόνο οι Candlemass ο λόγος για όλο αυτό το festival πραγματικά άξιζε. Μόνο και μόνο για αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σάκη Φράγκο,που το ζήσαμε αυτό όσοι ήμασταν εκεί.
Όσοι δε, είχαν και την ευκαιρία να παρακολουθήσουν νωρίτερα στην μέρα και τα δύο special ακουστικά show των Conception και Pain Of Salvation θα έχουν ακόμα περισσότερα πράγματα να θυμούνται από το Rock Hard Festival. Ως προς την συνέχεια, θα χρειαστεί κάτι πραγματικά ξεχωριστό και δυνατό μετά από τέτοια εκκίνηση και αν κρίνω από το πόσος κόσμος στήριξε την πρώτη προσπάθεια, μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάρει από εδώ και έπειτα. Αρκεί να κρατηθεί το επίπεδο και η ταυτότητα στα ίδια στάνταρ. Καλώς ήρθες Rock Hard Festival, χαρήκαμε για την γνωριμία.
Live Report : Κωνσταντίνος Μάρης
Photos Elena Vasilaki/ Rock Hard Festival
