Πόσο δύσκολο να περιγράψει κάποιος μια εμφάνιση όταν εμπλέκεται η φράση “κρατική ορχήστρα Αθηνών”. Συγχωρέστε με, δεν θέλω να στερήσω τίποτα από τους Septic Flesh, η αγάπη μου για αυτό το συγκρότημα είναι αγάπη χρόνων και δεν κρύβω ούτε κάνω έκπτωσεις ποτέ στα λόγια μου για αυτούς, αλλά εδώ, σε αυτή τους την εμφάνιση, τα λόγια βγαίνουν δύσκολα. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουν εικόνες ή σκέψεις για να μεταφέρω ή να μοιραστώ. Αλλά ακριβώς επειδή είναι τόσα τα συναισθήματα, τόσες λέξεις που τρέχουν σαν χείμαρρος στο μυαλό και ταυτόχρονα, καμιά από αυτές τις λέξεις δεν φαίνονται κατάλληλες για να περιγράψουν το τι συνέβει την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου το βράδυ.
Αρχικά, πως να μιλήσει κάποιος για το Ηρώδειο; Τι ακριβώς να πω για να περιγράψω την ασύγκριτη ενέργεια που ο ίδιος ο χώρος μεταδίδει; Την ακουστική του μεγαλοπρέπεια πέρα από την οπτική; Και εκεί, πάντα τελευταίοι βέβαια, ήρθαμε να τιμήσουμε και να χειροκροτήσουμε την πορεία ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα. Πάντα να καλοδεχτούμε τα δικά μας τέκνα, σαν εισαγόμενο πλέον “προϊόν”, σαν τέκνο που μεγαλουργεί πρώτα στο εξωτερικό, και κατόπιν να πράξουμε τα απολύτως αυτονόητα. Εκεί κληθήκαμε να γίνουμε μάρτυρες των μαγικών συνθέσεων των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ως επί το πλείστον, στην πραγματική τους διάσταση. Όπως δηλαδή εξ αρχής συλλήφθηκαν σαν ιδέες, σαν μουσικά κομμάτια. Πλαισιωμένα από τους καλύτερους μουσικούς που έχουμε, από ανθρώπους που χαίρουν και αυτοί με την σειρά τους άπειρη εκτύμιση, ανθρώπους με μουσική γνώση, παιδεία, ανθρώπους που δεν θα πίστευες ποτέ πως θα έβλεπες να κουνούν ρυθμικά το κεφάλι τους σε ήχους σκληρούς, σκοτεινούς και σε στιγμές δυσφορικούς. Και όμως, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες τους παρέσυρε η δύναμη της μουσικής, των συναισθημάτων, της δύναμης και τον λέξεων που κάποιες φορές μόνο οι μουσικοί μπορούν να μοιραστούν μεταξύ τους. Αφέθηκαν σε στιγμές να τους πάρει μαζί της η ενέργεια και οι δοξαριές τους πρόδιδαν έκσταση, πρόδιδαν κατανόηση, ταύτιση, ακόμα και στα λευκά τους μαλλιά που ανέμιζαν από το πάθος της κίνησης του σώματος τους.
Πόσο μαγικό να μπορείς να γίνεις μάρτυρας δύο φαινομενικά διαφορετικών κόσμων, ίσως περισσότερο στο μυαλό παρά στην πραγματικότητα της μουσικής αυτής καθεαυτής, να γίνονται ένα μπροστά στα μάτια σου, να βρίσκουν κοινό παρονομαστή και να μοιράζουν τόσο δυνατές στιγμές. Πόσο μαγικό επίσης να μπορείς να ακούσεις και να πιστοποιήσεις πως οι ίδιες οι συνθέσεις που τόσο αγαπάς λειτουργούν πραγματικά, έξω από το στούντιο και τα μαγικά της παραγωγής, σε πραγματικές ζωντανές συνθήκες. Πως τα ορχηστρικά μέρη είναι πράγματι τόσο μεγαλειώδες, αλλά όσο δέος και αν προκαλούν, από μόνες τους δείχνουν λιψές, χρειάζονται το συγκρότημα για να πάρεις ότι εξ αρχής φαντάστηκε και ήθελε να σου δώσει ο Χρήστος Αντωνίου. Και ακριβώς το ίδιο από την αντίθετη πλευρά. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν έλειπε κάτι από τα δύο. Η χαμηλή ένταση στην οποία έπρεπε να παίξουν οι Septic Flesh, για την προστασία του 2.000 ετών χώρου έδωσε αυτή την ευκαιρία σε όλους μας. Να ακούσουμε τα πάντα χωρίς εντυπωσιασμους, χωρίς “καμουφλάζ”, χωρίς τέλειες ηχητικά παραγωγές και ήταν εν τέλη ότι πιο τέλειο έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια.
