Με όχι και τόσο καλές προοπτικές από θέμα καιρικών συνθηκών ξεκίνησε η δεύτερη metal μέρα του Release Athens Festival, καθώς οι προβλέψεις των μετεωρολόγων αποδείχθηκαν από νωρίς το πρωί του Σαββάτου σωστές. Βροχή, βροχή και πάλι βροχή. Αυτό μας συνόδεψε και μέχρι την πύλη της Πλατείας Νερού και μας χάρισε στιγμές γέλιου για το οπτικό θέαμα αλλά και μικρής απογοήτευσης για την πιθανότητα να μας πάει μέχρι το βράδυ έτσι.
Η ουρά στην Πλατεία Νερού το Σάββατο 17 Ιουνίου και την εμφάνιση των HELLOWEEN έμοιαζε περισσότερο με συνέδριο/έκθεση αδιάβροχου και ομπρέλας και λιγότερο με metal συναυλία. Οι πόρτες άνοιξαν με μικρή καθυστέρηση και ο κόσμος βιαστικά πέρασε μέσα, λες και εκεί πλέον το φαινόμενο της βροχής θα σταματούσε. Υπό αυτές τις συνθήκες έκανε την εμφάνιση του και το πρώτο συγκρότημα της μέρας, οι power metallers SILENT WINTER. Το πρώτο πράγμα που έγινε αντιληπτό από την πρώτη νότα είναι το ότι οι παθογένειες ηχητικά της πρώτης μέρας έγιναν αντιληπτές και μπορούμε να μιλάμε πλέον για εντελώς διαφορετική κατάσταση. Πολύ καλός ήχος και ένα συγκρότημα το οποίο έδειχνε να το απολαμβάνει όλο αυτό, αντλώντας δύναμη από τον κόσμο που είχε μαζευτεί μπροστά από την σκηνή, αδιαφορώντας για την βροχή που εξακολουθούσε να μας ταλαιπωρεί. Το να πούμε ότι η παρουσία των MANOWAR, μεταξύ άλλων, σαν σκιά στην ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος έδωσε βροντερό παρόν θα ήταν λίγο. Παρόλα αυτά, οι SILENT WINTER έκαναν μια καλή εμφάνιση που, αν εξαιρέσεις μερικές αχρείαστες υπερβολές, άνοιξε ταιριαστά το δεύτερο σκέλος της διοργάνωσης.
Setlist:
Gates of Fire
Final Storm
Hunter’s Oath
Shout
The Circles of Hell
Empire of Sins
Dragons Dance
Με πολύ μικρή διακοπή, την σκυτάλη πάνω στην σκηνή παίρνουν οι Γερμανοί BEYOND THE BLACK, την ύπαρξη των οποίων οφείλω να ομολογήσω πως αγνοούσα. Με πέντε album στο βιογραφικό τους, οι symphonic metallers κέρδισαν στα σημεία. Σαφέστατα δεν αποτελούν μια καινούργια ηχητικά πρόταση σε ένα ήδη γεμάτο από εκπροσώπους είδος, αλλά τόσο η παρουσία τους, η ενέργεια τους επί σκηνής και η απόδοση των πιασάρικων και up tempo συνθέσεων τους, τους έκαναν μία πραγματικά ευχάριστη και όμορφη πρόταση και στιγμή μέσα στην ημέρα. Αν προσθέσεις στα παραπάνω και το γεγονός πως η βροχή σταμάτησε εντελώς και ο καιρός φάνηκε να μαγεύεται από την frontwoman του συγκροτήματος, Jennifer Haben, και τις 3-4 ενδυματολογικές της εναλλαγές κατά την διάρκεια τους set τους, τότε καταλαβαίνετε πως λειτούργησε όλο αυτό υπέρ τους και φυσικά και υπέρ της δικής μας διάθεσης. Δεμένη μπάντα, αρκετά κινητική επί σκηνής, με πολύ δυνατές φωνητικές “παρεμβάσεις” από τον κιθαρίστα Christian Hermsdörfer, η πείρα του οποίου με τους SERENITY και VISION OF ATLANTIS του δίνει τον απαραίτητο αέρα και ανεβάζει την συνολική επίδοση. Πάρα πολύ καλή και η Jennifer Haben, που παρά τις αρκετά βατές φωνητικές απαιτήσεις των κομματιών, απέδειξε πως πολλές φορές το χρώμα, η ερμηνεία και η ενέργεια είναι τα δυνατά χαρτιά ενός τραγουδιστή και όχι οι ακροβασίες και οι υπερβολές. Πολύ ωραία επιλογή συγκροτήματος, κατά την ταπεινή μου άποψη, ατυχής επιλογή μέρας, καθώς όλη η χροιά και υφή των BEYOND THE BLACK θα ανέβαζαν ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα στο buyling των NIGHTWISH.
Setlis:
Is There Anybody Out There?
Lost in Forever
Songs of Love and Death
Reincarnation
Human
Heart of the Hurricane
When Angels Fall
Shine and Shade
In the Shadows
Running to the Edge
Hallelujah
Το καταλάβαινες στον αέρα, πως η προσμονή για τους JINJER ήταν μεγάλη. Αρκετά μεγαλύτερη από ότι περίμενα, δεδομένου πως για τον περισσότερο κόσμο που είχε έρθει για τους HELLOWEEN, πιθανόν να μην ταίριαζαν στα ηχητικά του γούστα. Παρόλα αυτά στο άνοιγμα του set τους επικράτησε ένας μικρός χαμός. Ήταν βλέπεις και τόσο, μα τόσο δυνατό και ψαρωτικό το “μπάσιμο” τους επί σκηνής με το Perennial που έπιασα τον εαυτό μου να έχει κολλήσει. Πρώτη εμπειρία για εμένα σε live συνθήκες οι JINJER, και στη μεγαλύτερη διάρκεια της εμφάνισης τους ένιωθα πως βλέπω κάτι εξωπραγματικό. Όσο δύσκολο είναι πολλές φορές να τους παρακολουθήσεις στουντιακά στο κομμάτι πολυρυθμία, εξίσου δύσκολο είναι να το κάνεις και σε συνθήκες live. Πλήρως οργανωμένο και ελεγχόμενο χάος, με μία μπάντα με τόσα πολλά κιλά μουσικής κατάρτισης αλλά και δουλειάς, που από ένα σημείο και μετά καταντάει γέλιο. Αψεγάδιαστοι σε όλα. Με ελάχιστες στιγμές σαν εξαίρεση, θα μπορούσα να ορκιστώ πως μιλάμε για στουντιακή ηχογράφηση.
Η λέξη δεμένο και προβαρισμένο συγκρότημα αποκτάει άλλη έννοια όταν μιλάμε για τους JINJER. Μηχανές κυριολεκτικά, ο καθένας στον τομέα και ρόλο του. Ο μπασίστας του συγκροτήματος Eugene Abdukhanov είναι πράγματι θηρίο και τεράστιο κομμάτι του τι κάνει το συγκρότημα αυτό που είναι ως προς τον χώρο και groove. Αλλά το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Tetiana Shmailyuk δεν ήμουν έτοιμος να το διαχειριστώ. Φυσικά και ήμουν εξοικειωμένος με το συγκρότημα και με την δισκογραφία του και το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών που παρουσίασαν,αλλά αυτό που είδα και έζησα το Σαββάτο ως προς την επίδοση της, ανάθεμα και αν μπορώ να πω ότι το έχω ξανά ζήσει, μετρημένες στο ένα χέρι περιπτώσεις. Τρομακτικός έλεγχος φωνής, αδιανόητη τεχνική, που μαζί με την ασταμάτητη κίνηση της επί σκηνής και την μηδαμινή εξοικονόμηση ενέργειας, κάνει το όλο θέμα ακόμα πιο εντυπωσιακό. Οι εναλλαγές των φωνητικών από brutal σε clean και πίσω ανταγωνιζόντουσαν αναμεταξύ τους, ως προς το ποια από τις 2 κατηγορίες ήταν πιο τέλεια. Σεμιναριακή στιγμή των παραπάνω το I Speak Astronomy στο οποίο ειλικρινά τα κύματα ανατριχίλας ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο. Μαγική, ευδιάθετη και με περίσσια όρεξη, μας χάρισε μία μοναδική εμπειρία. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την συμμετοχή του κόσμου, που δεν ανταπέδωσε την ίδια ενέργεια πίσω σε σχέση με το τι του δόθηκε από σκηνής. Όσο και αν το συγκρότημα ισοπέδωσε τα πάντα στο τελευταίο κομμάτι του set, το Sit,Stay,Roll Over. Για τον ήχο δεν θα μιλήσω, από εκεί που βρισκόμουν εγώ ήταν πλήρως διαυγής και καθαρός, πράγμα διόλου εύκολο σε μία μπάντα σαν τους JINJER και το συχνοτικό εύρος το οποίο κινούνται. Για εμένα προσωπικά, έβαλαν το όνομα τους στην λίστα με τις καλύτερες μπάντες που έχω δει μέχρι σήμερα σε θέμα και αναλογία επίδοσης/απόδοσης.