Δεν θα μιλήσω για την μπάντα, δεν υπάρχει κάτι να πω, τι να σχολιάσω δηλαδή; Πόσο τρομακτικός παίκτης είναι ο Krimh; Ή αν ο Σπύρος και ο Σωτήρης απέδωσαν καλά; Τα επίπεδα που κινείται αυτό το συγκρότημα είναι εδώ και πολλά χρόνια στα υψηλότερα στάνταρ, τα έθεσαν από μόνοι τους. Θα μιλήσω όμως για τους τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους που τους συνόδευαν. Για το πόσο διαφορετική θα ήταν όλη αυτή η μοναδική εμπειρία χωρίς τους λαριγκισμούς της Φάνυ Μέλφη, κάθε της εμφάνιση επί σκηνής στοίχειωνε. Την αδιανόητη έκταση της φωνής της Αφροδίτης Πατουλίδου που ήταν τόσο δύσκολο να δεχθείς πως όλος αυτός ο όγκος, αυτό το τρομερό φωνητικά ηχείο προερχόταν από ένα τόσο λεπτεπίλεπτο πλάσμα. Θα είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, δεν σταμάτησα να υποκύπτω σε απανωτές στιγμές ανατριχίλας εξαιτίας των άνωθεν κυριών, αλλά τα βαριά μάτια και η υποψία δακρύων ήρθε επανειλημμένα από τον ήχο της Αρμένικης ντουντούκας, κοινώς Αρμένικου oboe, και κατ επέκταση από την ψυχή του Vahal Galstyan. Δεν μπορώ να αφήσω έξω από την μουσική αυτή εξίσωση τις μαγικές φωνές την ανδρικής και γυναικείας χορωδίας που ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τον επικό χαρακτήρα κάθε κομματιού. Πρέπει να πήρε το μάτι μου ανάμεσα στις τόσες εξαιρετικές γυναίκες, την αγαπητή Ελεάνα Τσακιράκη. Κρατήθηκα για να μην σηκωθώ όρθιος και αφεθώ σε ανεξέλεγκτα χειροκροτήματα σε κάθε εμφάνιση της παιδικής χορωδίας. Και όλοι αυτοί οι αδιανόητα ταλαντούχοι άνθρωποι λειτούργησαν σαν μία ύπαρξη, σαν ένας συνολικός οργανισμός υπό την σταθερότητα του μοναδικού αυτού μαέστρου. Ενός μαέστρου που κοιτούσε με τόσο σεβασμό και εκτίμηση τον Σπύρο Αντωνίου, που έπιασα τον εαυτό μου να κουνάει το κεφάλι. Η εγκάρδια αγκαλιά τους στο τέλος της συναυλίας δεν άφησε καμία αμφιβολία.
Δεν ξέρω τι περιμένατε να διαβάσετε, εγώ ξέρω μόνο το τι “είδα”, όχι με τα μάτια, αλλά με τις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Είδα το μεγαλείο ενός συνθέτη και την ανύψωση/εξύψωση της δουλειάς του. Είδα το απόγειο μιας μπάντας, που μόχθησε από την αρχή όσο κανένας και ενωμένη έφτασε στην μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε ποτέ να της κάνει η τόσο “φτωχή” χώρα της. Είδα έναν άνθρωπο να χαμογελά και να συγκινείται με τρομακτική ειλικρίνεια και αθωότητα. Είδα τόσους τρομερά ταλαντούχους ανθρώπους να κάνουν αυτό που αγαπούν. Είδα με δέος την κρατική μας ορχήστρα να παίζει με πάθος, έναν ήχο όχι και τόσο “δικό” της. Είδα έναν από τους σπουδαιότερους χώρους μας, να γεμίζει μέχρι επάνω με ανθρώπους κάθε ύφους, είδους και κουλτούρας. Και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Για όλους τους άλλους, είδα τους Septic Flesh να παίζουν τα Portrait Of A Headless Man, Vampire From Nazareth, We, The Gods, Neuromancer, Enemy Of Truth, Hierophant, Virtues Of The Beast, Coming Storm, A Desert Throne, Prototype, The Collector, Martyr, Prometheus, Amphibians, Anubis και Dark Art σαν cd. Με πλήρη ενδυματολογική εξάρτηση, κλασικό επαγγελματικό κοπάνημα, παιχταράδες κλπ, ξέρετε, μία από τα ίδια, απλα στο Ηρώδειο.
Κωνσταντίνος Μάρης