Setlist:
Perennial
Ape
Colossus
Words of Wisdom
Call Me a Symbol
Vortex
Copycat
I Speak Astronomy
Wallflower
The Prophecy
Teacher Teacher
Pit of Consciousness
Sleep of the Righteous
Disclosure!
As I Boil Ice
Sit Stay Roll Over
Και κάπου εδώ, όσος κόσμος είχε μείνει πίσω στο set των JINJER γέμισε τα τρία πλατώματα της Πλατείας Νερού για το main γεγονός της ημέρας. Ένα γιγάντιο πανό HELLOWEEN, κολοκύθες στις οθόνες και…πανικός. Οι HELLOWEEN ανατίναξαν την σκηνή με το Skyfall μέσα από τον τελευταίο τους δίσκο. “I fell from the sky” λέει ο πρώτος στίχος και εμείς πέσαμε από την χαρά και την συγκίνηση και τον χαμό που ξέσπασε με τις πρώτες νότες. Απαρτία στην σκηνή, πολλά χρόνια περιμέναμε να δούμε αυτή την εικόνα από κοντά. Πάνω στην τεράστια κολοκύθα στο μέσον της σκηνής, ο Daniel Loble, με Kiske και Deris από δεξιά του και αριστερά αντίστοιχα. Στο μέσον της σκηνής ο Kai Hansen και κάπου εκεί πάλεψα να κρατήσω τα πρώτα μου δάκρυα συγκίνησης. Στο δικό του φωνητικό μέρος βέβαια του κομματιού, το ομολογώ, δεν τα κατάφερα και πολύ καλά. Συγκλονιστική σύνθεση, που στέκεται εξαιρετικά , αν όχι ιδανικά για ζωντανή εμφάνιση και δη ξεκίνημα. Τι τα θες, δεύτερο κομμάτι, Eagle Fly Free. Πρέπει να χαμήλωσε η Πλατεία Νερού κάτι λίγα εκατοστά από το χοροπήδημα του κόσμου. Συνέχεια με το Mass Pollution,που νομίζω πήραμε μια ανάσα όλοι για αυτό που θα ακολουθούσε. Future World και οι πρώτοι πυρσοί ανάβουν μέσα σε ένα πλήθος σε έκσταση.
Ενέργεια από παντού, χαρά τόσο έντονη στον αέρα από όποιον και αν κοιτούσες ή είχες δίπλα σου. Το είχαμε ανάγκη αυτό, από κάθε άποψη. Power, I’m Alive και Walls Of Jericho. Και κάπου εκεί τα 2 βασικά φωνητικά τέρατα αφήνουν για λίγο την σκηνή και τις τύχες μας στα χέρια του Hansen. Μας αποτελείωσε κυριολεκτικά με ένα medley από το ξεκίνημα του συγκροτήματος με Metal Invaders/ Victim Of Fate/Gorgan/Ride The Sky (πυρσοί μέρος δεύτερο). Κάπου εδώ να προσθέσω πως τόση χαρά και διάθεση από μεριάς μπάντας έχω καιρό να δω. Όλοι απόλυτα επικοινωνιακοί και παιχνιδιάρικοι παρόλα τα χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους. Ο δε Hansen, ρε τι άνθρωπός είναι τούτος; Ρε τι χαμόγελο είναι αυτό, τι σκανταλιά προσωποποιημένη; Heavy Metal (Is The Law) για συνέχεια και κατόπιν ακόμα ένα δάκρυ πρέπει να τα κατάφερε να φύγει. Κύριοι Deris και Kiske σε σκαμπό, ο ένας δίπλα στον άλλον υπό τους ήχους της ακουστικής έναρξης του Forever And One (Neverland). Δεν παίζει παιδιά, πρέπει να ανατρίχιασαν και τα ψάρια όμως. Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι ότι χρειαζόμασταν και πάλι μια ανάσα και άφησαν τον φανταστικό κιθαρίστα που ακούει στο όνομα Sasha Gerstner να μας μαγέψει με ένα solo/αυτοσχεδιασμό. Πανέμορφη φρασεολογία, παίκτης με άπλετο feeling στα χέρια του, κέρδισε το πιο ζεστό χειροκρότημα.
Επιστροφή στην σκηνή και πάλι γιατί σειρά είχε το Best Of Times, Dr. Stein και το How Many Tears στο οποίο και έγινε για ακόμα μια φορά το αδιαχώρητο. Κάπως έτσι φτάσαμε στο πρώτο encore και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι καν πως πέρασε η ώρα. Και να σου ξανά επί σκηνής όλοι, με τον Andy Deris να φοράει ημίψηλο καπέλο και να μας συστήνεται σαν ένας τέλειος κύριος (Perfect Gentleman). Πολύ όμορφο παιχνίδισμα με το κοινό, καθώς μας ρωτούσε τι είναι με την σειρά το κάθε ένα μέλος της μπάντας, με τον κόσμο να απαντάει Gentleman. Σειρά πήρε το 13λεπτο έπος Keeper Of The Seven Keys με τις στροφές και εναλλαγές του, συνοδευόμενο από έναν κιθαριστικό οργασμό και από τους 3 πλέον κιθαρίστες των HELLOWEEN. Το απίστευτο δε σκηνικό στο τέλος του κομματιού, που πρέπει να κράτησε τουλάχιστον 5 λεπτά παραπάνω από ότι συνήθως, με τον κόσμο να τραγουδάει ασταμάτητα την βασική του μελωδία και τον Hansen να μας παρακαλάει αρχικά να σταματήσουμε και στην συνέχεια να μας ζητάει γελώντας να βγάλουμε τον σκασμό μπας και συνεχίσουν, θα μείνει αξέχαστο σε όλους. Για τελευταία φορά οι HELLOWEEN φεύγουν από την σκηνή, μόνο και μόνο για να επιστρέψουν μια ακόμα φορά στο δεύτερο και τελευταίο encore. Οι πρώτες νότες του I Want Out ξεκινούν και αυτή την φορά ο κόσμος δεν τους χαρίζει ούτε λεπτό. Οι φωνές μας πρέπει να ακούστηκαν μέχρι το κέντρο της Αθήνας. Κερασάκι στην τούρτα οι δεκάδες γιγάντιες φουσκωτές κολοκύθες που εκτοξεύτηκαν από την σκηνή. Γιορτή πραγματική. Όπως αρμόζει σε τελευταίο κομμάτι, οι Kiske και Deris χώρισαν το πλήθος σε 2 μέρη, στην αναμενόμενη και τόσο αγαπημένη “κόντρα”, με τους μισούς να αναλαμβάνουν την μελωδία και τους υπόλοιπους το I want out.
Για κάτι περισσότερο από 2 ώρες οι HELLOWEEN μας θύμισαν γιατί είναι εκεί που είναι, όπως και το τι σημαίνει ατόφια και μεγάλη heavy metal μπάντα. Ήταν μια νύχτα με πολλές συγκινήσεις, μια νύχτα γιορτής και χαράς από κάθε πλευρά, μια νύχτα που γίναμε μάρτυρες του πως ένα συγκρότημα μπορεί μετά από τόσες δεκαετίες να ευχαριστιέται τόσο πολύ αυτό που κάνει και να απολαμβάνει όπως και να περνάει καλά ο ένας με την συντροφιά του άλλου, πέραν τυπικού επαγγελματισμού. Μια νύχτα που η εικόνα της τόσο όμορφης και αδερφικής συνύπαρξης στην σκηνή του “παλιού” και του “νέου” τραγουδιστή μπορεί να σου προξενήσει θαυμασμό. Ειδικά δε, όταν ο ίδιος ο Deris ζητάει από τον κόσμο το δυνατότερο χειροκρότημα για τον αγαπημένο του τραγουδιστή σε όλο τον κόσμο, τον Michael Kiske. Και ακόμα ένα, τρίτο δάκρυ έχει βρει τρόπο να βγει. Ανεκτίμητο. Θα το θυμάμαι αυτό το live για πολλά χρόνια.
Setlist:
Skyfall
Eagle Fly Free
Mass Pollution
Future World
Power
I’m Alive
Walls of Jericho
Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky
Heavy Metal (Is the Law)
Forever and One (Neverland)
Guitar Solo
(Sascha Gertsner)
Best Time
Dr. Stein
How Many Tears
Encore:
Perfect Gentleman
Keeper of the Seven Keys
Encore 2:
I Want Out
Live Report Metalradio Team
Photo report Stratos Jester Talagas
